گزارش مراسم یاد بود پرویز مشکاتیان در تهران
سکوت سبز میهمانان…
مراسم بزرگداشت پرویز مشکاتیان با حضور بزرگان موسیقی ایران در تالار وحدت تهران برپاشد. دراین مراسم که شامگاه 27 شهریور ماه ـ برگزار شد هنرمندانی چون محمدرضا شجریان، محمدرضا شفیعی‌کدکنی، شهرام ناظری، سیمین‌بهبهانی، بیژن کامکار و…گرد هم آمدند تا ساعاتی را در غم فراق پرویز مشکاتیان درسکوت بگذرانند.
عباس سجادی در ابتدای مراسم ضمن خوش آمد گویی وتسلیت به میهمانان، قطعاتی از شعر شفیعی کدکنی را در وصف پرویز مشکاتیان قرائت کرد وسپس از محمد سریر، مدیر عامل خانه موسیقی دعوت نمود تا به عنوان نخستین سخران به روی صحنه بیاید. دکتر محمد سریر، در سخنانی کوتاه با اشاره به سکوت معنی دار مشکاتیان، یاد و خاطره ی او را زنده کرد و در این باره گفت: “ سکوت معنادار مشکاتیان را هرگز فراموش نخواهیم کرد. سال قبل ودقیقا یک هفته به درگذشت وی درکنارش بودیم و او می نواخت و می خواند ودرمیان آثارش سکوتی حکمفرما بود.امروز او درمیان ما حضور دارد و صدایش طنین انداز و بلندتر از همیشه است… “
وی در ادامه ی سخنانش، ایجاد وجد و نشاط در میان جوانان علاقه مند را از جمله ی مهمترین فعالیت های مشکاتیان دانست و گفت: “ آن چیزی که درباره‌ی پرویز مشکاتیان تاثیر‌گذارتر است آن است که او جان تازه‌ای به موسیقی ملی بخشید و جوانان را جذب کرد. جوانانی که امروز دچار خمودگی های فراوانی شده اند. او توانست شوری را در میان نوازندگان جوان ایجاد کند. تحولات گسترده مشکاتیان بزرگ را این روزها در آثار جوانان می بینیم.هر جشن و مراسمی که برپا می شود، ترانه ها و آوازها و آثار او نواخته می شود. “
پس از سخنرانی کلیپی اززندگی خصوصی مشکاتیان برای میهمانان پخش شد که در آن مشکاتیان از خود و زندگانی اش گفت:
” متولد 24 اردیبهشت‌ماه سال 1334 در شهر نیشابور هستم و تا 18 سالگی تمام تعلیمات موسیقی و ادبیات را از پدرم آموختم. مدت ها به عنوان کارشناس موسیقی در رادیو فعالیت کردم و گروه های متعددی را برای تمرین و اجرای موسیقی تشکیل دادم، گروه هایی همچون چاوش، عارف، شیدا و… “
مراسم با سه نوازی رامین صفایی، سنتور، جمشید صفرزاده، تندر و کامران یعقوبی، تنبک ادامه یافت تا پس از اجرای موسیقی، محمدرضا درویشی به عنوان دیگر سخنران مراسم در پشت تریبون حضور یابد.
محمدرضا درویشی گفت: “ یکسال از رفتنش می‌گذرد و نه تنها من بلکه بسیاری از دوستان او نیز نتوانستند رفتنش را باور کنند. طنین گفتار و صدای سازش همیشه در گوشمان است و من به اعتبار 35 سال دوستی با او، شاهد سلوک روحی و معنوی پرویز بودم. من و او در سال 53 در کنکور دانشگاه تهران با یکدیگر آشنا شدیم. ورودش به دانشگاه تهران و آشنایی‌اش با داریوش صفوت و نورعلی‌خان برومند فصل جدیدی در زندگی‌اش باز کرد. آشنایی‌اش با محمدرضا شجریان و همکاری با او، اوج فعالیت‌های پرویز مشکاتیان بود، چون توانست با یک چهره‌ی آواز شروع به کار کند و آثار خوبی از خود به جای بگذارد. “
درویشی درادامه سخنان خود در حالی که بغض کرده بود گفت: “ پرویز بعد از آن با خوانندگان بسیاری همکاری داشت و 10 سال آخر زندگی‌اش نیز به خانه‌نشینی، سکوت و درد گذشت. نه تنها مرگ را زود درک کرد، بلکه درک او از همه‌ی دوره‌های زندگی‌اش زود بود و همه چیز را زود آموخت و زود تمام کرد. مردم و جامعه‌ی موسیقی دین خود را به فرهنگ و موسیقی این سرزمین ادا کرده‌اند، اما آیا نهادهای زیربط که خود را مسوول می‌دانند نیز دینشان را ادا کرده‌اند؟ پاسخ من منفی است. ” سخنان درویشی، مورد قبول حاضرین در سالن قرار گرفت و این استاد موسیقی در میان تشویق فراوان میهمانان جایگاه سخنرانی را ترک کرد.
پس از سخنان درویشی، آوا مشکاتیان ـ دختر پرویز مشکاتیان – با خواندن شعری از احمد شاملومراسم را ادامه داد و رو به میهمانان گفت: “ به خاطر حضور سبزتان دراین سالن ازهمه سپاسگزارم.”
درادامه مراسم مجری برنامه از ویژگی های اخلاقی هنرمندان واقعی در این روزهای سخت ایران سخن به میان آورد و گفت: به واقع در یک ماه رمضان دلمان برای اجرای ربنای استاد شجریان به تنگ آمده بود. سپس از شفیعی کدکنی ومحمدرضا شجریان خواست تا بایستند وهمه حاضرین آن ها را ببینند. شجریان و کدکنی هم به صحنه آمدند و مورد تشویق پنج دقیقه ای حاضرین قرار گرفتند. سرآخر، درست هم آن جا که حاضرین قصد شعار دادن داشتند، همه را به سکوت دعوت کرده و صحنه را ترک نمودند.
درقسمت پایانی مراسم همایون شجریان، سیامک آقایی و آیین مشکاتیان با اجرایی از قطعات پرویز مشکاتیان مراسم را به پایان بردند.
در انتهای برنامه، مسئولین فرهنگی اعلام کردند که تا هفته آینده مراسم رونمایی از تندیس 10 تنی پرویز مشکاتیان در نیشابور(زادگاهش) برپا می شود.
پرویز مشکاتیان 30 شهریور سال 1388 بر اثر بیماری درگذشت و در زادگاهش در نیشابور به خاک سپرده شد.