آریانا هافینگتون
با بازگشت سربازان آمریکا از عراق، وقایع این کشور دیگر چندان درکانون توجه نیست،ولی داستان تمام نشده است. همانگونه که رئیس سابق شبکه الجزیره می گوید، عراق هنوز مهمترین داستان خاورمیانه و تاثیر آن بر آینده منطقه فراگیر است. وداع خانفر، در لندن به من گفت “هیچ کس دیگر به عراق توجه ندارد؛ ولی عراق به یکی از متحدین ایران تبدیل شده است و هر دو کشور منابع عظیم نفتی دارند. ما باید به این مساله توجه کنیم.”
انگار با خروج سربازان ما از عراق، توجه ما هم به عراق از بین رفته است. اوباما در مراسم بازگشت سربازان آمریکا از عراق گفت: “جنگ عراق دیگر مساله ای متعلق به گذشته است.” ممکن است که فجایع جنگی و مسائل مرتبط با آن به تاریخ متعلق باشد، ولی نتایج آن مسلما به زمان حال باز می گردد. در حال حاضر، همان صداهایی که ما را به جنگ در عراق فرامی خواند، اکنون ما را به جنگ با ایران می خوانند؛ غافل از اینکه ماجراجویی های همین عده در عراق بود که باعث شد ایران متحد تازه ای در منطقه پیدا کند.
اوباما گفت: “شرایط عراق ایده ال نیست ولی ما عراقی را پشت سر می گذاریم که با ثبات، خودکفا و متکی به خود است و دارای یک دولت انتخابی است. ما در حال ساختن مشارکت جدیدی میان دو کشور هستیم.”
در واقع ما با ایران “متحد” شدیم تا دولت شیعه نوری المالکی را عراق بر سر قدرت نگاه داریم. متحد نزدیک عراق در حال حاضر نه آمریکا، بلکه همسایه شیعه آن است. شواهد این مدعا هر روز واضح تر می شود.
هفته گذشته گزارش شد که ایران به عنوان “برادر بزرگ تر” در حال تقویت نوری المالکی عراق است و از جناح های مخالف وی خواسته است از دادن رای عدم اعتماد به وی خودداری کنند. رد پای ایران در سراسر حلقه نزدیک به المالکی قابل تشخیص است.
گزارش شده که مقتدی الصدر، روحانی شیعه تندروی عراق، به ایران سفر کرده است، و همچنین ایران از جلال طالبانی، رئیس جمهور عراق خواسته است فشار بر نوری المالکی را کم کند. ایران همچنین از آیت الله هاشمی شاهرودی برای جایگزینی الحائری، رهبر سالخورده شیعیان، دفاع می کند؛ امری که نفوذ ایران را در عراق بازهم بیشتر می کند.
هرچه نفت عراق بیشتر صادر می شود، قدرت مشترک دو کشور نیز بیشتر می شود. هفته پیش گفته شد ایران و عراق سیاست های خود را در اوپک هماهنگ خواهند کرد.
در حال حاضر دو کشور 23 میدان هیدروکربور و پنج میدان بزرگ نفتی را به صورت مشترک بهره برداری می کنند.
در ماه آوریل، معاون رئیس جمهور ایران، محمد رضا رحیمی گفت اتحاد ایران و عراق منجر به ایجاد یک “قدرت بین المللی” می شود.
او درست می گوید. عراق، تا پایان سال، جای ایران را به عنوان دومین صادر کننده بزرگ نفت در اوپک می گیرد. تولید نفت دو کشور بر روی هم به زودی به اندازه تولید عربستان سعودی خواهد شد.
من این موارد را برای تحریک افکار عمومی ذکر نمی کنم؛ برعکس هدفم این است که بی نتیجه بودن سیاست آنهایی که بر طبل جنگ می کوبند را نشان دهم؛ جنگی که علاوه بر تمام فجایعی که همه می دانیم، باعث قدرتمند شدن ایران شده است. باید از آنها که بر طبل جنگ می کوبند پرسید فایده جنگ عراق چه بود؟ آیا هدف شما قدرتمند کردن ایران بود؟ اگر نه، و اگر تا این حد اشتباه کرده اید، چرا ما باید دوباره به شما اطمینان کنیم؟ شما چه تجدید نظری در موضع خود کرده اید که موضع شما را موجه تر می کند؟
ما از یک سو ایران را به عنوان یک شیطان معرفی می کنیم، از سوی دیگر اشغال عراق توسط ما باعث پیدایش متحدی قوی برای ایران در منطقه شده است. برخلاف آنچه بسیاری از تحلیلگران هوادار این نظر بیان می کنند، پیش بینی چنین وضعیتی چندان هم غیر قابل پیش بینی نبود.
کسانی که مبلغ جنگ با عراق بودند نباید بار دیگر فرصت پیدا کنند تا ما را به جنگ با ایران بکشانند.
منبع: هافینگتون پست – 12 ژوئن 2012
