آنها از جهش، پشتک و پرش های خطرناک ترسی به دل راه نمی دهند. به نوشته فرانس ۲۴، در ایران، دختران جوان بسیاری به انجام ورزش نوپای “پارکور” علاقه مند شده اند. این ورزش که همچنین “شهرنوردی” نامیده می شود، در فرانسه ابداع شده و اولین بار در فیلم “یاماکازی” [سال ۲۰۰۱] به نمایش گذاشته شد.
صفحه فیس بوکی که به فعالیت های این گروه آکروبات باز می پردازد، امروز بیش از هزار علاقه مند دارد که اکثر آنها را آقایان تشکیل می دهند. در این صفحه همچنین چندین ویدئو قابل مشاهده است که ایده ای از شیوه فعالیت دختران ایرانی می دهد.
گیلدا یک دانشجوی ۲۰ ساله ساکن لاهیجان می گوید: “فقط باید سرعت عمل داشت. و این درحالی است که زندگی دختران ایرانی معمولاً در چارچوب های مشخصی تعریف می شود.”
گیلدا در ادامه می گوید درحالی که پسران می توانند “پارکور” را در خیابان ها و اماکن عمومی انجام دهند، “دختران ترجیح می دهند به مکان هایی بروند که خیلی شلوغ نباشد، مانند کنار ساحل یا پارک ها”. مدام این نگرانی وجود دارد که نیروی انتظامی یا شبه نظامیان بسیجی آنها را متهم به کپی برداری از الگوهای غربی کنند.
تفاوت دیگر این است که آنها به دلیل داشتن حجاب و مانتو از سرعت کمتری نسبت به پسران برخوردارند و هر لحظه ممکن است مانتو یا لباس شان به جایی گیر کند و به زمین بیفتند. گیلدا می گوید: “چکار می شود کرد؟ چاره ای نیست؟”
این ورزش امروز حتی در کرانه های رود نیل و نوار غزه نیز علاقه مندان بسیاری دارد.
پارکور در ایران ازطریق شبکه های ماهواره ای شناخته شد و طی سال های اخیر به محبوبیت آن افزوده شده است. گیلدا می گوید: “دختران و پسران بسیاری می شناسم که در لاهیجان این ورزش را انجام می دهند، ولی طرفدارانی نیز در شهر رشت یا دیگر شهرهای کناره دریای خزر دارد. پارکور معمولاً در کنار ساحل انجام می شود. البته ما چندان سازمان یافته نیستیم و این کار را وقتی دور هم جمع می شویم انجام می دهیم.”
او همچنین می گوید: “ولی با این حال خیلی لذت می بریم. من قبل از پارکور، کونگ فو انجام می دادم، ولی می دانستم که در جامعه ای مانند جامعه ایران که قوانین اصولگرای اسلامی بر آن حاکم است، امکان پیشرفت در چنین رشته ای وجود ندارد. زنان ایرانی به طور رسمی حق انجام هر ورزشی را به جز بوکس و کشتی دارند، ولی محدودیت های بسیاری نیز در این راه وجود دارد. برای پیوستن به یک تیم رسمی، باید حتماً حجاب داشته باشید که به واقع قدرت عمل را از شما می گیرد. ازسوی دیگر، زیرساخت ها برای پسران و دختران یکسان نیستند. دختران معمولاً در اماکنی ورزش می کنند که بسیار کوچک ترند. رسانه ها نیز چندان علاقه ای به پوشش خبری ورزش بانوان ندارند. در چنین فضایی انگیزه ای برای ورود به یک عرصه ورزشی برای زن باقی نمی ماند.”
منبع: لوموند، ۲۴ مه
