در نشست رسانه ای عوامل نمایش “چکامه رستاخیز” مطرح شد:
همه آموختیم
آقای دانشور آشنایی شما با آثار آرتور میلر پیش از اجرای این اثر تا چه اندازه بوده است؟
“چکامه رستاخیز” آخرین اثر این نویسنده است که دارای ویژگی های خاص و متفاوتی با آثار گذشته اوست و می توان استعدادهای جدیدی را در میلر کشف کرد و حتی طنزی که در این کار او به چشم می خورد، در آثار قبلی اش به این اندازه وجود نداشته است.این شناخت و این اثر متفاوت باعث شد به سمت این نمایشنامه بیایم. در واقع بافت نمایشی یک اثر برایم بسیار مهم تر است. این متن، ساختار خوبی از لحاظ نمایشی دارد و نویسنده هم شناخته شده است.متن از لحاظ تعدد در خطوط فکری دارای گستردگی داستانی است. داستان در یک چهار دیواری نمی گذرد. در این نمایش، فردی به عنوان رئیس حکومت با تفکر خاص خودش که دغدغه های میلر را هم به همراه دارد، حضور دارد.
بخش هایی از متن به دلیل حجم زیاد فشرده تر شده و در نهایت حذف شده است اماهیچ مورد ممیزی نداشتیم. با این حال مشکلاتی در بازیگری به وجود آمد اما تمام این سختی ها را پشت سر گذاشتیم.
در انتخاب نمایشنامه چرا به سراغ متنی ایرانی نرفتید؟
ما در کارنامه گروه دو کار ایرانی هم داریم، ولی از آنجایی که نمایشنامه های خارجی این قابلیت را دارند که باعث تجربه اندوزی برای گروه مان شود؛ بنابراین با نگاهی به اجرای این متن به سراغ آن رفتیم.
آیا نمایشنامه میلر منتشر و توزیع می شود؟
ما در گروهمان، متن های بسیار خوبی داریم که بخشی از آن ها هنوز به چاپ نرسیده و جای این قبیل متن ها در فضای نمایشی ما خالی است.متاسفانه ناشران علاقه چندانی برای چاپ نمایشنامه ندارند؛ مگر اینکه دل و جرات به خرج دهند. متاسفانه در حال حاضر این فرصت که بتوانیم متون خوب و دست اول مان را منتشر کنیم، پیش نیامده است.
در ترکیب بازیگران نمایش دچار تغییراتی شده اید.این مهم بر روند تولید نمایش خللی وارد نکرد؟
بله.تغییرو جابه جایی صورت گرفت.متاسفانه زمان تمرین بسیار کم بود و با این وجود اگر تغییراتی در بازیگران رخ می داد، قطعا به کار ضرر می رساند که این ضرر جبران ناپذیر شد.
آیا اجرای این نمایش از آن مخاطبان خاص تئاتر است ؟
در این متن به نکات و مضامینی درباره انقلاب، خانواده، اقتصاد، زندگی و مرگ اشاره می شود و قطعا مردم ما هم با این مضامین آشنایند و می توان گفت که این متن شاید ایرانی نباشد، ولی کاملا به روز بوده و مخاطب امروزی می تواند با آن ارتباط برقرار کند
خانم مقتدی،آیا پیش از این در این گروه تجربه همکاری و تولید اثری مشترک را در مقام بازیگر داشته اید؟
پریسا مقتدی:پیش از این، تجربه همکاری با این گروه را نداشتم، ولی همواره درباره پرتجربه بودن این گروه بسیار شنیده بودم و تجربه همکاری ام در نمایش “چکامه رستاخیز” بر تمام آن شنیده ها، صحه گذاشت
انتخاب و ایفای این نقش در نمایش به انتخاب خودتان بود یا انتخاب شدید؟
پریسا مقتدی :نقشی که ایفاگر آن هستم از جذابیت ویژه ای برایم برخوردار است و حتی با بخشی از موقعیت های روز جامعه نیز همخوانی دارد. در این کار نقش فردی را بازی می کنم که برای ساختن یک برنامه تبلیغاتی به کشور خیالی آمریکای لاتین سفر می کند و در آنجا با موقعیتی غیرانسانی مواجه می شود که می خواهد از شکل گیری این موقعیت جلوگیری کند.
در مقام بازیگر به نظرتان مهم ترین وجه تاثیر گذاری یک درام بر تماشاگر چه چیزهایی است؟
بسیاری از نویسندگان مطرح ایرانی و خارجی آثاری را به نگارش درآورده اند که مفهوم زمان در آن ها معنا ندارد، یعنی در شرایط هر جامعه ای و در هر زمانی می توان این آثار را به صحنه برد.به نظرم میان تماشاگران و گروه نمایشی باید تعامل دو طرفه ای برقرار باشد و تماشاگران هم باید از مشکلاتی که گروه برای به صحنه بردن یک اثر نمایشی متحمل می شوند، آگاه باشند.
آقای امامی حضورتان در اجرای این نمایش چگونه رخ داد؟
رضا امامی: سال 80 توسط علی اکبر علیزاد به گروه آئین معرفی شدم و خوشحالم که داوود دانشور حضورم را در این گروه پذیرفت و در این نمایش هم مانند یک سرباز در خدمت گروه بودم.
شما ایفاگر نقش استنلی در نمایش هستید.لطفا برایمان از ویژگی های این کاراکتر بگویید.
رضا امامی:زمانی که متن را خواندم از اینکه قرار بود نقش اِستنلی را بازی کنم، بسیار خوشحال شدم و به نظرم این نقش علاوه بر اینکه مکمل دیگر نقش هاست، ولی یک نقش مستقل و جذاب نیز محسوب می شود. همچنین طبق گفته دانشور اِستنلی در این نمایش مانند یکی از حواریون مسیح است
به نظر خودتان از عهده نقش بر آمده اید؟
رضا امامی: این نمایش کار بسیار شریف و بدون حاشیه ای است که البته در آن اسامی بزرگان بسیاری به چشم می خورد. در واقع می خواهم بگویم از اینکه تماشاگران می توانند بعد از مدت ها کار تئاتری و بدون اسامی و چهره های غیرتئاتری مشاهده کنند، بسیار خوشحالم.
پس از مدت ها دوری از صحنه بازیگری با نمایش “چکامه رستاخیز”حضور پیدا کرده اید.ایفای نقش در این نمایش را چگونه ارزیابی می کنید؟
شهریار رشید علی پور: امیدوارم شرایطی پیش بیاید که به تئاتر با نگاه دیگری توجه شود و تنها در میان یک جمع و تریبون از حمایت ها سخن به میان نیاید و در عمل هم این گونه باشد.حضور دوباره ام به صحنه تئاتر با این اثر نمایشی است. البته بنده از سال 66 به گروه “آئین” پیوستم و همواره نکات جدیدی را آموخته ام.