حکومت های دموکراتیک حکومت هایی هستند که در آن مخالفان حکومت در انتخابات شرکت می کنند و اگر رای بیاورند، قدرت را در دست می گیرند.
حکومت های غیردموکرات حکومتهایی هستند که در آن مخالفان به سختی از طریق قانون قدرت را به دست می آورند.
حکومت های زورگو حکومت هایی هستند که در آن مخالفان حق بیان دارند، ولی بعد از بیان مخالفت شان به زندان می روند.
حکومت های دیکتاتوری حکومت هایی هستند که در آن مخالفان قبل از اینکه حرف بزنند، دستگیر می شوند و به زندان می روند.
حکومت های خیلی دیکتاتوری حکومت هایی هستند که در آن مردم کلا مخالف تلقی می شوند، چون مردم عملا مخالفتی نمی کنند، و چون نیروهای امنیتی بیکار هستند، تعدادی از مردم را که قیافه شان به مخالف شبیه است، دستگیر می کنند و اینقدر آنها را کتک می زنند که اعتراف کنند مخالف دولت هستند، بعد خیال شان راحت می شود و آنها را بیشتر زندانی می کنند.
حکومت های توتالیتر حکومت هایی هستند که زندانهایش تنها جایی است که مخالفان می توانند در آن درباره نظرات شان حرف بزنند، چون جای زندان و خانه مردم عوض شده است و افراد توی خانه خودشان هم از تمام سرویس های یک زندان از جمله کنترل رسانه ها برخوردارند و اصلا حق ندارند از خانه بیرون بروند.
ولی ایران با همه اینها فرق می کند، حکومت ایران یک استاندارد جدید در حکومت ایجاد کرده. برخلاف همه حکومتهای زورگو، استبدادی، دیکتاتوری، توتالیتر و بزن و بکش که مخالفان خودش را از میان می برد، حکومت ایران حتی به دولت خودش، نمایندگان خودش و رهبران خودش هم اجازه نمی دهد که از حکومت طرفداری کنند، مخالفت توی سرشان بخورد.
عالم الهدی امام جمعه مشهد، اخیرا گفته که هنوز کاملا مطمئن نیست، ولی احساس می کند که احتمالا اعضای هیات مذاکرات ایران با رهبری زاویه دارد. یعنی نه اینکه مخالف است، نه اینکه نظرات دیگری دارد، نه اینکه سیاست دیگری را دنبال می کند و حتی نه اینکه به نظر رهبر اهمیت نمی دهد، بلکه فقط زاویه دارد. یعنی اگر رهبر گفته است که هیات مذاکرات باید روزی سه تا فحش به آمریکا بدهد، این افراد روزی سه تا فحش را می دهند، ولی عربده نمی کشند. حال می کنید چقدر نوآوری در همه عرصه های سیاسی جهان ایجاد کردیم؟
دن کیشوت های بسیجی
تا مدتی پیش منتقدان حکومت برای سفر به خارج از ایران ممنوع الخروج می شدند، حالا کم کم داریم راههای پیشرفت و بقول سردار جعفری رسیدن به تمدن بزرگ اسلامی را پیدا می کنیم. از این به بعد نه فقط برای خروج از کشور باید اجازه خروج و پاسپورت داشته باشیم، بلکه بسیاری از منتقدان حکومت که بعضی هاشان هم عضو کابینه هستند و اصلا بعید نیست خود وزیر اطلاعات هم دو ماه دیگر جزو آنها باشد، برای رفتن به مشهد و شیراز هم باید پاسپورت و ویزا بگیرند.
الهه کولایی که برای سخنرانی به شیراز رفته بود، درجا توسط ماموران امنیتی مورد استقبال قرار گرفت، او را سوار ماشین کردند، خیلی شیک سوار هواپیما کردند و برش گرداندند به تهران و گفتند، برو خونه تون بیرون سرما می خوری. مهدی خزعلی هم برای ورود به نمایشگاه کتاب چون ویزا نداشت، ورودش ممنوع شد و چون لازم بود مورد بررسی دقیق قرار بگیرد، دو سه فصل هم کتک خورد.
در عوض سردار نقدی، با یک نیزه بلند در دست، سوار بر مرکب مذکور، مثل دن کیشوت، اعلام کرد، دروازه شهرهای بزرگ جهان به روی ما باز شده. یعنی هر کسی در نیویورک به دولت آمریکا اعتراض می کند، یا هر کسی در فرانسه و انگلیس به سیستم آموزشی و دستمزد اعتراض می کند، سردار نقدی فکر می کند همه آنها سربازان بسیجی گمنام هستند. کجایی دن کیشوت که اینجا داداش نقدی ات رو کشتند!