رسول موحدیان
اظهارات اخیر علیه ایران برای منحوس نشان دادن این کشور و ماجراجویی های تازه در منطقه بسیار حساس خلیج فارس، طراحی شده است. کلمه “تهدید ایران” بارها و بارها در سخنرانی نو محافظه کاران به کار رفته تا مداخله نظامی آمریکا را در منطقه، توجیه کند. اما اهداف آنها برای کم اهمیت جلوه دادن نقش ایران در منطقه، باورنکردنی و بی اساس بوده است.
برعکس، ایران در طول تاریخ به همه باورانده که در عین حال که بر حق حفظ کردن نقش مهم اش در منطقه پافشاری می کند، در روابط بین المللی، همیشه مداخله سازنده کرده است. درمورد همکاری های متمدنانه ایران در تاریخ منطقه و جهان، هیچ شکی وجود ندارد و ما بزرگ ترین دموکراسی در منطقه و مسلما تاثیر گذار هستیم. دکترین امنیت ملی ایران دفاعی است و قدرت نظامی را به عنوان یک وسیله در سیاست خارجی محسوب نمی کند.
ایران با تمام کشورهای منطقه، روابطی دوستانه، با رعایت حق همسایگی و محافظه کارانه دارد. نه ایرانی ها و نه عرب ها نمی خواهند که تجربه تلخ سال های هشتاد و در دوران حمله صدام، تکرار شود. ایران از شیعیان و سنی ها خواسته است که از اعمال خشونت آمیز، بپرهیزند. ایران اعمال بی رحمانه آنها به اسم یکدیگر را محکوم می کند. ایران نه در امور داخلی عراق دخالت می کند و نه از خشونت در داخل این کشور حمایت می کند.
با توجه به اینکه ما قربانی حمله صدام بودیم، منطقی به نظر می رسد که تلاش کنیم تا امنیت در سرتاسر مرزهای مشترکمان با این کشور برقرار شود. اما این ایران نیست که به عراق حمله کرده و آن را اشغال کرده است. این آمریکا و متحدانش هستند که مرتکب این عمل شده اند. ایران از دولت منتخب عراق حمایت می کند و از هیچ تلاشی برای بازسازی، پیشرفت و امنیت این کشور، فروگذار نخواهد کرد. به علاوه، هرچه امنیت در عراق بیشتر باشد، ایران هم از امنیت بیشتری برخوردار است.
ایران به عنوان امضا کننده معاهده منع تولید سلاح اتمی، این حق را دارد که از مزایای انرژی صلح آمیز هسته ای، استفاده کند. ما بیش از دو سال است که با نشستن پشت میز گفتگو و با تعلیق همه فعالیت های اتمی صلح آمیز، حسن نیت خود را به جهان نشان داده ایم.
اما سال گذشته، با خارج شدن پرونده اتمی ایران ازآژانس بین المللی انرژی اتمی، که به آنجا تعلق داشت، و رفتن آن به شورای امنیت سازمان ملل، این پرونده سیاسی تر شد. قطعنامه 1737 که در ماه دسامبر گذشته، نه بر اساس ادله واقعی، بلکه بر اساس شکیات صادر شد و اعتبار شورای امنیت را زیر سوال برد. شرارت های سیاسی، اظهارات جنگ طلبانه و ماجراجویی های نظامی نباید در شورای امنیت اعمال شود و مانع برنامه غنی سازی صلح آمیز ایران، برنامه ای که در چارچوب معاهده منع تولید سلاح هسته ای است، بشود.
هرنوع تهدیدی از سوی دولت آمریکا برای آغاز مناقشه نظامی دیگر در منطقه تنها موجب دامن زدن به بحران های تازه می شود و امنیت و ثبات را در حد وسیعی به مخاطره می اندازد. ما معتقدیم که راه حل در مذاکره و گفتگو است، گفتگویی که نگرانی های هردو طرف را در نظر بگیرد و در عین حال حق جدایی ناپذیر ما برای به دست آوردن انرژی صلح آمیز هسته ای را تضمین کند.
همکاری کوتاه مدت نباید تحت الشعاع همکاری های دراز مدت قرار بگیرد. اگر پیش داوری های فعلی جایگزین تفکر سازنده بشود، تفاهم دوجانبه چشم اندازی واقعی خواهد بود. انگیزه اصلی می تواند به رسمیت شناختن نقش و حقوق ایران در منطقه و درجهان باشد. ما حقیقتا امیدواریم که مرحله جدیدی بدون پیش شرط و با گفتگوهای خالصانه در این جهت صورت بگیرد.
منبع: گاردین، 22 فوریه 2007