فوتینی کریستیا
در سفر اخیر خود به تهران در یک سالن آرایش و زیبایی بود که با مبارزه جمع آوری یک میلیون امضاء روبرو شدم. یک داوطلب زن به یک مشتری نزدیک شد و او را تشویق کرد دادخواستی را که سازمان دهندگان آن امیدوارند به همراه درخواست اصلاحات حقوقی در مورد برابری جنسی به مجلس ارائه دهند، امضاء کند. این زن داوطلب گفت که از مطالبات برابری و مساوات حمایت می کند، اما از آنچه که فعالیت آشکار سیاسی بر علیه رژیم تلقی می شود، پرهیز می کند.
قرار بود فعالان مبارزه بر علیه تبعیض جنسی ظرف دو سال یک میلیون امضا جمع آوری کنند، اما آنها تا فردا که اولین سالگرد این مبارزه است، بیش از 100 هزار امضاء هم جمع آوری نکرده اند. اما برخلاف سایر جنبش های حقوق بشر که با رژیم های سرکوبگر مبارزه می کنند و توسط غرب هدایت می شوند، فعالان ایران ترجیح می دهند از حامیان غربی خود فاصله بگیرند. تلاش های آنها نشان می دهد که چگونه یک بعد از جنبش دموکراسی ایران در دوره بدگمانی و سرکوب روزافزون دولت، برای بقا و تداوم خود در حال چالش است.
مبارزه جمع آوری امضاء پس از دستگیری 70 زن که سال گذشته در میدان هفت تیر تهران تظاهراتی را بر علیه تبعیض جنسی برپا کردند، آغاز شد. نه تن از زنان دستگیر شده که با شلاق مورد ضرب و شتم قرار گرفتند به ایجاد “اخلال در امنیت ملی” متهم و با محکومیت های طولانی حبس روبرو شدند. این سرکوب، فعالان ایرانی حقوق زنان را بر آن داشت استراتژی جدیدی را مانند مبارزه پنهانی و رد هرگونه کمک از سوی غرب آغاز کنند.
این فعالان با پایمردی تمام همه مکان های ممکن را برای کسب حمایت بدون برانگیختن خشم رژیم احمدی نژاد جستجو کرده اند. آنها نه تنها در سالن های زیبایی بلکه در سالن های پذیرایی، پارک ها، گوشه های خیابان و ایستگاههای اتوبوس نیز امضا جمع آوری می کنند. آنها در تهران دست کم 400 داوطلب را از طریق مهمانی های خصوصی که در منازل گردانندگان این مبارزه برگزار می شوند، یافته و آموزش داده اند.
اما به رغم همه تلاش ها برای منحرف کردن توجه دولت و رد هرگونه ارتباط با غرب، رژیم از این فعالیت ها مطلع شده و در برابر فعالان آن واکنش نشان داده است. در ماه مارس 34 نفر از فعالان که به خاطر نه همکار دستگیر شده خود در مقابل دادگاه انقلاب تهران تجمع کرده بودند، دستگیر شدند. سال گذشته نیز 13 تن دیگر که در این مبارزه مشارکت داشتند، دستگیر شدند. وب سایت این مبارزه نیز به طور منظم مسدود شده است. هدف رژیم از این اقدامات فلج کردن این جنبش از طریق القای ترس است.
پروین اردلان روزنامه که یکی از نه بازداشت شده ماه مارس است، می گوید: “رژیم می خواهد ما را بترساند. اما ما به آنها اجازه نخواهیم داد پیروز شوند. وقتی آنها ما را تحت فشار می گذارند، ما هم مقاومت می کنیم.”
اما نشانه ها امیدوارکننده نیستند. وزیر اطلاعات ایران این جنبش را متشکل از “عناصر براندازی نرم” توصیف کرده است. در واقع این اقدام تلاشی برای ارتباط دادن آنها با بیگانگان است. فعالان این مبارزه در اظهارات علنی و در گفتگو با امضاکنندگان برریشه های ایرانی خود و احترام به اسلام تأکید کرده اند تا بهانه ای به دست رژیم برای بی اعتبار کردن خود ندهند.
پرستو الله یاری مهندس کامپیوتر و عضو این مبارزه می گوید: “آنچه که بیش از همه چیز باعث رنجش ما می شود، شنیدن صحبت های افرادی است که دم از دموکراسی و اصلاح می زنند و ما را متهم به ابزار غرب می کنند. ما می خواهیم ثابت کنیم که می توانیم این کار را خودمان انجام دهیم.”
شیرین عبادی برنده جایزه صلح نوبل و مدافع این مبارزه می گوید: “رژیم می ترسد. وقتی مردم در مورد حقوق بشر صحبت می کنند، بلافاصله متهم می شوند به اینکه طرف آمریکا هستند. اما ما ایرانی هستیم و می خواهیم برای حقوق خودمان کار کنیم. از آنجا که آنها ما را آزار می دهند، ما می دانیم که کار درستی را داریم انجام می دهیم.” خانم عبادی در مورد دریافت کمک های مالی از غرب قاطعانه اعلام کرد: “هرگز هیچ پولی دریافت نشده است.”
منبع: واشنگتن پست، 26 اوت