دردسر های یک شعار

نویسنده

اقتصاد حوزه بی رحمی است، نقش پررنگ ریاضیات در این شاخه از علوم انسانی راه فرار کلی گویی در حوزه ‏اقتصاد و وعده های بیهوده سردادن را بسته است. با این حال انتقادها، شعارها و وعده های اقتصادی معمولاً در رقابت ‏های سیاسی ابزاری کارآمد است. هرچند که استفاده از ابزار اقتصاد و توسل به شعارهای اقتصادی در پس زدن رقبای ‏سیاسی مانند در دست گرفتن شمشیر بی دسته یا در دست گرفتن شمشیر از تیغه آن است، اگرچه این شمشیر چرخاندن، ‏رقبا را کنار می زند اما در کنار این ویژگی، دست دارنده شمشیر شعارهای اقتصادی جراحت هایی برمی دارد که تا ‏سال ها فراموش نمی کند. شعار “آوردن پول نفت بر سر سفره های مردم” از آن دست شعارها و شمشیرهایی است، که ‏سه سال پس از انتخاب شدن محمود احمدی نژاد هنوز برای کاندیدای ریاست جمهوری آن روزها و رئیس جمهوری ‏امروز زحمت به همراه داشته است تا آنجا که رئیس دولت و نزدیکان وی تا به حال در چند مرحله درصدد تفسیر و ‏تاویل، اصلاح منظور و حتی انکار آن برآمده اند، اما همچنان گریبان دولت از بابت آوردن پول نفت بر سر سفره های ‏مردم در اختیار منتقدان و مردمانی است که روزگاری نه چندان دور به همین شعار رای داده بودند تا شاید اوضاعی ‏بهتر از قبل را تجربه کنند. روزگار تازه یی که به یمن رکوردشکنی های قیمت نفت بیش از هر زمانی قابل دسترس می ‏نمود.نخستین اظهارنظر درباره شعار آوردن پول نفت بر سر سفره مردم از آن رئیس دولت بود که از اساس این شعار ‏را رد کرد و آن را ساخته و پرداخته منتقدانی خواند که حال می خواستند با یادآوری این شعار مچ گیری کنند.اما در ‏همان حال که رئیس دولت از اساس این شعار و گفته را به یاد نمی آورد، نفت می رفت تا رکوردهایی تازه را به ثبت ‏برساند؛ رکوردهایی افسانه یی که به حافظه مردم یاری می رساند تا مهم ترین شعار تیم تبلیغاتی شهردار وقت تهران و ‏رئیس دولت نهم را واضح به یاد داشته باشند.‏

حالا آنها این پرسش آشنا را که روزگاری محمود احمدی نژاد پرسیده بود بر زبان داشتند که چرا وضع مردم در زمانی ‏که نفت 9 دلار است با امروز که نفت بیش از 100 دلار است تغییری نکرده است.این بار نوبت غلامحسین الهام ‏سخنگوی دولت بود تا یک گام واقع بین تر به ماجرا بیندیشد، او از اساس شعار آوردن پول نفت بر سر سفره های مردم ‏را انکار نکرد بلکه در توضیح آن شعار چنین گفت؛ منظور رئیس جمهوری از این جمله این بود که مردم باید مزه ‏توسعه و رشد اقتصادی را حس کنند.اما این اظهارنظر هم کمکی به دولت نمی کند، کافی است روند رشد اقتصادی، نرخ ‏تورم و افزایش بی سابقه قیمت ها در دو سال و نیم گذشته مورد توجه قرار گیرد تا معلوم شود دولت حتی با این منظور ‏حداقلی از شعار آوردن پول نفت بر سر سفره های مردم هم توفیقی نداشته است.اما تازه ترین اظهارنظر درباره شعار ‏دردسرساز رئیس دولت متعلق به نزدیک ترین یار اوست. ‏

مجتبی ثمره هاشمی عصر شنبه گذشته در همایش ملی روابط عمومی های دستگاه های اجرایی در سخنانی با عنوان ‏‏”خدمات دولت مردمی، چالش های اطلاع رسانی” شعار فراموش نشدنی و البته دردسرساز رئیس دولت را که ظاهراً ‏قرار نیست از یادها برود، محور قرار داد و آن را خلط مبحث دانست. معاون رئیس جمهور خطاب به مسوولان روابط ‏عمومی ها گفت؛ “سعی کنید در همکاری هایتان با رسانه ها، آنهایی را که صادق و پاک هستند، خدمت می کنند و ‏خوشنام و پرمخاطب اند، انتخاب کنید.” ‏

به گزارش ایسنا سیدمجتبی ثمره هاشمی مشاور رئیس دولت گفت؛ “برخی اطلاع رسانی ها نیز خلط مبحث است؛ مثلاً ‏می گویند پول نفت را بر سر سفره مردم می آوریم. اول اینکه کجا چنین قولی داده شد و بعد اینکه دولت درآمدی را که ‏از نفت به دست می آید بر اساس قانون مصرف می کند. یکی از منابع دولت نفت است و مشخص است کجاها مصرف ‏می شود و یک چیز نامعین نیست و بخش مهمی از درآمدهای نفتی صرف کارهای عمرانی یا واردات مواد ضروری یا ‏دیگر هزینه ها می شود.” در واقع او با طرح این پرسش و توضیح واضح درباره چگونگی مصرف پول نفت سعی کرد ‏یک بار دیگر به استراتژی قدیمی تر دولت نهم درباره شعار اصلی اردوگاه تبلیغی کاندیدای انتخابات نهم و رئیس دولت ‏نهم امروز بازگردد؛ اینکه از اساس محمود احمدی نژاد و تیم تبلیغاتی او چنین شعاری نداده اند و این ساخته و پرداخته ‏رسانه ها یا منتقدانی است که سعی در ایجاد بالا بردن توقعات مردم دارند.شاید یادآوری زمان و مکان سرداده شدن این ‏شعار برای رئیس دولت و مشاوران ارشد و نزدیکان او برای همیشه این موهبت را به همراه داشته باشد که دولت نهم ‏اگر قرار نیست این انتظار مردم را برآورده کند، حداقل حال که قیمت نفت ایران در سطح غیرقابل تصور 115 دلار ‏ایستاده است، فقط اندکی از آلام اقتصادی مردم بکاهد. محمود احمدی نژاد 30 خرداد سال 84 در جمع نمایندگان ‏کمیسیون تلفیق مجلس هفتم که همچنان روی خط خبرگزاری ایسنا قابل دسترس است، چنین گفت؛ “بحث های ما اینها ‏نیست. شما صحنه اصلی بحث ما را با خودتان منحرف می کنید. من مخالف رانت خواری و استیلای خانوادگی بر ‏ثروت کشور هستم. من دست مافیای قدرت و قبیله را از نفت کوتاه خواهم کرد و جانم را به پای آن خواهم گذاشت. نفت ‏باید بر سر سفره های مردم باشد. بحث بر سر بی عدالتی، تخریب کرامت انسان ها و توسعه فقر و فساد است. بیایید در ‏این موارد گفت وگو کنیم. حرف های من خیلی روشن است. اگر در کاندیدای خود نکات مثبتی می بینید ما دست بوس و ‏مخلص هستیم.“‏

البته این شعار در تراکت ها و پوسترهای تبلیغاتی احمدی نژاد نیز نقش بست، که شاید امروز نزدیکان رئیس دولت این ‏اقدام را رفتار خودسر یا خودجوش ستادهای تبلیغاتی خود بخوانند، اما گذشته از این شعار معروف و دردسرساز احمدی ‏نژاد در زمان رقابت های انتخاباتی که با نفت یکصد دلاری زحمت بیشتری برای دولتمردان به همراه داشته، آنچه ‏غیرقابل انکار است وعده ها و شعارهای بلندبالایی است که محمود احمدی نژاد در زمان رقابت های انتخاباتی خود و ‏پس از آن سرداد که امروز دو سال و نیم پس از آن ایام کمتر محقق شده اند. شعارهایی که تنها کارکرد آنها بالا بردن ‏سطح انتظارات مردم و توقعات جامعه بود تا آنچه امروز در عرصه اقتصاد ایران محقق شده شگفت آورتر و غیرقابل ‏تحمل تر به نظر برسد. وقتی قیمت هر بشکه نفت ایرانی سر به 120 دلار می ساید، اما نرخ تورم، رقم 20 درصد را ‏پشت سر گذاشته و بنا به روایت دکتر حسین راغفر تدوینگر نقشه جغرافیایی فقر کشور، 35 درصد از جمعیت 70 ‏میلیون نفری کشور - یعنی 24 میلیون نفر- زیر خط فقر به سر می برند، معلوم است که وعده های اقتصادی دولت نهم ‏و شعارهای محمود احمدی نژاد از یاد نرود. اقتصاد حوزه بی رحمی است و این خاصیت حوزه هایی است که با عدد و ‏رقم سر و کار دارند.‏

منبع: اعتماد