آلن ژوپه
دو سال پیش میلیون ها ایرانی در یک جنبش اعتراض آمیز بی سابقه با امید و شجاعتی مثال زدنی کارهایی را به انجام رساندند که امروز مشابه آن را در کشورهای عربی شاهدیم. خواسته ها بسیار ساده و یکسان است: آزادی، عدالت، و رعایت شأن و منزلت انسانی.
متأسفانه جمهوری اسلامی از آن تاریخ تاکنون به سمت و سوی دیگری رفته و راهی را انتخاب کرده که نمی توان راه خروجی برای آن متصور شد؛ راه سرکوب و خودکامگی، راه تنهایی و انزوا. به عبارت دیگر، راهی که از سوی جوانان این منطقه کاملاً مردود است و به هیچ وجه قابل قبول نیست.
پس ایران را فراموش نکنیم. از دو سال پیش وضعیت حقوق بشر در ایران همواره رو به وخامت گذاشته و اطلاعات ناخوشایندی که به ما می رسد کم نیست: دستگیری های گسترده، بدرفتاری، شکنجه، ماهیت خودکامه در صدور حکم های دادگاه، و افزایش اعدام که از ابتدای سال به بیش از ۳۰۰ رسیده است.
ایران را فراموش نکنیم. در این کشور نقض آزادی بیان و آزادی رسانه ها، سانسور، نظارت بر اینترنت، دستگیری روزنامه نگاران و محکومیت و زندانی کردن شخصیت های برجسته مانند جعفر پناهی، کارگردانی که به ۶ سال زندان و ۲۰ سال ممنوعیت از فعالیت محکوم شده، یا نسرین ستوده، وکیلی که به ۱۱ سال زندان محکوم شده، از اقداماتی هستند که به صورت روتین و سیستماتیک انجام می شوند.
ایران را فراموش نکنیم. ایران کشوری است که دولتمردان آن حق گردهمایی مسالمت آمیز را برای مردم خود قائل نیستند و رهبران جنبش مخالفان، میرحسین موسوی و مهدی کروبی، که یکی سابقاً نخست وزیر و دیگری رییس مجلس بوده، اکنون در تناقض کامل با قانون، در انزوا و حصر خانگی بسر می برند.
فرانسه که همواره به ارزش های خود وفادار بوده نمی تواند در برابر چنین موردی که حقوق بنیادین انسان را به شدت مورد نقض قرار می دهد ساکت بنشیند. با ایران نیز همانند دیگر کشورها نباید در زمینه آزادی های فردی، آزادی عقیده و بیان، و آزادی گردهمایی تبانی کرد؛ در مورد عدم رعایت شأن انسان نباید با کسی ساخت و پاخت کرد. این ارزش های جهانشمول که با شجاعت هرچه تمام توسط مردم منطقه و ایران مورد دفاع قرار می گیرند، همان ارزش هایی است که فرانسه نیز بدانها معتقد است.
در چنین شرایطی است که فرانسه به همراه شرکای اروپایی خود تحریم هایی را علیه ۳۲ تن از مسؤولان جمهوری اسلامی که در سرکوب مردم خود نقش داشته اند به تصویب رسانده. در چنین شرایطی است که ما از مقامات و دولتمردان جمهوری اسلامی می خواهیم به حق آزادی بیان احترام بگذارند و هرچه سریعتر تمامی زندانیانی را که به شکلی خودسرانه به زندان انداخته اند آزاد کنند. از آنها می خواهیم که آزادی کامل آقایان موسوی و کروبی را به آنان بازگردانند.
نفی خواسته های مردم ایران، ادامه یک برنامه هسته ای که اهداف صلح آمیز آن قابل باور نیست، و نقض قانونمندی های بین المللی، جمهوری اسلامی را به سویی می برد که به هیچ وجه مورد تأیید جامعه بین المللی نیست. در برابر گزینه هایی که مقامات جمهوری اسلامی پیش روی ما گذاشته اند، امکان دیگری جز تشدید تحریم ها علیه آنها باقی نمانده است.
واقعاً تأسف بار است که چرا ایران در منطقه جایگاه برجسته ای ندارد؛ وجهه و جایگاهی که مشروعاً لایق آن باشد. دولت ایران وارث یک تمدن سه هزارساله است که مورد احترام و تحسین همگان می باشد. این دولت می توانست با دولت فرانسه یک ارتباط دوستانه و توأم با همکاری ایجاد کند: اتخاذ گزینه گشایش به جای انزوا.
در زمانی که جوانان کشورهای عربی آزادی خود را می یابند، من مایلم در این سالگرد بگویم که ما مردم ایران را فراموش نخواهیم کرد. مایلم بگویم که افکار و دلمشغولی های ما معطوف به سوی مردم ایران و جوانان آن است که کاملاً حق دارند از آینده ای آزاد برخوردار باشند.
منبع: لوموند، ۱۸ ژوئن
