روحانی:رسانه یا پلیس مخفی؟

حسن روحانی صبح یکشنبه در آیین گشایش رسمی بیست و یکمین نمایشگاه بین المللی مطبوعات که در مصلای تهران برگزار شده است، مطالبی را بیان کرد. او گفت:
” فرصت مغتنمی برای همه ماست که در نمایشگاهی که به نام رسانه، مطبوعات خبرگزاری، پایگاه های خبری و نشریات مختلف برگزار شده است، تردیدی نیست که برای ورود در عصر جدید و در دنیای جدید ما نیاز به توسعه داریم، تردیدی نیست که برای ورود به توسعه، مسیر و راه آن رسانه است.
برای یک کشور از داشتن یک رسانه یا رسانه ها مهم تر نهاد رسانه است، رسانه ای که دارای سوابق بلند، باهویت، با نگاه و با دیدگاه خاص خود باشد.
گرچه در کشور ما از اولین مطبوعه، کاغذ اخبار یا وقایع اتفاقیه حدود 180 سال می گذرد، اما از آن نشریات روزهای اولیه دیگری خبری نیست، جز در آرشیو، آن هم اگر مانده باشد، اما ما در دنیای روزنامه هایی داریم که بیش از 200 سال سابقه دارند، تایمز لندن دارای عمر 230 سال است و نیویورک تایمز دارای 119 سال عمر است، رسانه ای که دهه ها از عمرش بگذرد، بر حرفه ای بودن و پختگی اش افزوده شود، افکار عمومی را به خود جذب کند و دارای سابقه صد ساله و دویست ساله و بیشتر باشد.
 رسانه ای هنوز متولد نشده بال و پر نگشوده، خود را به خوبی معرفی نکرده به دلایل واهی دچار تاخت و تاز دیگران قرار می گیرد.
ما همان طور که نیازمند به نهاد رسانه هستیم، نیازمند به نظام مطبوعات هم هستیم. نظام مطبوعات شفاف، روشن با قوانین و مقررات روشن.
اگر قانون روشن باشد، هر روز جمعی با بدست آوردن یک کلمه و یک جمله نمی توانند با آزادی مطبوعات بازی کنند.
قانون و مقررات شفاف، تنبیه روشن و تشویق روشن است، در همه جای دنیا، آخرین قانون جزا و شدیدترین آن اعدام است و آن هم کشورهایی که دارای مجازات اعدام هستند؛ اولین مجازات اعدام نیست.
اولین مجازات جریمه است، اولین مجازات توقیف کوتاه مدت طرف در هر جرمی است یا زندان کوتاه مدت است، اولین مجازات که اعدام نیست.
اگر بر فرض یک رسانه تخلف کرده و نهاد رسانه و نه یک نهاد دیگر گفته که متخلف است، ما وزارت ارشاد داریم، هیات نظارت و قوه قضاییه داریم تا نسبت به مطبوعات و آن پایگاه هایی که می توانند سخن بگویند، قضاوت کنند راجع به نشریه که آیا از خود سخن می گوید، از بیگانه سخن می گوید، به نفع کشور یا به نفع بیگانه حرف می زند؟ یک معیاری دارد.
هر مامور امنیتی نمی تواند معیار برای مطبوعات و نشریات باشد، ما نیازمند به یک نظام، قانون، مقررات و یکسانی همه در برابر قانون هستیم.
افتخار قانون اساسی ما و اسلام این است که می گوید همه افراد حتی رهبری معظم نظام در برابر قانون یکسان هستند، در کنار میز محاکمه قاضی، امام مسلمین و امیر مومنین با یک نفر دیگر برابر هستند، کنار هم می نشینند، این افتخار قضای اسلام است که همه در برابر قانون مساوی هستند.
مگر قابل تحمل است که در یک کشوری برخی از رسانه ها برای همیشه از تنبیه، توقیف و تعطیل و تهدید مصون باشند و یک حاشیه امن امنیتی دائمی برای آن ها مقرر باشد که نه تنها هر چه می خواهد بگویند بلکه گاهی هم به عنوان پلیس مخفی عمل کنند؟
شما از برخی از نشریات می فهمید که فردا چه کسی دستگیر می شود، فردا کجا تعطیل می شود، آبروی چه کسانی باید رفته شود، ما نشریه داریم برای آگاهی مردم، بعد هم عده ای ادعای انقلابی گری دارند.”