تامس فریدمن
با یک دوست ایرانی دربارۀ این موضوع صحبت می کردم که برای مردم خاورمیانه چه کار سختی باید باشد که، هفت سال پس از حادثۀ 11 سپتامبر، شاهد باشند که آمریکایی ها فردی بنام باراک حسین اوباما را بعنوان رئیس جمهور انتخاب کنند. یقینا ً آمریکا تنها کشوری است که می تواند – در همین دهه – با رئیس جمهوری بنام (صدام) حسین وارد جنگ شود، تهدید کند که از زور بر علیه کشوری که مکرم ترین شهید مذهبی آن حسین نام دارد (ایران)، استفاده کند و سپس رئیس جمهور خود را که نام میانی اش حسین است، انتخاب نماید.
آیا این کشور، کشوری بزرگ است یا اینکه؟ چیزهای زیادی دربارۀ اینکه مردم سراسر جهان چگونه پیروزی حسین ما را جشن می گیرند، نوشته شده است. حسین در زبان عربی به معنی “موهبت و نعمت” است و در واقع، این یک موهبت است که بسیاری از مردم بسیاری از نقاط جهان یک ویژگی از خود را در اوباما می بینند، یا در رنگ پوستش، مذهب پدرش، اصل و نسب آفریقایی اش، بزرگ شدنش توسط یک مادر تنها و فقر دوران کودکی اش. و این موضوع تضمین می کند که اوباما احتمالا ً دورانی خوش بلندتر از حد معمول با دنیا خواهد داشت.
اما من در این موضوع اغراق نمی کنم. لحظه ای که اوباما مجبور شود در نقطه ای از جهان از قدرت نظامی آمریکا استفاده کند، شما می توانید مطمئن باشید که او نابود خواهد شد. اگرچه، در حال حاضر، بیوگرافی و رفتار و تمایل او برای آزمودن رژیمی مانند رژیم ایران با دیپلماسی، نمی گذارد که او مانند جرج بوش و دیک چنی دیوصفت جلوه کند.
کریم سجادپور کارشناس مسائل ایران در مؤسسۀ صلح بین المللی کارنگی می گوید، “اگر شما یک تندرو در رژیم ایران باشید، شک برانگیز است که یک رئیس جمهور آمریکا بخواهد با شما مذاکره کند تا اینکه با شما مقابله کند. شما چگونه می توانید از مردم بخواهید شعار بدهند: مرگ بر باراک حسین اوباما؟ این شعار بیشتر شبیه شعار ظالم است تا مظلوم. اوباما تنها با تعریف اسلام گرایان تندرو از یک آمریکایی نژادپرست و خون آشام که مایل است به مسلمانان جهان ظلم کند، جور در نمی آید.“
اما اگرچه بنظر می رسد دنیا آماده است دوران خوش و طولانی را برای اوباما ایجاد کند، اما سؤال بسیار مهم تر این است که اوباما تا چه اندازه برای دنیا دوران خوش ایجاد خواهد کرد؟ اکنون که اوباما به قدرت رسیده است، به همۀ آن اروپایی ها، کانادایی ها، ژاپنی ها، روس ها، ایرانی ها، چینی ها، هندی ها، آفریقایی ها و مردم آمریکای لاتین که برای دوستان آمریکایی خود با ایمیل پیام تبریک می فرستند، فقط یک چیز می گویم: “به من پول را نشان بدهید!”
فقط عشق و محبت را به من نشان ندهید. فقط به من لبخند تحویل ندهید. عشق شما ناپایدار است و همانطور که گفتم، عمر آن تا اولین حملۀ هوایی اوباما به مقر القاعده در پاکستان خواهد بود. نه، نه، نه، پول را به من نشان دهید. به من نشان دهید که حاضرید سهام دار اوباما باشید – سهام دار طرح های ابتکاری پرهزینه و دشوار دولت اوباما تا تثبیت وضعیت ناپایدار جهان.
سازمان ملل می گوید نمی خواهد ایران هسته ای شود و نمی خواهد آمریکا برای جلوگیری از هسته ای شدن ایران به زور متوسل شود. من با این موضوع موافقم. به این خاطر است که از مردم چین، روسیه، فرانسه، آلمان و هند که دوستدار اوباما هستند، می خواهم به خیابان ها بروند و از دولتشان بخواهند که از اهرم اقتصادی خود در قبال ایران استفاده کنند تا به ایرانیان بفهمانند که اگر تهران همچنان با نقض قطعنامه های سازمان ملل در مسیر ساخت سلاح اتمی حرکت کند، این کشورها به طور جدی تحریم های اقتصادی بر ایران اعمال خواهند کرد. هیچ چیز به اندازۀ تهدید تشدید تحریم های اقتصادی اتحادیۀ اروپا، هند و چین بر ضد ایران نخواهد نتوانست به اوباما رئیس جمهور منتخب آمریکا کمک کند با ایران به یک توافق دیپلماتیک برسد.
بنابراین به همۀ خارجیان می گویم: از حمایتتان از رئیس جمهور جدیدمان متشکرم. اگر شما خواهان موفقیت اوباما هستید، فقط به ما ابراز محبت نکنید، به ما پول را نشان بدهید. به ما نظامیان را نشان بدهید. به ما تلاش های دیپلماتیک را نشان بدهید. به ما مشارکت اقتصادی را نشان بدهید. به ما چیزی بیش از یک لبخند ملیح نشان بدهید، چون آزادی آزاد نیست و بهانۀ شما برای کم کاری به معنای تنها گذاشتن اوباماست.
منبع: نیویورک تایمز، 9 نوامبر