سمینار “ جنبش زنان و جنبش سبز در ایران، ارتباط، موانع و راهکارها” با شرکت پروین اردلان و منیره برادران در دانشگاه بوخوم آلمان برگزار شد.خانم اردلان در این جلسه با تشریح ویژگی های جنبش زنان،تاکید کرد که ”مبارزه جنبش برای حرکت افقی و از بین بردن نظام سلسله مراتبی نهادینه شده ای بود که نه تنها در مناسبات سیاسی بلکه در ساختارهای فرهنگی و اجتماعی نیز ریشه دوانده است.”
وی سپس ضمن تشریح مراحل مختلف و نحوه فعالیت زنان ایرانی با اشاره به اینکه “در بررسی روابط بین زن و مرد به این نتیجه رسیدیم که خود زنان هم در درون خود چنین نظامی را بازتولید می کنند” گفت: در جامعه ای که هیچ حمایتی از جنبش صورت نمی پذیرد و فعالین آن تنهای تنها و در اقلیت هستند، از تمام ابزارها باید استفاده شود. در جنبش زنان هرکس سعی کرد خود یک رسانه باشد. نوشتن مقاله، ایجاد سایت های اینترنتی زنان و ارتباط شبکه ای اولین بار در این جنبش برقرار شد. منظور از ارتقای آگاهی صرفا خواندن کتاب نبود؛ ایجاد سایت اینترنتی، رفتن به خیابان و حرف زدن با مردم، اجرای تئاترهای خیابانی زنان، ارتباط چهره به چهره و جمع آوری امضا، که نمود کامل آن را در کمپین یک میلیون امضا شاهد بودیم، مطالبات این جنبش را به شکلی ملموس تر به مردم نشان داد.وی در ادامه در مورد چگونگی کاربست روشها و استراتژی های اعمال شده در فعالیت های گوناگون جنبش زنان، از طرح مطالبات گرفته تا دیگر فعالیت های این جنبش، سخن گفت و از جمله اظهار داشت: با پیشرفت جنبش زنان و قدرتمند تر شدن آن، استراتژی ها نیز تغییر کرد. آموزش حقوقی همچنان ادامه داشت، اما بحث تغییرقوانین و به ویژه کنشگری زنان برای تغییر قوانین مطرح شد.وی در ادامه سخنانش بر این نکته تاکید کرد که آنچه هم اکنون شاهد آن هستیم، حاصل فعالیت های دامنه دار درازمدت تاریخی است که مسالمت آمیز پیش آمده و ادعای تغییر نظام سیاسی را نداشته است و تلاشش صرفا برای تغییر و بهبود شرایط اجتماعی برای افراد جامعه بوده است. از همان ابتدا با نقد پیش آمده و البته این نقد ساختارهای حقوقی و سیاسی را متاثر کرده است. وقتی حدود هفتاد نفر از فعالین کمپین را به اتهام اقدام علیه امنیت ملی بازداشت می کنند نشانگر اینست که اتفاقات دیگری رخ داده است.به اعتقاد خانم اردلان اولین ضربه خورده های سی سال اخیر زنان بوده اند: همه کسانی که وقتی حجاب را بر سر زنان کردند، دیدند و سکوت کردند و نیز خود زنانی که آن را پذیرفتند، در کنار دیگرانی که قوانین ناعادلانۀ جنسیتی و حقوقی را بر زنان آوار کردند، همه و همه باعث شدند که ما سالها به عقب برگردیم و اکنون تمام سعی مان اینست که این عقب ماندگی را جبران کنیم. با آغاز انقلاب و یک ماه پس از آن این آسیب ها گریبانگیر زنان شد و جنبش زنان برای از بین بردن آنها مبارزه را آغاز کرد. این مبارزات یک شبه بوجود نیامده اند، بلکه جنبش گسترده و دامنه داری بوده اند که بر حوزه های مختلف تاثیر گذاشته اند.وی سپس به عنوان یکی از فعالین جنبش زنان، مهمترین افتخار و پیروزی این جنبش را در اندوختن تجربه هایی دانست که در خدمت جنبش سبز قرار داده و در حقیقت سنگ بنای آن را ایجاد کرده است: تجاربی مثل افقی بودن، شبکه ای عمل کردن و نداشتن رهبری، که اکنون در جنبش سبز مطرح است را جنبش زنان سال ها تجربه کرده و بدون ادعا برایش مبارزه کرده است. امروز برای جنبش زنان افتخار بزرگی است که جنبش کنونی به آموزه ها و استراتژی های آن رسیده است. جنبش زنان به عنوان جنبشی دموکراتیک خواه تلاش کرده که این روشها را نه تنها در ارتباط با مردم و حکومت، که درون خودش به کار گیرد و پیش برود، یاد بگیرد و یاد بدهد و هنوزهم در این عرصه فعال است.سبز نمادیست برای اعلام دموکراسی خواهی مردم ایران به سراسر دنیا. اما باید آگاه بود که این جنبش رنگین کمانی است؛ یعنی جنبش دانشجویی، کارگری، زنان و… در آن نقش داشته اند.فعالیت اعضای جنبش زنان در جنبش سبز بخش دیگر سخنان خانم اردلان بود که طی آن جنبش سبز را جنبش دموکراسی خواهی نامید و سبز را نمادی دانست برای اعلام این دموکراسی خواهی به سراسر دنیا. اما باید آگاه بود که این جنبش رنگین کمانی است؛ یعنی جنبش دانشجویی، کارگری، زنان و… در آن نقش داشته اند. آنها صداهای مختلفی بودند که با هم رشد و حرکت کرده و بالا آمده اند.مسئلۀ دیگری که خانم اردلان به آن اشاره کرد بحث حضور یا عدم حضور زنان در جنبش سبز بود. او با مقایسه انقلاب 1357 با جنبش کنونی گفت: اکثر مردم لااقل در یوتیوب و فیلم هایی که می آمد حضور گسترده زنان را دیدند. اتفاقا در این جنبش، زنان برخلاف انقلاب پنجاه و هفت، بیشتر پشت سر مردان و جدا از آنان نبوده اند، بلکه پا بپای آنان حرکت می کردند و گاهی آنان را به دنبال خود می کشیدند. با مطالبات خود به میدان آمده بودند و تحلیل جنسیتی از کار خود داشتند. مادران عزادار از دل این حرکت بیرون آمدند و هم آنانند که اکنون در شبکۀ کمپین، مادران کمپین و فعالیت های خیابانی حضور دارند. در این جنبش ترکیب جنسیتی سابق شکسته شد و آن نظام سلسله مراتبی از بین رفت. این مسئله را حتی در نماز جمعه مشاهده کردیم.در ادامه این جلسه که مهمانانی چون نوشابه امیری، فاطمه حقیقت جو، عفت ماهباز و ناصر کاخساز هم حضور داشتند. ویدئو کلیپ هایی نیز از جنبش زنان و جنبش سبز پخش شد که مورد استقبال شرکت کنندگان قرار گرفت.از نکات قابل توجه این برنامه، حضور منیره برادران، نویسنده و فعال حقوق بشر در خارج از کشور که نزدیک به یک دهه در زندانهای جمهوری اسلامی شدید ترین شکنجه ها را از سر گذرانده و اکنون خود را بخشی از جنبش سبز مردم ایران می داند، در کنار پروین اردلان، یکی از بنیان گذاران کمپین یک میلیون امضا و فعال حقوق زنان در داخل ایران بود.خانم برادران نیز ضمن سخنانی با اشاره به اینکه “خودم را در این جنبش اعتراضی شریک می دانم” خواستار آن شد که جنبش سبز “خود را به یک فکر، فکری که هنوز از اسلام بعنوان ایدئولوژی فاصله نگرفته، محدود نکند.“وی افزود: “فشارهائی که در چهار ماه گذشته برای به سکوت واداشتن اعتراضات مردم صورت گرفت، نقض کامل حقوق بشر و مصداق جنایت هستند. حکومت جمهوری اسلامی حرکت اعتراضی باشکوه مردم را با خشن ترین شکل پاسخ داد. تظاهرات صلح آمیز مردم را به گلوله بست، مردم را با ضرب و شتم دستگیر کردند یا بی رد پائی آدمها را از خانه و خیابان ربودند. در زندانها شکنجه کردند، دختران و پسران جوان را مورد تجاوز قرار دادند و دیگر جنایتهائی که همه از آن مطلعیم و اینجا من قصد برشمردن آنها را ندارم.هدف رژیم از این اعمال جنایت آمیز، تنبیه فرد بود و تنبیه جامعه، ایجاد وحشت در فرد و در جامعه برای جلوگیری از تداوم حرکت. این فشارها هر کدام شوک بزرگی بر جامعه فرود آوردند ولی خوشبختانه نقش بازدارنده در تداوم حرکت نداشتند. درست است که قتل و شکنجه و به ویژه تجاوز، وقفه ای در تداوم تظاهرات خیابانی گسترده بوجود آورد، اما پتانسیل حرکت آنقدر قوی بود که بتواند در مدت کوتاهی این شوکها را از سر گذرانده و خود را تداوم دهد.“وی آنگاه ضمن تشریح مراحل مختلف رشد جنبش سبزاظهار داشت:امروز بعد از گذشت چهار ماه از شروع مرحله جدیدی در جنبش اعتراضی و دموکراسی خواهی مردم می توانیم ادعا کنیم که این حرکت برگشت ناپذیر است. نگرانی از خاموش شدن حرکت مردم نیست. نگرانی از کسانی است، از بالائی های دیروز، که امروز گرچه در همسوئی با حرکت مردم ایستاده اند، ولی همچنان بر حفظ جمهوری اسلامی پا می فشارند. شعار “آزادی، استقلال، جمهوری اسلامی” شعار امروز مردم نیست و نمی توان آن را به مردمی که با شجاعت و از خودگذشتگی کمر به تغییر بسته اند، تحمیل کرد. جنبش اعتراضی به تجربه و در جریان حرکت چند ماهه توانست از دل خود به خواست مشخصی دست یابد. مردم رهائی خود را در حکومت جمهوری با حذف اسلامی بودن آن می خواهند و این را در شعار “آزادی، استقلال، جمهوری ایرانی” بارها اعلام کرده اند.پایان بخش این جلسه نیز پرسش و پاسخ حاضران و مهمانان بود.
