چالش مجلس و دولت بر سر بودجه

نویسنده

‏ امیرحسین لطیفی

پس از آنکه نمایندگان مجلس از بررسی شیوه جدید بودجه‌نویسی دولت احمدی نژاد در کمیسیون برنامه و بودجه ‏مجلس و “مخالفت شدید” این کمیسیون بودجه مجلس با این روش خبر دادند و تعدادی از اقتصاددانان شاخص ‏اصولگرا نیز مخالفت خود را با بودجه 50 صفحه‌ای اعلام کردند، احمدی نژاد دیروز در جمع استانداران خود ‏مخالفت با دولت را مانند گذشته به “بعضی باندها” نسبت داد و گفت: “امیدوارم مجلس محترم به ابعاد تحول در ‏بودجه‌نویسی کشور توجه دقیق کرده و اجازه ندهد فشار بعضی باندها این کار بزرگ را مخدوش کند.“‏

تحول مورد اشاره احمدی نژاد، همان تصمیم دولت نهم برای خلاصه کردن بودجه‌های چند جلدی و حدود دو هزار ‏صفحه‌ای سالهای پیش به یک جزوه پنجاه صفحه‌ای است. دولت اعلام کرده است که قصد دارد تبصره‌های بودجه ‏را به صورت لوایحی برای تبدیل شدن به قانون دائمی زودتر از لایحه بودجه تقدیم مجلس کند و به جای ردیف‌ها و ‏جزئیات بودجه نیز به جداول کلی مربوط به دستگاهها و استان‌ها بسنده کند.‏

‎ ‎بودجه‌ریزی یا اعطای یکجای بودجه به دولت‎ ‎

در طرح پیشنهادی دولت نهم برای بودجه‌ریزی که از نگاه نمایندگان منتقد نوعی “اعطای مجوز خرج کردن و نه ‏بودجه‌ریزی” تلقی شده است، وزیران و استانداران دارای اختیارات کاملی در خصوص تقسیم بودجه اختصاص ‏یافته به حوزه مسئولیت خود خواهند بود و در واقع مجلس غیر از تصویب ارقام اعطایی به هر دستگاه و استان، ‏کار دیگری بر روی بودجه انجام نخواهد داد.‏

هادی حق شناس، عضو کمیسیون برنامه و بودجه، شیوه دولت در تدوین بودجه 87 را اینگونه توصیف کرده که: ‏‏”یعنی مجلس تنها مجوز کلی خرج کردن بودجه به دولت را بدهد بدون اینکه مشخص شود مبالغ تخصیص‌یافته به ‏چه میزان، در کجا و به چه منظوری هزینه خواهد شد.“‏

این شیوه با انتقاد صریح بخشی از نمایندگان مجلس هفتم و خصوصا اعضای کمیسیون برنامه و بودجه مواجه شده ‏است. به طوری که روز یکشنبه دکتر عادل آذر از اعضای فعال کمیسیون برنامه و بودجه، از بررسی شیوه ‏پیشنهادی دولت برای ارائه بودجه سال 87 در 50 صفحه در این کمیسیون و مخالفت شدید اعضا با این شیوه خبر ‏داد.‏

این اقتصاددان اصولگرا این شیوه را برای کشورهایی مفید دانست که “نظام برنامه‌ریزی بر مبنای فناوری ‏اطلاعات است و مدل‌های ریاضی و ریاضی‌دانان نحوه تخصیص آن را تعیین می‌کنند” و با اشاره به مغایرت این ‏شیوه با الزامات قانونی ماده 138 و ماده 144 قانون برنامه چهارم برای دولت، تصریح کرد: “شیوه جدید ‏بودجه‌ریزی خلاف عرف، خلاف قانون و خلاف نظام‌های علمی بودجه‌ریزی است و مجلس قطعا به آن رای ‏نمی‌دهد.“‏

این دیدگاه را حق شناس هم تایید می‌کند: “مجلس با تصویب بودجه به این معنا که صرفا مجوز خرج کردن باشد و ‏چگونگی هزینه‌کرد آن معلوم نباشد، موافقت نخواهد کرد.“‏

‎ ‎بودجه دولت کنار گذاشته می‌شود؟‎ ‎

عادل آذر در حالی از مخالفت کمیسیون برنامه و بودجه با شیوه جدید دولت احمدی نژاد برای بودجه‌ریزی خبر ‏داده است که یک اقتصاددان دیگر اصولگرا بحث را از این فراتر برده و از تصمیم نمایندگان برای کنار گذاشتن ‏لایحه دولت و ارائه بودجه جایگزین خبر داده است.‏

محمد خوش چهره با انتقاد از تصمیم دولت برای ارائه بودجه سال 87 در 50 صفحه، تاکید کرده است: “اگر ‏بودجه 87 صرفا دست دولت را در نوع خرج‌ها باز بگذارد و ضرایب نظارتی را از مجلس و دستگاههای کنترلی ‏بگیرد، احتمالا مجلس پیشنهاد جایگزین خواهد داشت که فضای این کار در حال تقویت است.” وی با بیان جزئیات ‏پیشنهاد جایگزین نمایندگان برای بودجه سال آینده، نشان داده که این موضوع صرفا یک تهدید نیست و ممکن است ‏عملی شود: “پیشنهاد این است که لایحه سال گذشته با 5 تا 10 درصد افزایش مبنای برنامه دولت برای سال آتی ‏باشد.“‏

‎ ‎اختیارات مطلقه استانداران‎ ‎

هرچند احتمال اینکه مجلس به کلی لایحه دولت را کنار بگذارد، هنوز هم بعید به نظر می‌رسد، اما با وجود مخالفت ‏صریح کمیسیون با بودجه 50 صفحه‌ای که اختیارات مطلق و بی‌مهار به دستگاههای اجرایی می‌دهد و همچنین با ‏توجه به اینکه به نظر نمی‌رسد دولت تصمیم خود را در این باره تغییر دهد، از هم‌اکنون باید منتظر بروز یک چالش ‏جدی در آخرین سال فعالیت مجلس هفتم، بین این مجلس اصولگرا با دولت اصولگرای نهم بود.‏

سخنان دیروز احمدی نژاد در جمع استانداران نشان می‌دهد که دولت تصمیم خود را در این باره گرفته است. او ‏موضوع مبادله موافقت‌نامه‌ها پیش از تخصیص بودجه را که تاکنون مشخص نبود در غیاب سازمان مدیریت و ‏برنامه‌ریزی برعهده معاون برنامه‌ریزی رئیس‌جمهور خواهد بود یا نهاد دیگری، مشخص کرده است.‏

به گفته احمدی نژاد: “در شیوه جدید با عنایت به اینکه فصول و اعتبارات زیرمجموعه استانداری مشخص است، ‏تمام موافقتنامه‌ها با استانداران یکجا مبادله می‌شود! استاندار مجری سیاست‌های دولت در استان است و بودجه زیر ‏نظر استاندار است و ایشان است که باید موافقتنامه مبادله کند. ولی در مقابل این مسوولیت، من از شما کار ‏می‌خواهم.“‏

وی ابراز امیدواری کرده که مجلس اجازه ندهد “فشار بعضی باندها” اقدام دولت برای تحول در بودجه‌ریزی را ‏مخدوش کند و سپس بار دیگر از برخی افراد سخن گفته است که با پول دولت علیه دولت عمل می‌کنند، و تهدید ‏کرده که جلوی آنها را می‌گیرد: “بعضی افراد هستند که پول‌های کلان از دولت می‌گیرند ولی سیاست‌های اعلامی ‏و اعمالی آن‌ها درست نقطه مقابل سیاست‌های دولت و قوانین مصوب کشور قرار دارد. کدام قانون چنین حقی به ‏آنها داده است؟ قانون اساسی و قوانین مصوب ما چنین اجازه‌ای نمی‌دهد و بحمدالله این دولت اجازه نخواهد داد ‏افرادی که اختیاراتی از سوی مردم و برای خدمت به کشور به آن‌ها تفویض شده است، در اختیار عده‌ای قرار ‏دهند که در خلاف جهت حرکت دولت حرکت کنند و از رییس‌جمهور و دولت هم طلبکار باشند.“‏

‎ ‎اشکالات قانونی بودجه 50 صفحه‌ای‎ ‎

نمایندگان و خصوصا اعضای کمیسیون بودجه که این موضوع را در جلسه اخیر خود مورد بررسی قرار داده‌اند، ‏معتقدند شیوه جدید دولت نهم برای بودجه‌نویسی، غیرقانونی است؛ چرا که از یک سو با قوانین بالادستی (برنامه ‏چهارم و سند چشم‌انداز) مغایرت دارد و از سوی دیگر امکان عمل به وظایف نظارتی را از مجلس سلب می‌کند.‏

بر اساس برنامه چهارم توسعه، دولت موظف است بودجه سالانه را بر مبنای “بودجه‌ریزی عملیاتی” بنویسد، یعنی ‏همان اتفاقی که در بودجه سال 86 - اگرچه به شکلی ناقص - افتاد. به اعتقاد نمایندگان، دولت امسال هم باید همان ‏بودجه سال 86 را استاندارد کند و قیمت‌های تمام شده را محاسبه و فعالیت‌هایش را نرمال کند. آنها معتقدند بودجه ‏عملیاتی دقیقا یک بودجه تفصیلی است و خلاصه کردن آن در چند جدول، قطعا خلاف برنامه است.‏

از سوی دیگر کمیسیون برنامه و نمایندگان شاخص اصولگرا معتقدند تصویب یک بودجه 50 صفحه‌ای، به معنای ‏سپردن همه منابع و برنامه‌ها به دولت و سلب اختیارات نظارتی از مجلس است؛ اتفاقی که به گفته عضو کمیسیون ‏برنامه و بودجه “غیرممکن است مجلس به آن رای دهد.“‏

در هرحال آنچه مشخص است، این است که دولت و مجلس از هم‌اکنون درباره بودجه خلاصه‌شده اختلاف نظر ‏دارند و اگر طبق گفته احمدی نژاد چنین لایحه بودجه‌ای در آذر ماه امسال به مجلس ارائه شود، می‌توان انتظار ‏داشت که مقاومت‌های جدی بر سر تصویب آن در مجلس وجود داشته باشد. هرچند مجلس هفتم نشان داده که ‏معمولا در خصوص اشکالات دولت به بیان آنها بسنده می‌کند و پای عمل که می‌رسد، توان ایستادگی در برابر ‏اشتباهات را ندارد.‏