چندی است اخبار و آمار خبر از تصمیم جدید دولت برای انتشار روزنامه های جدید دولتی می دهند و از عناوین خورشید و شهروند به عنوان اسامی این دو روزنامه سخن به میان آمده است.
شهروند را قرار است شهرداری به روزنامه همشهری اضافه کند و خورشید را سازمان تامین اجتماعی به همراهی شورای سیاستگذاری مرکب از کاوه اشتهاردی (مدیر مسول روزنامه ایران)، بهداد (معاون اطلاع رسانی رییس جمهور) و محسن احمدی مشاور وزیر رفاه ، می خواهد منتشر کند.
هنوز اگرچه از سرنوشت شهروند که شهرداری مصمم به انتشار آن است چندان خبری نیست اما خورشید قرار است با تیراژیک میلیون و به مدت چهار ماه مجانی در میان مردم توزیع شود و بدین ترتیب در حالی که خورشید اقبال روزنامه های مستقل و وابسته به بخش خصوصی در پس ابرها پنهان شده و جز دو سه روزنامه موجود که با رعایت بسیاری از خطوط قرمز تن به حیات موقت خود داده اند این روزنامه های دولتی هستند که با حضوری پر رنگ تر از همیشه در جامعه رسانه ای گوی سبقت را از هم دیگر می ربایند.
مقایسه آمارحضور خبرگزاری ها و روزنامه های دولتی در چند سال اخیر با تعداد نشریات و خبرگزاری های مستقل و رسیدن به این نکته که گروه دوم در منطقه ضعیفی واقع شده اند کار چندان دشواری نیست و تاکنون بارها و بارها از زبان روزنامه نگاران و اهالی رسانه به زبان های مختلف بر زبان رانده شده است.
در این میان بسیاری را باور بر آن است که نزدیک شدن به انتخابات هشتمین مجلس و حتی ریاست جمهوری از دلایل انتشار این روزنامه هاست تا در فرصت باقی مانده با افکار عمومی بیش از پیش ارتباط برقرارشودو این در حالی است که سوی دیگر این ترازو برابر نیست و یک کفه پایین تر از کفه دیگر قرار گرفته است.
اگرچه انتشار هر نشریه ای حتی از نوع دولتی اش در عرصه اطلاع رسانی مبارک است و می توان آن را گامی در جهت افزایش توان رسانه ای کشور خواند اما ندیدن نقش پر اهمیت رسانه های مستقل و خصوصی درشناسایی و دیدن آنچه از دید رسانه های دولتی پنهان مانده و یا سعی می شود که پنهان بماند در این بین نیز خالی از اهمیت نیست.
و این چنین است که در آستانه آغاز زمستان و درازترین شب سال باید گفت و آرزو کرد که کاش “خورشید” رسانه ها و نشریات مستقل نیز از پس ابرها به در آید.