می خواهیم از حقوق مان دفاع کنیم

نویسنده

solmazsharif.jpg

‏ سولماز شریف

علت انتشار چند بیانیه در یکی- دوماهه اخیر با امضای روزنامه نگاران، مسئله ایست که با عبدالرضا تاجیک، ‏دبیر سرویس سیاسی روزنامه توقیف شده شرق در میان گذاشته ایم. وی که جملگی این نامه ها را امضا کرده، می ‏گوید: “می خواهیم از حقوقی که داریم دفاع کنیم”.‏

‎ ‎چرا یکباره حجم بیانیه های روزنامه نگاران افزایش یافت؟‎ ‎

از نظر من دو دلیل باعث این حرکت شد. یکی تشدید فشارهای نظام سیاسی به جامعه روزنامه نگاری و از طرف ‏دیگر نادیده گرفتن حقوق صنفی روزنامه نگاران توسط برخی از مدیران ارشد روزنامه ها. این دو عامل سبب شد ‏تا روزنامه نگاران به فکر چاره بیفتند و نسبت به هر برخوردی که حقوق صنفی آنان را نقض می کند و به خطر ‏می اندازد، موضع گیری کنند. همچنین در پی این بیانیه ها، انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران را تحت فشار ‏قرار دهند تا موارد رخداده را در هیات مدیره بررسی کند و در خصوص آن اقدامی انجام دهد.‏

‎ ‎انتشار بیانیه هاتا کجا پیش خواهد رفت؟‎ ‎

در واقع دوستانی که در این زمینه فعال هستند، تصمیم دارند هر ده روز یکبار، اتفاقی را که حقوق صنفی روزنامه ‏نگاران را نقض می کند به صورت بیانیه مطرح کنند. تقریبا می توان گفت یک گزارش ده روزه از روند روزنامه ‏نگاری در ایران است که البته تنها در همین دو حوزه هم خواهد بود.یکی اخباری در خصوص احضار و بازداشت ‏روزنامه نگاران یا توقیف و فشار در روزنامه ها و دیگری در خصوص رفتارهای برخی از مسئولین روزنامه ها ‏که منجر به نقض حقوق صنفی یک روزنامه نگار می شود. ‏

‎ ‎شما گفتید طی این چند وقت اخیر فشار بر روزنامه نگاران زیاد شده است. آیا قبل از آن جامعه ‏روزنامه نگاری در شرایط مطلوبی به سر می برد؟‏‎ ‎

خیر. روزنامه نگاری آزاد و مستقل در مجموع تنها در دوره مصدق و یک دوره کوتاه پس از پیروزی انقلاب ‏اسلامی وجود داشت. به غیر از آن نه قبل و نه بعد از انقلاب ما چنین نوع فعالیتی به معنای واقعی کلمه را تجربه ‏نکرده ایم. اما در شرایط کنونی با موارد دیگری رو به رو هستیم. به طور مثال برخی از نهادها که باید حافظ ‏منافع روزنامه نگاری باشند، در جایگاه اصلی قرار نگرفته و محدود کننده مطبوعات شده اند. در چند وقت اخیر ‏فشارهای دیگر هم بر روزنامه ها شدت گرفته است، به نحوی که پیشتر یک مسئول در دستگاه قضایی در صدد ‏بود تا خبری منتشر نشود یا برخی از نهادها یک سری خطوط قرمز داشتند که آنها را به صورت دستورالعمل به ‏معاونت مطبوعاتی وزارات ارشاد ارسال می کردند و آن دستورالعمل از طریق وزارت ارشاد به روزنامه ها ‏ابلاغ می شد، اما امروز برخی از مسئولین دیگر شخصا وارد عمل می شوند و مدیران روزنامه ها را مجبور به ‏درج نکردن یک خبر خاص و یا درج کردن خبر خاص دیگری می کنند! به نظر من الان دیگر خط قرمزی وجود ‏ندارد. یک خط سبز وجود دارد برای آن چیزهایی که می توان درباره اش نوشت.‏

‎ ‎و چرا روزنامه نگاران اینک به علنی کردن نارضایتی شان پرداخته اند؟‎ ‎

متاسفانه در یک مقطعی برخی از دوستان نسبت به حقوق صنفی خود بی تفاوت شدند. حتی به حق آزادی بیان هم ‏که به آن معتقدیم، آنطور که باید و شاید توجه نکردند. اما اینک با توجه به همین فشارهای وارده و ایستادگی ‏روزنامه نگاران بر احقاق حقوق صنفی خود، می توان در آینده در جهت بحث احقاق آزادی بیان هم تلاش کرد.‏

‎ ‎آیا نگران سخت گیریها و اعمال فشارهای بیشتر بر روزنامه نگاران در پی انتشار این بیانیه ها نیستید؟‎ ‎‎ ‎

حرکت ما قانونی است. ما هم شهروند این جامعه هستیم و حقوقی داریم. ما می خواهیم شغلی آبرومند داشته باشیم و ‏از حقوقی که داریم دفاع کنیم. لذا در مواردی که احساس کنیم این حقوق نادیده گرفته می شود، اعتراض می کنیم. ‏این همان مصداق امر به معروف و نهی از منکر است. اگر کسی این اقدام را زیر سئوال ببرد و یا واکنش ‏غیرمنطقی نسبت به آن داشته باشد، یکی از اصول اسلامی را زیر سئوال برده است. فکر نمی کنم کار خلاف یا ‏مسئله سازی باشد. آنان که این حقوق را تضییع می کنند باید نگران باشد.‏

‎ ‎این بیانیه ها به همان دو موضوعی که اشاره کردید محدود می ماند یا وارد عرصه های دیگری هم ‏خواهد شد؟‎ ‎

اگر به لیست افرادی که امضای آنان پای بیانیه ها هست دقت کنید می بینید که طیف های مختلفی از افراد با ‏دیدگاههای مختلف آن را امضا کرده اند.اگر وارد مسایل سیاسی- اجتماعی شویم این انسجام را نخواهیم داشت. ما ‏بیشتر دنبال تاکید بر مسایل صنفی هستیم نه سیاسی. به دنبال مجاب کردن مدیران مطبوعات در رعایت حقوق ‏همکارانمان در روزنامه ها و تاکید بر حقوق یک روزنامه نگار که آزادی بیان هم شامل آن می شود.‏

‏ ‏