جنیفر روبین
با سرمقاله ای که نیویورک تایمز در محکومیت تلاش های کنگره برای تحریم ایران نوشت، همه می دانستیم دولت عصبی است، بسیار عصبی. به نظر می رسد که نمایندگان هر دو حزب در هر دو مجلس کنگره و سنا تمایل ندارند که توسط حکومت تمامیت خواه ایران تهدید شوند. ایران تهدید کرده است که کل توافقنامه را در صورتی که کنگره ساکت نشود، لغو می کند. جالب است که هم ملاها و هم روزنامه تایمز، تلاش های کنگره برای اعمال نظر در قطعنامه های سازمان ملل را بدنام کرده اند.
دو دور مذاکرات در راه است. در سنا، اریک کانتور، رهبر اکثریت، جمهوریخواه از ایالت ویرجینیا و استنی هویر، دموکرات از ایالت مریلند در مورد راه حل ایجاد یک منشور برای توافقنامه نهایی بحث می کنند. این راه، در کنار قطعنامه های سازمان ملل باید به غنی سازی اورانیوم توسط ایران پایان بدهد و تاسیسات آب اراک نیز مورد بازرسی قرار بگیرد. این اقدامات را مجله تایمز “شرارت” و ملاها آن را عامل عدم موفقیت توافقنامه می نامند. از اینجا باید از سناتور هویر با احترام یاد کرد که در برابر همه قلدری ها ایستادگی کرد. با توجه به اینکه سنا آخر این هفته به تعطیلات می رود، باید خاطرنشان کنم که بیست و چهار ساعت آینده بسیار مهم است و نتیجه یا توافقنامه یا قطعنامه خواهد بود.
سناتور رابرت منندز، دموکرات از ایالت نیوجرسی، و مارک کیرک، جمهوریخواه از ایالت ایلینویز، در سنا در مورد تحریم های جدید مشغول کار هستند و اینکه اگر ایران توافقنامه اتمی را نقض کرد و/ یا اگر نتیجه ای بدست نیامد که مطابق با قعطنامه های سازمان ملل باشد، تحریم های جدیدی را تصویب کنند. منندز نیز مانند هویر در برابر ایران و مجله تایمز ایستاده است.
این یک امر حزبی نیست. دموکرات ها و جمهوریخواهان هر دو درگیر هستند و تلاش می کنند تا ایران را از دستیایی به سلاح اتمی بازدارند. هر دو طرف به کاخ سفید در مورد اینکه دارد مماشات می کند، هشدار داده اند.
مسئله این است که ایا دولت بسمت توافق بین المللی که در آن ایران بر خلاف خواسته اوباما، اجازه تولید آرام غنی سازی اورانیوم را دارد، می رود. برت استفنز به یاد می آورد که چاک هیگل، وزیر دفاع در جریان بررسی توافقنامه هوشیارانه عمل نکرد.
وی گفته بود: “سیاست دولت اوباما در قبال ایران مهار برنامه های اتمی است نه پیشگیری.” وزیر دفاع این جمله را در ماه ژانویه گفت که از چشم رسانه ها دور نماند. آنها این گفته را یک جور تلو تلو خوردن توسط کسی که با دولت تفاهم فکری ندارد، تلقی کردند. اما این یک گاف بود؛ یک تصادف که منجر به آبرو ریزی دولتی که مدعی است دروغ نمی گوید، شد.
جان کری که بی وقفه تلاش می کند تا اعتبار ایران را تقویت کند، با هیاهوی زیاد رفتار دولت بوش را تحریف می کند و می گوید که دولت به بوش به ایران پیشنهادی نداد.
گلن کسلر، همکار من، سه جایزه “پینوکیو” به جان کری داد زیرا در مورد توصیف کردن توافقنامه بسیار غلو کرد و گفت که دولت بوش می توانست کار های زیادی بکند. اما آنچه در سوئیس نوشته شد، فهرستی از خواسته های ایران و خواسته های آمریکا بود که قرار است در آینده در موردش بحث شود. خیر؛ آقای کری، ایران هرگز به دنیال تعلیق برنامه های اتمی اش نبوده است و بجای مواجهه با واقعیت، دولت آمریکا آنچنان هم موفق به تسلیم کردن ایران نشده است. تعجبی ندارد که مجله تایمز و اسران هر دو به یک شکل خم شده اند.
تنها چیزی که باقی می ماند، جریمه نقض همین توافقنامه است. حمله به طرفداران تحریم، بی اعتنایی به قطعنامه های چند جانبه و انگ خیانت به رئیس جمهور زدن .ملا ها هم همین روش را برگزیده اند. کنگره باید کدام راه را انتخاب کند: یا راه منندز و هویر را برود یا در دام تهدید های ایران بیافتد؟
منبع: واشنگتن پست، 10 دسامبر
