جوئل برینکلی
مذاکره با ایران جواب نداد. رویارویی باایران جواب نداد. به همین دلیل پرزیدنت اوباما به آخرین گزینه اش رجوع می کند تا ایران را از ساختن بمب اتم بازدارد. او اعلام کرد: “قدم بعدی تحریم ایران است”.
تحریم هم جواب نداد. شورای امنیت سازمان ملل سه قطعنامه علیه ایران صادر کرد اما روسیه و چین همه آنها را خنثی کردند. هیلاری کلینتون معتقد است که تنها اقدام موثر “تحریم های فلج کننده” است. مسدود کردن واردات بنزین و خلع سلاح سپاه پاسداران.
این بار روسیه هم از دست ایران به تنگ آمده است. سال پیش ایران با ردکردن پیشنهاد روسیه برای غنی سازی اورانیوم در این کشور، به آن توهین کرد. چند روز پیش مخمود احمدی نژاد، اعلام کرد که ایران به توانایی تولید سوخت اتمی که در ساخت سلاح اتمی بکار می رود، رسیده است و روز پنجشنبه، روسیه هشدار داد که صبرش تمام شده است. سخنگوی دیمیتری مدودف، رئیس جمهور روسیه اعلامکرد اگر ایران طبق خواسته های مجامع بین المللی عمل نکند، با تحریم مواجه خواهد شد.
تنها کاری که باید برای رسیدن به یک تحریم موثر و قوی انجام داد این است که چین را تشویق کنیم تا همکاری کند. پس چرا دولت اوباما دست به اقداماتیمی زند که چین را از همکاری باز می دارد؟
چرا، بعنوان مثال، اوباما درست همین زمان را برای ملاقات با دالایی لاما، انتخاب کرده است که موجب خشم مقامات دولتی چین بشود؟ ژو ویگون،معاون دبیرکل جبهه متحد حزب کمونیست، اعلام کرد:« ما مخالف هر نوع دخالت خارجی در مسائل داخلی چین با استفاده از دالایی لاما بعنوان یک بهانه هستیم. اگر دولتمردان آمریکا بخواهند با دالایی لاما ملاقات کنند، این اقدام مسلما تهدیدی است برای اعتماد و همکاری بین دو کشور چین و آمریکا».
چرا اوباما دقیقا همین زمان را برای جنگ تجاری اش باچین انتخاب کرده است و قیمت انبار لوله های فولادی،روکش های الکتریکی را که در صنعت مرغداری بکار برده می شود، بالا برده است؟
چرا اوباما رهبران چین را درست همین حالا تحت فشار گذاشته است تا نرخ ارزشان را بالا ببرند درحالیکه این موضوعی است که همیشه می شود درباره اش بحث کرد؟
و چرا درست همین حالا، آمریکا تصمیمش را مبنی بر فروش هلیکوپتر های نظامی و موشک های دفاعی به تایوان اعلام کرده است؟ این کاری است که باعث خشم چین می شود. مقامات نظامی چین هشدار داده اند که چین می تواند با رد کردن تعهداتش به حزانه داری آمریکا این کشور را با بحران اقتصادی مواجه کند.
از این بدتر چه می تواند باشد؟ همه این اتفاقات در زمانی می افتد که ایران دیپلمات هایش را به پکن فرستاده است تا از آنها بخواهد تحریم را قبول نکنند و همچنین چین خریدار 15 درصد نفت و گاز طبیعی ایران است.
بعنوان مثال اسرائیلی ها به گفته مایکل اورن، سفیر این کشور در آمریکا: “تلاش می کنند تا آنها را متقاعد کنند که اگر ایران به سلاح اتمی دست پیداکند، منابع انرژی شان در خاورمیانه بسیار بسیار نا امن تر می شود”. تعجبی ندارد که اسرائیل بشدت نگران برنامه هایاتمی ایران است. اورن می گوید این موضوعی است که همه کشور را با هم متحد کرده است از راست و چپ گرفته تا مرکز.
مسلم است که رابطه آمریکا و چین یک رابطه چند وجهی است. این احمقانه است که هر موضوع دو جانبه ای وابسته به برنامه های اتمی ایران شود. اولویت سیاسی اوباما در حال حاضر، اقتصاد آمریکا و ایجاد شغل است. ایجاد کارخانه اسلحه سازی برای فروش به تایوان، اشتغال زا است. همینطور نرخ گذاری کالا های چینی که در آمریکا زیر قیمت بازار بفروش می رسد.
اما اوباما می توانست ماه آینده با دالایی لاما ملاقات کند یا حتی سال دیگر. دولت آمریکا می توانست زمان دیگری را برای درگیر شدن با چین بر سر نرخ ارز انتخاب کند. و به زعم من می توانست چند هفته دیگر خبر فروش اسلحه به تایوان را اعلام کند؛ تا زمانی که تحریم ایران درشورای امنیت به نتیجه رسیده بود. همه این مسائل، روابط دو کشور را به پایین ترین سطح خود در ده سال گذشته می برد. همچنین دست اوباما را می بندد.
چین هم از همان زمانی که موضوع تحریم ایران مطرح شد با آن مخالفت کرد. در ماه سپتامبر 2005، درست بعد از اینکه ایران اعلام کرد که قصد تولید سوخت اتمی دارد،وزیر امور خارجه چین، لی ژائوزینگ، گفت: “موضع ما این است که دیپلماسی همواره پایه گفتگوها خواهد بود”.
نوامبر گذشته، رئیس جمهور هو ژینتو، گفت: “تنها راه مناسب برای حل مشکل ایران، از طریق گفتگو و مذاکره است”. آمریکا بجای متقاعد کردن چین، رسیدن به این هدف را سخت تر می کند.
منبع: سانفرانسیسکو کرونیکل 21 فوریه
