انتخاب اخیر حسن روحانی به عنوان رییس جمهور ایران این امید را ایجاد کرد که تحولات مثبتی در رابطه با حقوق بشر و آزادی های اساسی در کشور ایرانیان انجام خواهد شد. واقعیت این است که هیچ چیز تغییر نکرده. و البته این موضوع چندان هم تعجب آور نیست، چرا که قدرت اصلی در دستان رییس جمهور نیست، بلکه رهبر انقلاب علی خامنه ای زمام تمامی امور را در کشور در دست دارد. و این نکته را نیز باید افزود که روحانی همواره جزئی از هسته روحانیونی بوده که در ایران بر سر قدرت اند.
مهدی کروبی و میرحسین موسوی، رهبران اصلی اپوزیسیون، همچنان در حصر خانگی بسر می برند. ازسوی دیگر، روحانی وزرایی را انتخاب کرده که متعلق به جناح محافظه کار حلقه روحانیت و ناقض حقوق بشر و آزادی های مدنی و سیاسی هستند. به عنوان مثال، روحانی در وزارت دادگستری فردی را انتخاب کرد که در دستگاه های امنیتی ایران دارای سابقه ای طولانی و تاریک می باشد. او در اعدام های دسته جمعی سال ۱۹۸۸ و ترور مخالفان سیاسی در داخل و خارج از کشور در دهه ۱۹۹۰ دست داشته است.
روحانی برخلاف سلف خود، هیچ زنی را در کابینه خود انتخاب نکرده که از این حیث می توان گفت در رویه تبعیض نسبت به زنان تغییری حاصل نشده.
ایران همچنین دومین کشور در جهان است [پس از چین] که بیشترین تعداد اعدام را به خود اختصاص می دهد. به نوشته سازمان عفو بین الملل، از زمان انتخاب روحانی، در حدود ۴۰۷ زندانی به دار آویخته شده اند. در زمینه مذهبی نیز مداراگری نسبت به اقلیت ها وجود ندارد. در رابطه با اعضای بهاییت و کسانی که به مذهب تشیع صوفی تعلق دارند، تعقیب های قضایی به انجام سوءقصد علیه برخی روحانیون انجامیده. اکثر گروه های مسیحی مراسم مذهبی را در محل اقامت شخصی خود انجام می دهند. و به علاوه، اعضای این گروه ها متحمل دستگیری و ارعاب می شوند.
سانسور که همواره از مقوله های عادی محسوب شده. روزنامه نگارانی که دارای عقاید مخالفی هستند در زندان اند و رسانه هایی که خط مشی شان با حاکمیت همسو نیست، مجوز فعالیت دریافت نمی کنند یا توقیف می شوند.
در چنین وضعیتی تعجب آور نیست اگر سران جمهوری اسلامی همچنان با بازدید نمایندگان نهادهای سازمان ملل در زمینه حقوق بشر موافقت نمی کنند.
روحانی و وزیر امور خارجه اش، محمد جواد ظریف، بر گرمی، دوستی، انعطاف پذیری، و آمادگی برای انجام مذاکرات بین المللی در رابطه با برنامه خطرناک اتمی ایران تأکید می ورزند. آنها تاکنون پیشرفت هایی حاصل کرده اند، ولی اظهارات اخیر سران جمهوری اسلامی در مورد استفاده از سانتریفوژها برای ادامه غنی سازی اورانیوم نگرانی هایی را درخصوص آینده و رسیدن به یک توافق نهایی دائمی ایجاد کرده است.
به خوبی مشاهده می کنیم که در زمینه حقوق بشر و آزادی های مدنی و سیاسی، هیچ تغییری در ایران حاصل نشده. دستگاه سرکوب کننده همچنان به فعالیت خود ادامه می دهد. ارعاب و تهدید ازبین نرفته و مردم ایران همچنان متحمل آن هستند. خوش بینانه ترین حالت این است که رییس جمهور روحانی هنوز حاشیه سیاسی لازم در صحنه داخلی را به دست نیاورده تا بتواند به وعده های خود در زمینه حقوق بشر و آزادی های اساسی جامه عمل بپوشاند.
منبع: لا ناسیون، ۹ فوریه
