سلالی مریدور از سال 2006 تا کنون به عنوان سفیر اسرائیل در آمریکا خدمت کرده. نگرانی استراتژیک اصلی دولت وی در این مدت ایران بوده و این روند با وجود مناقشه فعلی در غزه، همچنان ادامه دارد. اسرائیل هشدار می دهد ایران با شتاب به سوی تولید بمب هسته ای پیش می رود و مریدور می گوید ایران تا سال 2009 مقدار سوخت لازم برای تولید اولین بمب خود را در اختیار خواهد داشت.
مریدور که درگذشته یک مأمور امنیتی بوده، درباره موضوع ایران و بهترین روش تعامل با این کشور به بحث و گفتگو با نیوزویک پرداخت و گفت اسرائیل به حمله نظامی متوسل خواهد شد، مگرآنکه آمریکا و سایر متحدان پا پیش بگذارند.
آیا برای برنامه هسته ای ایران جدول زمانی وجود دارد؟ سازمان سیا می گوید آنها می توانند تا سال 2015 به تسلیحات هسته ای دست پیدا کنند.
ببینید، این حیاتی ترین موضوع برای آمریکا و جهان غرب است. مهمترین نگرانی، بی ثباتی و امکان گسترش تسلیحات هسته ای درمنطقه است که لزوماً منتظر دستیابی ایران به کلاهک هسته ای و موشک هایش نخواهد ماند. هرچه آنها به در اختیار گرفتن بمب هسته ای نزدکتر شوند، می توان انتظار داشت همسایگان آن کشور هم عکس العملی متناسب با نزدیک شدن ایران به این هدف نشان دهند.
ایران چقدر به این هدف نزدیک است؟
آخرین گزارش آژانس بین المللی انرژی هسته ای، چند هفته پیش نشان داد ایرانی ها درحال حاضر 630 کیلوگرم اورانیوم با خلوص پائین در اختیار دارند. گزارش قبلی هم از وجود 480 کیلوگرم خبر داده بود. بنابراین آنها با سرعت تولید 5⁄2 کیلوگرم در روز در حال فعالیت اند. ظرف چند ماه گذشته آنها به پیشرفت های فنی هم دست پیدا کرده اند. کارشناسان نظرات مختلفی درباره میزان اورانیوم خلوص پائین برای تولید اولین بمب هسته ای دارند. با اینحال، با احتساب محافظه کارانه ترین نظریه، آنها حدود زمانی در سال 2009 به این مقدار اورانیوم دست پیدا می کنند. این چیزی است که هیچ کس بحثی درباره آن ندارد، نه نهادهای امنیتی و نه کارشناسان.
اثرات منطقه ای بوجود آمدن یک ایران هسته ای چه خواهد بود؟
حتی اگر ایران فقط به افزایش ذخیره اورانیوم خودش مشغول باشد، آیا می توان پذیرفت کشورهای عربی خونسرد بنشینند و دست به هیچ کاری نزند؟ یکدفعه، تمام کشورهای عربی بدنبال انرژی هسته ای راه افتاده اند. ترکیه هم هست، مصر هم وارد همین مسیر شده است. بنابراین ما درآستانه به راه افتادن یک آبشار بی ثباتی قرار گرفته ایم که می تواند به اشاعه جنگ افزار هسته ای در خاورمیانه منتهی شود.
درباره نفوذ درحال گسترش سیاسی ایران چه می گوئید؟
تهاجم رو به رشد ایران برای کشورهای خلیج فارس هولناک است. به بحرین نگاه کنید که 70 درصد از جمعیت آن شیعه است و در مقطعی از زمان زیر کنترل ایران بوده است. عربستان سعودی هم دارای 15 درصد جمعیت شیعه است که در نواحی نفت خیز آن کشور متمرکز شده اند. ضمناً درباره رشد موج افراط گرائی در منطقه هم نگرانی هائی وجود دارد. لبنان نمی تواند مانند یک کشور عمل کند و فلسطینی ها به دسته های مختلفی تقسیم شده اند.
بعضی ها می گویند ما اصلاً نباید نگران ایران باشیم زیرا ایران دلایل متعددی برای احساس ناامنی دارد. بهترین رویکرد به این کشور، برقراری تضمین های امنیتی منطقه ای است.
بروید این را از کشورهای عرب منطقه بپرسید که آیا چنین پیشنهادی را می پسندند یا خیر.
آیا کشورهای عربی بدنبال متحدان جدید می گردند؟
حکومت ایران برخلاف رژیم کره شمالی، بلند پروازی های منطقه ای و جهانی دارد. کافی است به آنچه می گویند و کارهائی که می کنند توجه کنید. اولین اولویت آنها حفاظت از انقلابشان است اما نه فقط مراقبت در برابر بیگانگان، بلکه مراقبت از آن برای رشد و بالندگی. آنها واقعاً فکر می کنند جهان بینی درست را برای جهان اسلام دارند. بخشی از این جهان بینی هم به مقابله با ارزش های غربی و نظام جهانی مربوط می شود. این چیزی است که خودشان می گویند.
تحریم های کارآمد شامل چه چیزهائی باید باشد؟
من فکر می کنم تحریم های قوی تر باید بر نقاط ضعف و حساسیت آنها متمرکز شوند که به وابستگی آنها در زمینه واردات محصولات پالایشگاهی نفتی مربوط می شود. تجارت عمومی هم هست. باید برنامه ای نظیر آنچه در عراق برای کنترل نحوه هزینه پول نفت اجرا شد را مدنظر قرار داد و مطمئن شد این درآمد صرف تهیه غذا و اقلام اساسی می شود و به جیب سپاه پاسداران نمی رود. با اینحال، این تلاش ها در زمانی که بهای نفت 100 تا 120 دلار برای هر بشکه بود قابل انجام نبودند. اکنون که بهای نفت بین 40 تا 50 دلار باقی مانده، آنها با چالش روبرو می شوند.
شما از توافقات غیرنظامی هسته ای در منطقه صحبت کردید اما این مسأله فراتر از سطح منطقه در جریان است. چگونه این موضوع را به ایران ربط می دهید؟
از خودتان بپرسید چرا کشورهای غنی از نفت پا به این مسیر گذاشته اند؟ این موضوع برای کشورهای بدون هیچ منبع و ذخیره نفتی قابل درک است. اما بحث ما در اینجا در مورد کشورهای صاحب منابع نفتی عظیم است.
منبع: نیوزویک- مجله 12 ژانویه – 2008