حسن اسدی زیدآبادی در مصاحبه با روز “انتقال چالش سیاسی میان اقتدارگرایان حاضر در حاکمیت و نیروهای تحول خواه به درون زندان ها” را مهمترین پیام اعتصاب دستجمعی 17 زندانی سیاسی محبوس در اوین می داند.این عضو شورای مرکزی سازمان دانش آموختگان ایران (ادوار تحکیم وحدت) که دو تن از اعضای ارشد آن یعنی عبدالله مومنی و علی ملیحی از جمله اعتصاب کنندگان هستند در این مصاحبه تاکید می کند که روند اعتراض زندانیان در اوین، دستگاه های تصمیم گیر در این حوزه را به استیصال کشانده است.
تحلیل اسدی زیدآبادی از اعتصاب غذای زندانیان سیاسی در اوین چنین است: “اقتدارگرایان حاکم که به نظر می رسد روند برخورد و حذف فعالان سیاسی را از خردادماه سال گذشته در دست داشته اند، از ابتدا با این تصور و طرح ریزی فعالان سیاسی و مدنی را بازداشت کردند که بتوانند اولا این افراد را که عمدتا از جمله تاثیرگذاران عرصه سیاست بودند از صحنه معادلات حذف کنند و در وهله بعد با جداسازی آنها از احزاب و گروه های متبوعشان و همچنین بدنه جامعه، به کاهش قدرت و نفوذ نیروی اصلاح طلب بپردازند”.
وی می افزاید: “با این حال این جریان از هر دو جهت در ادامه جریان تحولات سیاسی در تحقق خواست خود با ناکامی مواجه شد. اولا بدنه جامعه که در جریان انتخابات روی خوشی به امر سیاسی نشان داده بود در تحولات و وقایع پس از انتخابات با تکیه بر تشکل یابی زمان قبل از انتخابات توانست نیروهای سیاسی جدیدی تربیت کند. این مساله از ابتدا هم در شعارهای انتخاباتی اصلاح طلبان مانند هر شهروند یک ستاد مطرح بود؛ البته نباید از این نکته هم غافل شد که دست اندرکاران سناریوی برخورد با جریان اصلاح طلب در سنجش قدرت اصلاح طلبان نیز به خطا رفته بودند.ثانیاحکومت در تحقق خواست حداقلی خود مبنی بر حذف زندانیان از عرصه سیاسی کشور هم ناکام ماند.”
اسدی زیدآبادی می گوید: “نکته بسیار قابل توجه در این زمینه این است که فعالان سیاسی دربند گرچه حضور فیزیکی در جامعه نداشته اما بر اثر مقاومتی که از خود نشان داده اند و همچنین تداوم حمایت مردم از جنبش اصلاحی، همواره یکی از ارکان تحولات سیاسی کشور طی یکسال و نیم گذشته بودند؛ چه آن زندانی که نامه یا مقاله ای از زندان به بیرون می فرستاد و چه آن دیگری که سکوت کرده بود هر کدام به نوبه خود در شکل گیری رویدادها و مواضع سیاسی نقش داشته اند. چه بسا فعالانی که پس از زندانی شدن به مراتب تاثیرگذاری بیشتری پیدا کردند و این کاملا برخلاف آن چیزی است که اقتدارگرایان می خواستند”.
عضو شورای مرکزی سازمان ادوار تحکیم در ادامه اعتراض زندانیان سیاسی بند 350 زندان اوین و در ادامه اعتصاب غذای آنان را “نشانه تداوم حیات سیاسی و اثرگذاری این زندانیان” می داند و می گوید: “علت العلل این واقعه را باید در خشم مسئولان زندان از فعالیت و سرزندگی فعالان سیاسی دربند جستجو کرد. چرا که آنان نمی توانستند تحمل کنند که زندانیان از طریق تماس های تلفنی خود و از طریق همین خط ارتباطی محدود، مساله خود را همواره در راس مسایل جامعه و رسانه ها مطرح نگاه دارند”.
وی می افزاید: “به این ترتیب اکنون به نظر می رسد چالش سیاسی جدی میان دو نیروی تحول خواه و محافظه کار، نه در عرصه جامعه بلکه در درون زندان ها، جایی که به هیچ وجه در قوه تخیل آنها نیز نمی گنجید در جریان است. اکنون گرچه خانواده و دوستان این عزیزان به شدت نگران هستند اما نباید از یاد برد که طرف مقابل نیز هیچ پیش بینی از وضع خود در آینده ندارد و چه به خواست زندانیان تن بدهد و چه آن را رد کند، در هر دو صورت معضلات و بحران هایی را برای خود خریده است.با این حال ما می خواهیم به صورت صریح به این تصمیم گیرندگان بگوییم که در کوتاه مدت و در خصوص همین ماجرا، تن دادن به خواست های حداقلی زندانیان و بازگشت به وضع سابق راه درست است، چرا که این مسیر برای طرفین راهی به سمت ناکجا آباد است؛اما در نهایت از آنجا که خواست زندانیان بر حق است و آنها مظلومانه در زندان هستند مانند همه جای دنیا و تاریخ، این زندانبانان هستند که در نهایت در زندان باقی می مانند و زندانی روزی آزاد خواهد شد”.
