پرواز کاراکاس- دمشق- تهران

میه پریمرا

 

ایرباس ۳۴۰ شرکت هواپیمایی Conviasa تنها دو بار در ماه مسیر کاراکاس- دمشق- تهران را از فردوگاه سیمون بولیوار طی می کند. علی رغم روابط خوب سیاسی بین ایران و ونزوئلا که باعث برقراری این پرواز مستقیم در مارس ۲۰۰۷ شد، ۲۸۶ صندلی این هواپیما به طور کامل پر نمی شود و به علاوه، کنترل گمرکی نیز وجود ندارد.

یکی از خدمه های پیشین این هواپیما که مایل است نامش محفوظ بماند می گوید: “مسافران هواپیما معمولاً بیش از ۱۴۰ نفر نمی شوند و اکثر این افراد را مسؤولان ونزوئلایی، مهاجران سوری و شرکت داران ایرانی تشکیل می دهند.” بهای بلیت آن در فصل شلوغ مانند دسامبر به ۳۰۰۰ یورو می رسد و در بهترین حالت حدود ۱۵۰۰ یوروست. این قیمت برای اکثر ونزوئلایی ها قابل پرداخت نیست.

با این وجود، دفاتر رزرو این هواپیمایی می گویند که تا آخر امسال جای خالی در پروازها وجود ندارد.

یکی از مسؤولان عالی رتبه این هواپیمایی می گوید: “بی شک این پروازی است که اهداف سیاسی دارد و به هیچ وجه نمی تواند درآمد سودزایی به همراه داشته باشد. از زمانی که این پروازها آغاز شده، مدیر بازرگانی خاطرنشان کرده که ضررهای بسیاری متوجه شرکت شده.” هر ساعت پرواز بین کاراکاس و تهران بین ۹۵۰۰ تا ۱۲۰۰۰ یورو هزینه برمی دارد، درحالی که هزینه همین مسیر برای دیگر شرکت های هواپیمایی در حدود ۶۵۰۰ یورو است، زیرا این شرکت ها در شهرهای بین مسیر توقف دارند.

دلایلی که انگیزه انجام این پرواز را تقویت می کنند روز به روز کاهش می یابند. اکنون پس از دو سال که صدها هزار کیلومتر بین کاراکاس و تهران پیموده شده، دولت های چاوز و احمدی نژاد باید در دسامبر ۲۰۰۹ تصمیم بگیرند که آیا هنوز دلایل کافی اقتصادی برای حفظ این پرواز و تمدید قرارداد میان این شرکت هواپیمایی و ایران ایر وجود دارد یا خیر. ناگفته نماند که ایران ایر با هر پرواز به سوی کاراکاس هزاران یورو ضرر می کند.

زمانی که این قرارداد منعقد شد و پروازها برقرار گردید، هر شنبه پرواز کاراکاس- دمشق- تهران انجام می شد، ولی از یک ماه پیش تاکنون به هر دو هفته یک بار کاهش یافته است. در ابتدا ایران ایر تنها به مدت دو ماه این مسیر را با هواپیماهای متعلق به خود طی کرد و از آن پس این ایرباس های شرکت Conviasa هستند که مسیر را می پیمایند.

این مسیر درکل ۱۶ ساعت و نیم به طول می انجامد: ۱۴ ساعت بین کاراکاس و دمشق و دو ساعت و نیم بین دمشق و تهران. محاسبات نشان می دهد که هزینه کل این پرواز به ۳۴۰ هزار یورو می رسد که به هیچ وجه از محل بلیت های فروخته شده قابل جبران نیست.

مسؤول این شرکت هواپیمایی ونزوئلایی در ادامه می گوید: “پرواز از ونزوئلا تا سوریه تقریباً سودده است، زیرا در حدود ۱۰۰ مسافر سوری که اکثراً سالهاست در ونزوئلا زندگی می کنند در دمشق پیاده می شوند. ولی بین دمشق و تهران تنها بین ۴۰ تا ۶۰ نفر مسافر در هواپیما حضور دارند و این تعداد حتی جابجایی هواپیما را توجیه نمی کند.” شرکت هواپیمایی Conviasa در سال ۲۰۰۴ جایگزین شرکت Viasa شد و به هدف اینکه ونزوئلا حداقل دارای یک خط هواپیمایی ملی باشد تأسیس گردید.

حتی حمل و نقل کالا از ونزوئلا به ایران یا برعکس هم انجام این پرواز را توجیه نمی کند: قراردادی که بین شرکت Corviasa و ایران ایر در سال ۲۰۰۷ منعقد شد به هدف حمل و نقل کالا نبود و دلیل آن هم این است که طی این دو سال تنها چمدان های دیپلمات هاست که جابجا شده.

 مسیر دو ساعت و نیم بین دمشق و تهران نه تنها ظنّ مطبوعات بین المللی مبنی بر انتقال اورانیوم و تجهیزات نظامی در این پرواز را برانگیخته، بلکه نگرانی خدمه پرواز را نیز به همراه داشته است.

در سایت اینترنتی این شرکت هواپیمایی (www.conviasa8k.com) که در واقع برای “نظارت اجتماعی” و “محکوم کردن انقلابیون نفوذی” در پرواز ساخته شده، پیام های ناشناسی ظاهر شد که نویسندگان شان خود را مهماندار، خلبان یا مکانیسین های این خط هوایی معرفی کرده اند. آنها نوشته اند که در مسیر دمشق به تهران “مواد رادیواکتیو” به طور غیرقانونی حمل شده است. به دنبال ظهور این پیام ها، سایت اینترنتی این شرکت بسته شد، ولی ایرباس ۳۴۰ هواپیمایی Conviasa همچنان این مسیر ۱۳۰۰۰ کیلومتری را می پیماید.

 

منبع: ال پائیس، ۳۰ نوامبر