باز هم به دنبال بمب اتم ؟

نویسنده

bombatom.jpg

کالین فریمن

تأسیسات تحقیقات هسته ای ایران در حومۀ شهر اصفهان که پنتاگون آن را یکی از بخش های مهم برنامۀ تسلیحات اتمی ‏ایران می داند و در نقشه های اطلاعاتی پنتاگون اولین اولویت را برای حمله به خود اختصاص داده است، فقط چند ‏مایلی از خانۀ آقای عطائی، کشاورز 42 ساله، فاصله دارد. ‏

دودکش های این نیروگاه از نظر استراتژیک پشت تپه ها پنهان هستند، اما آقای عطائی نگران است که امواج ساطع ‏شده از ضربات موشک های قدرتمند بانکرباست تنها شیشه های پنجره ها را نلرزاند. او می گوید، “ما نگرانیم که در ‏صورت حمله چه خسارت هایی به خانه های ما وارد خواهد شد. اما پس از اینهمه سال، ما ایرانیان به تهدید عادت کرده ‏ایم.” ‏

بنظر می رسد این تهدیدها از سه شنبۀ هفتۀ گذشته با پیروزی باراک اوباما در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا کاهش ‏یافته است. اما با وجود اینکه ریاست جمهوری اوباما باعث خوش بینی مردم آمریکا و مردم سایر نقاط جهان شده است، ‏چنین تأثیر خوش بینانه ای در نظام تندروی رهبری ایران مشاهده نشده است. ممکن است رئیس جمهور احمدی نژاد ‏برای اولین رئیس جمهور سیاه آمریکا “پیام تبریک” فرستاده باشد، اما تهران هنوز واشنگتن را مخالف موجودیت ‏صرف رژیم جمهوری اسلامی می داند، چه رسد به اینکه این رژیم حق هسته ای شدن داشته باشد. همانطور که ‏روزنامۀ محافظه کار کیهان اشاره کرده است، چهرۀ شیطان بزرگ فقط رنگ عوض کرده است نه بیشتر.‏

این روزنامه هفتۀ گذشته در سرمقاله ای، به مناسبت سالگرد تسخیر سفارت آمریکا در تهران، هشدار داد، “دیدگاه ‏اوباما در خصوص مذاکره با ایران استراتژیک نیست، این دیدگاه یک تاکتیک خصمانه است. او مذاکره را ابزاری ‏برای رسیدن به راه حل نمی داند، بلکه راهی برای افزایش فشار بر ایران می داند.“‏

روزنامۀ کیهان دربارۀ یک نکتۀ مهم درست اطلاع رسانی کرده است و آن اینکه آقای اوباما نسبت به چشم انداز ایران ‏هسته ای، علاقه مندتر از هیچ یک از رؤسای جمهور آیندۀ آمریکا نیست. با این وجود، همۀ نشانه ها حاکی از آن است ‏که لحظۀ حساس بن بست بلندمدت هسته ای ایران با غرب احتمالا ً در دورۀ تصدی اوباما رخ خواهد داد. دیپلمات های ‏تهران می گویند که بین سال های 2010 و 2011، دانشمندان نیروگاه هسته ای نطنز و سایر نیروگاه های مهم هسته ای ‏ایران به قابلیت غنی سازی اورانیوم، که می تواند قابلیت ساخت بمب را در اختیار آنها قرار دهد، دست خواهند یافت. ‏بنابراین، آمریکا و اروپا تا آن زمان مجبور خواهند بود – یا با دیپلماسی یا از طریق زور – آخوندها را متقاعد کنند ‏دست از تحقیقات خود بردارند و یا اینکه قابلیت ایران هسته ای و ستیزه جو را بپذیرند. ‏

یک دیپلمات ایرانی در همین راستا خاطر نشان کرد، “ما داریم به آن لحظه ای نزدیک می شویم که ایران یا قابلیت ‏هسته ای خود را گسترش خواهد داد و یا اینکه موضوع اقدام نظامی به میان خواهد آمد. هر دوی این سناریوها ‏وحشتناک هستند و باید جلوی آنها را گرفت.“‏

میترا نوروزی، 40 ساله، در حال کشیدن قلیان با خانواده اش در کنار پل چوبی اصفهان می گوید، “اوباما یک فرد ‏صلح دوست است و فکر می کنم اگر انتخاب شود، بدنبال روابط خوب با ما خواهد بود. اما دلیلی وجود ندارد که ما نباید ‏سلاح اتمی داشته باشیم، این سلاح باعث می شود که ما احساس امنیت بیشتری کنیم. به هر حال، چرا وقتی سایر ‏کشورها این سلاح ها را دارند، ما باید برای داشتن آنها سرزنش بشویم؟”‏

بنابراین، چه گزینه هایی وجود دارند؟ اگرچه حتی اوباما حق استفاده از نیروی نظامی را بعنوان آخرین گزینه محفوظ ‏داشته است، اما بسیاری از کارشناسان بر این باورند که در حال حاضر، احتمال حملۀ نظامی آمریکا یا اسرائیل به ‏تأسیسات هسته ای ایران بعید است. حتی قدرتمندترین موشک های بانکرباست نیز به تعویق انداختن برنامۀ هسته ای ‏ایران را به مدت نامعلومی تضمین نخواهند کرد. به علاوه، درست زمانی که جهان برای کنار آمدن با بحران مالی نیاز ‏به ثبات دارد، حمله به سایت های هسته ای ایران موج حملات تروریستی گروههای مبارز تحت حمایت ایران را در ‏اسرائیل، عراق و لبنان در بر خواهد داشت. ‏

دکتر امیر محبیان، متفکر محافظه کار ایرانی، می گوید، “ما واکنشی نشان نخواهیم داد، بلکه این واکنش از ناحیۀ ‏گروههای وابسته مانند حزب الله بر ضد آمریکا و نوچۀ آن اسرائیل خواهد بود. حمله به ما، افتادن در تله است.“‏

منبع: دیلی تلگراف، 8 نوامبر‏