دوازده سال پیش در هفدهم مرداد ماه سال 1377، محمود صارمی، خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران - ایرنا، به همراه هشت نفر از اعضای کنسولگری ایران در مزار شریف افغانستان توسط گروه های تندرو وابسته به گروه طالبان کشته شد. به همین مناسبت، شورای فرهنگ عمومی، هفدهم مرداد ماه هر سال را به عنوان “روز خبرنگار” نامگذاری کرد. از آن تاریخ فارغ از دولتی بودن این مراسم، روزنامه نگاران و خبرنگاران هر ساله در مراسم های رسمی و غیر رسمی، یاد این روزنامه نگار را گرامی می دارند.
امسال اما در شرایطی این روز سپری شد که روزنامه نگاران و خبرنگاران ایرانی یا زندان هستند و در اعتصاب، یا از کشور رانده شده و یا در داخل در معرض تهدید هستند و بیکار. در چنین وضعیتی شماری از فعالان عرصه خبرنگاری و شهروندان عادی در پیامهایی دوستانه این روز را به همکاران و نزدیکان خبرنگار خود تبریک گفته اند. تبریکی که به خاطر حرفه و احترام به همکار در هر شرایطی و به خاطر عادت - در حالی که سالها در ایران امکان بزرگداشت مراسم جهانی نبوده است و خبرنگاران ما تافته جدا بافته از دیگر خبرنگاران بوده اند- هنوز برخی ها از سر وفا، گفتن آنرا ضروری می دانند. تبریک گفتنی که همراه با آن، در وخامت حال همکارانی که اکنون در بندند و اعتصاب، قلم ها می لرزد و گلوها بسته است به بغض.
آری، امروز، درست همین امروز که بناست تلاش خبرنگاران ارج نهاده شود، کمیسیون حقوق بشر اسلامی به ریاست محمد جواد لاریجانی، به همین مناسبت بیانیه‌ای صادر می کند و “فرصت را مغتنم دانسته” و به کذبی محض و نمایشی رسانهای “به یکایک دست اندرکاران حوزه رسانه و خبرنگاران ارجمندی که گاه برای تهیه خبر و تولید اطلاعات جان خود را نثار کرده‌اند” تبریک می گوید و از آنها می خواهد “صبور باشند و پایمرد، صادق باشند و پایبند به اصول حرفه ای و ارزشهای اخلاقی”، آنهم برای “رشد آگاهی‌های مردم و توسعه شفافیت و نظارت عمومی”! جا دارد هجمه گویی ها و بدیهیات آنان را نادیده و نشنیده بیانگاریم و از آنان بپرسیم:
در شرایطی که بهمن احمدی امویی، مسعود باستانی، علی محمد اسلامپور، احمد زید آبادی، عدنان حسن پور، علیرضا بهشتی، علی بهزادیان نژاد، محمد پور عبدالله، علی رضا ثقفی، حسین درخشان، محمد داوری، مصطفی دهقان، رضا رفیعی فروشانی، عیسی سحرخیز، ابراهیم رشیدی، حسین رونقی ملکی، امید سلیمی، هنگامه شهیدی، محمد صدیق کبودوند، حامد صابر، کیوان صمیمی، محبوبه کرمی، عبدالرضا تاجیک، نادر کریمی، کوهیار گودرزی، محسن گهستونی، سید مسعود لواسانی، جواد ماهرزاده، سعید متین پور، علی ملیحی، مهدی محمودیان، شیوا نظر آهاری، حسین نورانی نژاد و دیگر روزنامه نگاران گمنام در بند هستند، این روزتبریک گفتن دارد؟
در حالی که عیسی سحرخیز ازصبح روز جمعه 15 مرداد، به فلج عمومی مبتلا شده و قادر به حرکت نیست و حال دیگر روزنامه نگاران اعتصابی نیز وخیم گزارش شده، آن هم در شرایطی که امکان اطلاع رسانی به حداقل رسیده، این روز جشن گرفتن دارد؟
اکنون که ایران با 42 روزنامه نگار زندانی، بزرگترین زندان خبرنگاران در جهان است و تنها در عرض یک سال بعد از انتخابات نزدیک به 100 روزنامه نگار بازداشت شده و مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند، این روز صدور بیانیه لازم دارد؟
حالا که بیش از 50 روزنامه نگار در عرض یک سال ناچار به ترک ایران شده و نزدیک به 2000 عضو انجمن صنفی روزنامه نگاران بیکارند و در همان طول زمانی حداقل 12 نشریه به محاق توقیف رفته است، سخن ازحرمت خبرنگار گفتن موضوعیت دارد؟
وقتی در همین حال از “هتک حرمت” عبدالرضا تاجیک خبر می رسد، می توان به کسی گفت: روزخبرنگار مبارک؟ اصلا چرا باید “روز خبرنگار” داشته باشیم، وقتی خبرنگاررا تاب نمی آوریم و قلم به دست می خواهیم و گوش به فرمان؟ گوش به فرمانی، تهنیت دارد؟