دیوید میلیباند
وقتی ماه گذشته در آمریکا بودم، این سئوال را مرتب از من می پرسیدند که چرا در حالی که چند سال است که مسیر دیپلماتیک را طی کرده ایم، چهار قطعنامه شورای امنیت را تصویب کرده ایم، و هنوز حکومت ایران به استقرار سانتریفوژها مشغول است.
پاسخم این است که مسیر دیپلماتیک باید به نتیجه برسد- زیراگزینه های جایگزین هولناک هستند. من معتقدم سیاست ما درقبال ایران هنوز کارساز است.
حکومت ایران ممکن است بر این تصور باشد که زمان به نفع آنهاست، اما وضعیت اقتصادی آن کشور چیز دیگری می گوید. برنامه غنی سازی اورانیوم ایران هم با همین مساله روبرو است. این حکومت سال ها ادعا کرده خیلی جلوتر از جایی است که در آن قرار گرفته، هنوز هم به این ادعاها ادامه می دهد. غنی سازی امر مشکلی است و تصور ما این است که ایران تا تکامل آن هنوزفاصله دارد.
بنابراین ما گزینه شفافی را جلوی پای آنها می گذاریم: به قطعنامه های سازمان ملل گردن بگذارید و جزئی از جامعه جهانی باشید، و یا اینکه در گوشه ای بمانید و انزوای اقتصادی و سیاسی را تحمل کنید.
این گزینه با گذشت زمان به طور تصاعدی بارزتر خواهد شد. با هر قطعنامه ازمجموعه تحریم های جدید، اتحادیه اروپا با تنبیهات بیشتری موافقت می کند. همین امر با هر گزارش مهم آژانس بین المللی انرژی هسته ای نیز رخ خواهد داد.
آژانس همین اواخر یکی از این گزارش ها را منتشر کرد و از ناتوانی ایران در همکاری با بازرسان خبر داد. در این گزارش، خودداری ایران از توضیح درباره مدارکی که نشان می دهند امیال هسته ای آن کشور نظامی هستند و نه فقط آنچنان که ادعا می کنند در خدمت مصارف صلح جویانه، به عنوان یک مشکل فرض شده است.
حکومت ایران درکنار تلاش برای بدست آوردن توانایی های هسته ای، به حمایت از گروه های ستیزه جو در عراق و افغانستان ادامه می دهد. نیروهای انگلیسی و آمریکایی هدف حملاتی قرار می گیرند که تکنولوژی آن از ایران آمده است. عراقی ها هم رفته رفته به ایستادن دربرابر مداخلات و اشکال تراشی های ایران روآورده اند. هرچه مدارک بیشتری رو می شود، وجهه حرفه ای و معصومانه ایران بیشتر ساختگی به نظر می رسد.
مسأله غم انگیز این است که لازم نبود اوضاع اینطور باشد. ایران می بایست یکی از شکوفا ترین کشورهای جامعه بین المللی باشد. دنیا آغوش خود را برای ایران با سابقه تاریخی و اهمیت استراتژیک گشوده است، به شرط آنکه از پیگیری برنامه هسته ای فاقد اهداف صلح جویانه و حمایت خود از تروریسم دست بردارد.
دنیا به یک ایران مسؤلیت پذیر و فعال که سایه حضور خود را در منطقه و فراتر از آن - نه به نحو تخریب کننده فعلی اش- گسترانده نیاز دارد. ایران هم به دنیا نیاز دارد.
درپشت اظهارات سختگیرانه دفاعی و نظریات میهن پرستانه رژیم ایران، علم به این موضوع وجود دارد که ایران نمی بایست منزوی شود. مردم ایران خوشحال نمی شوند ملت مغرور خود را در پستی ببینند. اقتصاد ایران شدیداً نیاز دارد که به عنوان بخشی از اقتصاد جهانی درآید، نه اینکه از تکنولوژی و بازارهای جهانی دور بماند.
بنابراین ما به اقدام خود در ارائه یک گزینه شفاف به ایرانی ها درباره آینده شان ادامه می دهیم: گزینه ای موسوم به «مسیر دوگانه». ما 14 ژوئن قدم دیگری در همین راستا برداشتیم.
ما مدیر سیاسی وزارت خارجه را به همراه همتایان فرانسه، آلمان، چین و روسیه همراه با خاویر سولانا نماینده ارشد اتحادیه اروپایی به تهران فرستادیم. آنها برای ارائه پیشنهاد جدید به تهران رفته بودند. این اولین بار نبود که ما پیشنهادی به ایرانی ها دادیم، اما این عادلانه ترین پیشنهاد ما بود. ما به یک پاسخ سریع از تهران نیاز داریم.
بخشی از این پیشنهاد، آمادگی برای کمک به ایران در توسعه دانش فنی هسته ای است.
رژیم ایران سعی دارد به مردمش بگوید که جامعه جهانی می خواهد حق آنها را در داشتن انرژی هسته ای زیر پابگذارد. آنها مسأله را به یک موضوع میهن پرستانه تبدیل کرده اند. اما اگر آنها با مردمشان روراست بودند، باید می گفتند عکس این مطلب درست است.
شش کشور شامل سه اروپائی یعنی انگستان، فرانسه، آلمان بعلاوه سه کشور آمریکا، چین و روسیه در ژوئن 2006، به تهران پیشنهاد دانش فنی لازم برای ساخت نیرو گاه های انرژی هسته ای در عالی ترین سطح فنی را دادند. دولت ایران نیز هیچ علاقه ای به آن نشان نداد. آنها پیشنهاد را رد کردند وغنی سازی اورانیوم را با قدرت پی گرفتند که ظاهراً هیچ کاربرد صلح جویانه ای برایشان ندارد.
حرف ما روشن است: ما خیلی ساده می خواهیم از دسترسی ایران به تسلیحات هسته ای جلوگیری کنیم. مسأله ما تغییر رژیم ایران نیست. پیشنهاد جدید هم روشن است. این معامله شامل پیشنهادهای خاصی از همکاری با ایران در به خدمت گرفتن صنعت نیروگاهی مدرن هسته ای است، درحالی که تأمین سوخت آنها تصمین داده شده و در بازیافت پس مانده های سوخت هسته ای نیز کمک های لازم ارائه می شود. ضمناً وزیران خارجه E3+3 که شامل آمریکا نیز هست، در نشستی با ایران درباره تعلیق فعالیت های غنی سازی به گفتگو می پردازند. این پیشنهاد شامل فهرست بلندی از سایر امتیازات، از تماس های سیاسی در سطوح بالا گرفته تا تلاش در عادی سازی تجارت، روابط اقتصادی، انرژی، کشاورزی، صنایع هواپیمائی و نیز توسعه آن کشور خواهد بود.
پیشنهاد ما به ایران برای مردم آن کشور و مردم دنیا، یادآور این مطلب است که ما فقط به دنبال انزوا و وارد آوردن فشار نیستیم. ایران درصورتیکه مانند یک عضو مسؤلیت پذیر جامعه جهانی رفتار نماید، صاحب امتیازات فراوانی خواهد شد. ما مصمم هستیم میان اقدامات تنبیهی سفت و سخت از یک سو و مشوق های سخاوتمندانه از سوی دیگر، تعادلی برقرار سازیم.
ایران دوست دارد نقش یک قربانی را بازی کند. به مردمش می گوید تحت رفتار ناعادلانه دنیا قرار گرفته است. اما رژیم ایران مسوول نابسامانی های خود است. راه خود را در بی توجهی به درخواست های سازمان ملل، بازی دادن آژانس بین المللی انرژی هسته ای و پشت کردن به تلاش های E3+3 در برقراری تماس ها، انتخاب کرده است.
همانطور که قبلاً روشن ساختیم، ایران یک گزینه پیش رو دارد. اگر آنها به انتخاب گزینه غلط ادامه دهند، این سیاست جامعه جهانی نیست که با شکست روبرو شده بلکه آنها هستند که شکست می خورند.
منبع: خلیج تایمز- 27 ژوئن