گرت پرتر
مدت هاست که دولت بوش از مدارک بدست آمده از یک رایانه دستی به سرقت رفته از ایران– که شامل 1000 صفحه از مدارک فنی است- به عنوان مدرکی بر تمایل ایران در تولید سلاح هسته ای استفاده می کند. حالا هم اتهامات مبتنی بر آن مدارک، به عنوان تنها دستمایه آژآنس بین المللی انرژی هسته ای مورد استفاده قرار گرفته تا بگوید ایران به تمامی ابهامات باقیمانده از برنامه هسته ای خود پاسخ گفته است.
با اینحال مدت ها است که تحلیلگران آمریکایی و خارجی، این مدارک را با دیده تردید نگاه می کنند. مقامات آلمانی توانسته اند سازمان مجاهدین خلق را به عنوان منبع تامین مدارک این رایانه دستی در نوامبر 2004 شناسایی کنند. این سازمان به همراه شاخه سیاسی – شورای ملی مقاومت ایران- در فهرست سازمان های تروریستی وزارت خارجه ایالات متحده قرار گرفته است.
شواهدی در دست است که سازمان مجاهدین خلق، این مدارک را نه از منابع ایرانی، بلکه از موساد اسراییل تحویل گرفته اند.
آژانس بین المللی هسته ای در آخرین گزارش خود درباره ایران، که تحت فشار شدید ایالات متحده در تاریخ 22 فوریه منتشر شد، شرح نقشه تاسیسات تولید “نمک سبز”، مشخصات فنی آزمایشات مربوط به مواد با قابلیت انفجار بسیار بالا و طرح اولیه ابزار دورگشت موشکی را هم ملحوظ کرده که به نظر می آید در جهت تقویت توان تسلیحات هسته ای ایران به کار رفته باشد. آژانس از ایران خواسته تا درمورد تمام این اتهامات، توضیحات کاملی را ارایه کند.
تهران نیز ضمن رد کردن این اتهامات با این استدلال که مدارک ساختگی است، درخواست کرده نمونه ای از آنها را برای تجزیه و تحلیل در اختیار بگیرد. اما آمریکا از تحویل این مدارک خودداری می کند.
ادعای ایرانی ها با اظهارات مقامات آلمانی جور در می آید. چند روز پس از ارایه مدارک رایانه دستی توسط کالین پاول، وزیر امورخارجه وقت ایالات متحده، وال استریت ژورنال به نقل از کارستن ویت- هماهنگ کننده روابط آلمان و ایالات متحده- اعلام کرد این اطلاعات از سوی یک “گروه مخالف ایران” تامین شده است.
سازمان مجاهدین خلق علیرغم قرار گرفتن در فهرست سازمان های تروریستی، مورد علاقه نو محافظه کاران در پنتاگون بود که در تا سال 2004، پیشنهاد استفاده از این سازمان را به عنوان بخشی از سیاست بی ثبات کردن ایران می داد. اعتقاد بر این است که ایالات متحده سال ها از اطلاعات سازمان مجاهدین خلق درباره موضوعات نظامی ایران استفاده کرده است. ضمناً آنها بعد از سال 2002، به عنوان منبع معتبری برای اطلاعات مربوط به برنامه هسته ای ایران نیز محسوب می شدند. مهمترین دلیل هم، شناسایی تاسیسات نطنز به عنوان یک منطقه هسته ای از سوی آنها بوده است.
یک منبع آلمانی گفت اطلاعی از معتبر بودن یا نبودن مدارک ندارد. با اینحال تحلیلگران سازمان سیا، مقامات اروپایی و آژانس هسته ای که در سال 2005 اجازه دسترسی به مدارک این رایانه دستی را پیدا کرده اند، در مورد صحت و سقم آن بسیار مشکوک بودند.
جولین برگر از نشریه گاردین در فوریه گذشته، اظهارات یکی ازمقامات آژانس هسته ای را درباره “تردید نسبت به منبع تامین این رایانه” نقل کرده بود.
نیویرک تایمز هم در نوامبر 2005 به نقل از یک دیپلمات ارشد اروپایی که مدارک را بررسی کرده، آورده است: “من می توانم این مدارک را جعل کنم. به نظر جالب می آید، اما کاملاً جا برای تردید هست.“
اسکات ریتر، یک افسر اطلاعات نظامی اسبق ایالات متحده که سرپرست بازرسی تسلیحاتی سازمان ملل در عراق در فاصله سال های 1991 تا 1998 را برعهده داشت، در مصاحبه ای گفت، سازمان سیا این امکان را دارد که اعتبار مدارک رایانه دستی را به کمک تعبیرهای مختلف به کار رفته، آزمایش کند.
به گفته ریتر، این حقیقت که آژانس نمی تواند احتمال جعل این مدارک را رد کند نشان می دهد که یا آنها نخواستند این آزمایش را انجام دهند و یا اینکه آزمایش انجام شده و نتیجه آن تقلبی از کار درآمده است.
یک مقام ارشد آژانس هسته ای در فوریه 2007 به نشریه لس آنجلس تایمز گفت از سال 2002، “ ثابت شده تقریباً اکثر اطلاعاتی که به دست ما رسیده اشتباه بوده است.“
وین وایت، معاون اسبق مدیر اطلاعاتی وزارت خارجه آمریکا در امور خاور نزدیک و جنوب آسیا، شک دارد که سازمان مجاهدین امکان ارتباط با سیستم اداری و جامعه دانشمندان ایرانی را داشته که حالا بتواند مدارکی نظیر آنچه به نطنز مربوط می شود را ارایه کند. وایت گفت: “باور آن سخت است که طرفداران سازمان مجاهدین خلق از سیستم اداری ایران ریشه کن نشده باشند. من فکر می کنم آنها منابع کلیدی در دولت ایران ندارند.“
اطلاعات بدست آمده از سال 2002 به این طرف نشان داده است که سازمان مجاهدین خلق مدارک آن سال در مورد نطنز را هم خودش به دست نیاورده است، بلکه آنها را از موساد- سیستم امنیتی اسراییل- دریافت کرده است. یوسی ملمان و میر جاودانفر، نویسندگان یک کتاب درباره برنامه هسته ای ایران در سال گذشته، اینطور نوشته اند که از سوی “مقامات بسیار عالیرتبه امنیتی اسراییل” به آنها گفته شده که اسراییل در اواخر سال 2006 به مدت یک سال تمام بوده که از تاسیسات نطنز مطلع بوده و این مربوط به قبل از کنفرانس مطبوعاتی سازمان مجاهدین می شود. آنها توضیح داده اند که به خاطر “امنیت منابع اطلاعاتی خودشان” ترجیح داده بودند این اطلاعات را فاش نکنند.
شهریار آهی، یک مشاور رضا پهلوی، گفت اطلاعات دقیق از نطنز توسط سازمان مجاهدین تامن نشده بلکه از سوی “یک دولت دوست و نیز از سوی بیش از یک گروه مخالف – و نه فقط مجاهدین” تامین شده است.
به گفته کانی بروک، یک ژورنالیست، اسراییل روابط خود را با سازمان مجاهدین خلق از اواخر دهه 1990 حفظ کرده است و این شامل کمک به سازمان در پخش برنامه هایش از پاریس برای ایران نیز هست. بروک گزارش کرده که یک دیپلمات اسراییلی تایید کرده که از نظر اسراییل، سازمان مجاهدین “مفید” می باشد اما مقامات این کشور از ابراز نظر در این خودداری کردند.
منبع: آنتی وار