آنا کاردنس
فوق محافظه کارترین محافل ایران سی و پنجمین سالگرد انقلاب را جشن گرفتند اما کم نبودند کسانی که جشن نگرفتند،، چرا که معتقدند انقلاب اسلامی کشور را به انزوا کشاند و یک حکومت دین سالار را در آن حکمفرما کرد.
اوایل این ماه “دهه فجر” بود که یادآور ورود خمینی به ایران در تاریخ اول فوریه ۱۹۷۹ پس از ۱۵ سال تبعید و ۱۱ فوریه، روز اعلام پیروزی انقلاب است.
خیابان های تهران به پرچم های ایران مزین شده و در لابلای آنها تصاویری از خمینی به چشم می خورد. مدارس به فعالیت های ملی گرایانه می پردازند و تغییر نظام پادشاهی ایران به جمهوری اسلامی را جشن می گیرند.
هفته گذشته، امامان جمعه در سراسر کشور در خطبه های نماز جمعه به مشارکت جمعی در تظاهرات برای حمایت از آرمان های انقلاب و نشان دادن پیروزی علیه “دشمنان غربی” تأکید ورزیدند.
فریادهای “مرگ بر آمریکا” و “مرگ بر اسراییل” بار دیگر در خیابان های ایران طنین انداز شدند.
محمد مرندی، تحلیلگر جناح محافظه کار استاد دانشگاه، به خبرگزاری اسپانیا گفت که موفقیت بزرگی که طی سال های اخیر به دست آمد این بود که ایران “از یک حکومت دنباله رو به حکومتی مستقل تبدیل شد”.
او در ادامه افزود: “سه و نیم دهه قبل کشور به ایالات متحده وابسته بود و شاه هر لحظه با سفرای آمریکا و بریتانیا دیدار می کرد، درحالی که اکنون جمهوری اسلامی هویت خاص خود را دارد و در سطوح مختلف به استقلال دست یافته که از آن جمله می توان به استقلال نظامی و استقلال در سیاست خارجی اشاره کرد.”
او با اشاره به آبرسانی و برق رسانی در مناطق محروم همچنین می گوید: “قبل از انقلاب، اکثر زنان بیسواد بودند و تنها ۱۱ درصد از آنان به دانشگاه می رفتند، درحالی که امروز ۶۰ درصد از دانشجویان را تشکیل می دهند.”
۳۵ سال پیش “ایران یک کشور فقیر بود، به طوری که درصد مرگ کودکان در آن یکی از بالاترین ارقام را در جهان به خود اختصاص می داد، هواپیما و تانک در ایران ساخته نمی شد، و هنوز ماهواره ای در مدار زمین قرار نگرفته بود.”
او در ادامه می گوید: “بی شک ایران مدینه فاضله نیست و مشکلات بسیاری دارد، ولی علی رغم تمامی این مسایل، مستقل است و تصمیم گیری ها در تهران انجام می شود، نه در مسکو، واشنگتن یا پاریس.”
از نظر او، “اگر انقلاب نشده بود، امروز ایران شرایط کشورهای همسایه را داشت، مانند افغانستان، عربستان سعودی، مصر یا پاکستان”.
از دید او، جدا از پیشرفت های صنعتی و نظامی، وضعیت معیشتی طبقه محروم جامعه نیز بهبود یافته است.
سخنان محمد علی ابطحی، که در زمان ریاست جمهوری محمد خاتمی، مشاور رییس جمهور بود، بیطرف تر به نظر می رسد. او می گوید: “انقلاب تمامی آنچه را که ما می خواستیم، به ما نداد. و دلیل آن یک سری موانع خارجی، داخلی و دیدگاهی بود.”
ابطحی نسبت به “رفتار اشتباه برخی افراد که طی این سال ها به نام دین و مذهب انجام می دهند” انتقاد کرد.
شدت انتقاد نجف قلی حبیبی بیش از ابطحی است. او در روزنامه اصلاح طلب اعتماد می گوید: “اخلاقیات در جامعه تنزل یافته و فساد مالی بیداد می کند. آزادی های سیاسی و اجتماعی به میل و خواسته مسؤولان کم و زیاد می شود و در بسیاری از موارد می بینیم که حقوق شهروندی زیر پا گذاشته می شود.”
یک راننده تاکسی نیز به خبرگزاری اسپانیا گفت که “اگر انقلاب نشده بود، پیشرفت و آزادی بسیار بیشتر از امروز بود”.
او می گوید: “در آن زمان، مردم با مایو به ساحل می رفتند. موسیقی بود، رقص بود. همه خوشحال و شاد بود. امروز همه ناراحت و عصبی اند و نمی توانند خرج زندگی را درآورند. نتیجه اش این می شود. ما به مانند اسپانیای زمان فرانکو هستیم.”
در تهران بسیاری از افراد که نخواستند نامشان ذکر شود، از انقلاب اسلامی و پیامدهای آن انتقاد کردند.
یک زن ۳۴ ساله می گوید: “هیچ گونه آزادی بیان و رسانه آزاد وجود ندارد.”
زن دیگری می گوید: “ما از زندگی مان اذت نمی بریم، چون هیچ تفریحی وجود ندارد. فقط عزاداری و شیون و زاری است. پدران و مادران مان متأسف هستند، چرا که فکر می کردند انقلاب وضعیت را بهتر می کند، ولی اکنون می بینند که همه چیز بدتر شده و پایین کشیدن روحانیون از قدرت غیرممکن به نظر می رسد.”
منبع: لا وانگواردیا، ۱۰ فوریه
