نگاهی داریم به نوازهجوان ایرانی تارا کمانگر به مناسبت برگزرای کنسرتش در لندن.
نگاهی به کنسرت تارا کمانگر در لندن
استعدادی تازه در پیانو
جمعه شب گذشته، تالار کدوگان لندن- که جزو بهترین تالارهای این شهر محسوب می شود و چندی پیش هم کنسرت شجریان در آنجا برگزار شد- میزبان بانوی جوان ایرانی، تارا کمانگر بود که این سال ها با نوازندگی پیانوی طراز اول خود، به یکی از چهره های مطرح این حیطه بدل شده است.
کمانگر که پیش از این کنسرت، کنسرت هایی در لندن و سان فرانسیسکو داشته، به زودی در تالار باشکوهی در واشنگتن هم برنامه خواهد داشت. او که در کالیفرنیا زندگی کرده، در دوران دبیرستان در چندین مسابقه نواختن پیانو برگزیده شد و مدال”پادروسکی” را از آن خود کرد و بعدتر در چندین فستیوال موسیقی جوایزی کسب کرد. او به عنوان پیانیست اول با ارکستر سمفونیک مرسد و کالیفرنیا همکاری کرده و فارغ التحصیل دانشگاه هاروارد است. برنامه هایی را هم برای صدای آمریکا ضبط کرده است. او اکنون در رویال آکادمی موسیقی لندن در رشته اجرای پیانو مشغول ادامه تحصیل است. روزنامه “ایوینگ استاندارد” لندن از او به عنوان “استعداد بزرگ” نام برده و لوریس چکناواریان او را سفیر موسیقی پیانوی ایران نامیده است.
کنسرت کمانگر در لندن متاسفانه مصادف شد با هرج و مرج ناشی از کشف بمب در این شهر و بند آمدن خیابان ها، اما با این حال تالار بزرگ کدوگان نسبتاً جمعیت قابل توجهی را برای تکنوازی پیانو گرد آورده بود.
تارا کنسرت خود را با قطعه ای از فروچیو بوسونی آهنگساز ایتالیایی آغاز کرد، قطعه ای با الهام از کارمن ژرژ بیژه که در سال 1920 انتشار یافته است.
قطعات بعدی از امین الله حسین با عنوان سوئیت موزائیک که به همسر روس و پیانیست این آهنگساز برجسته تقدیم شده، در دهه سی میلادی با کمک وزارت فرهنگ و هنر ایران در پاریس نوشته شده است و کمانگر توانست یاد و خاطره او را با اجرایی درخور زنده کند.
قطعات بعدی رقص هایی بود ساخته لوریس چکناواریان افسانه ای که او در جوانی اش – سال های1959 و 1960- در وین ساخته و روح موسیقی ارمنی و ایرانی را با یکدیگر آمیخته و حاصل قطعات دلنشینی است از این افتخار موسیقی ایران.
تارا بخش دوم برنامه را با قطعه ای اعلام نشده از انوشیروان روحانی آغاز کرد و پس از آن سونات هایی از فرانتس شوبرت، این یکی از بزرگترین آهنگسازان تاریخ، که قطعات انتخابی از او سال 1823 نوشته شده اند، سال های بیماری او که حسی از غم و نوستالژی را منتقل می کنند.
پایان بخش برنامه قطعه ای از سرگئی پرو کوفیف با نام سونات پیانو شماره 3 بود که در سال 1917 نوشته شده و به نزدیک ترین دوست او، بوریس ورین شاعر، و یکی از شاگردانش به نام ماکسیم که در 22 سالگی خودکشی کرد، تقدیم شده است.
تشویق حضار موجب شد که کمانگر قطعه ای از جواد معروفی را اضافه بر برنامه بنوازد.