گروه هامان از سال 81 بطور غیررسمی و از سال 82 بطور رسمی توسط آشور مرادیان و فرزین یاییجی وارد عرصه راک موسیقی ایران شد و افراد زیادی در این گروه برای مدت‌های کوتاهی عضویت داشتند. توکلیان در سال 1384 به “هامان” پیوست و به عنوان بیس گیتاریست در این گروه فعال است.
گفت و گو با پویان توکلیان عضو گروه موسیقی هامان
مجبوریم زیرزمینی کار کنیم
به بهانه پخش برنامه‌ای “شوک” از شبکه سوم سیما که فعالیت گروه‌های موسیقی راک و متال را زیر سؤال می‌برد به سراغ یکی از پویان توکلیان عضو گروه هامان یکی از گروه‌های راک ایرانی رفتیم و وضعیت گروه‌های موسیقی راک در ایران را جویا شدیم.
گروه “هامان” از چند نفر تشکیل شده؟
آشور ظفرمرادیان Drumer و سرپرست گروه است. آرش خرم به عنوان خواننده، امیر صمدی به عنوان لیدگیتاریست، رضا مجد ریتم گیتاریست، فرهود غدیری که در گروه تاورا فعالیت می کند و من بیس گیتاریست هستیم.
در مورد گروه و کارتان توضیحاتی بدهید.
گروه هامان در سال 82 تشکیل شده و من دو سال بعد از تشکیل گروه وارد آن شدم. در آن زمان سبک کار از راک دهه هفتاد (Hard Rock) به (Pragresive Rock) یا راک مدرن امروزی تغییر کرد و یک سری از فضاسازی‌ها و کارهایی از این قبیل در آهنگ‌ها تغییر کرد. اولین Track که در آن زمان پس از حضور من در گروه ضبط شد اسمش ”هیچ کس” بود که با تغییر کردن سبک گروه تنظیم‌هایی که ما روی ترک‌ها انجام می‌دادیم عوض شد یا به عبارتی همین Track “هیچ کس” پنجاهمین Recordash را در آلبوم آخر انجام داد. ضمن اینکه “هامان” اسم یکی از وزرای سامانی بوده که این شخص توسط توطئه یهودی‌ها در آتش سوزانده می‌شود. بنا به دلایلی اسمی از هامان به صورت جدی در تاریخ نیامده که من ترجیح می‌دهم دلایلش را نگویم.
آلبوم “هیچ کس” چه محتوایی دارد؟
شعرهای این آلبوم کاملاً درون‌گرا است، یعنی ما یک فردی به نام هیچ کس خلق کرده‌ایم و حالا به زبان موسیقی حالاتی که آن شخص در اجتماع می‌تواند داشته‌باشد را بیان می‌کنیم. هیچ کس از یک Track شروع می‌شود و در یک Track هم زندگیش تمام می‌شود. حالات روحی و روانی، زندگی و کارهای او را در هشت Track و در قالب موسیقی بیان می‌کنیم.
با توجه به اینکه سبک خاصی از موسیقی در ایران حمایت می‌شود و به سایر سبک‌ها آنطور که شایسته است بها داده نمی‌شود می‌خواهم بدانم موسیقی راک چه وضعیتی دارد؟ آیا برگزاری کنسرت یا ارائه‌ی آلبوم برای شما مجاز است؟
ما سعی نمی‌کنیم کاری را که جامعه می‌گوید انجام دهیم. ما در وحله اول برای مخاطبان خودمان و بعد بخاطر دل خودمان چنین موسیقی را می‌نوازیم و اجرا می‌کنیم. برای برگزاری کنسرت یک بار اقدام کرده‌ایم اما بعد از اینکه مجوز را صادر کردند و ما کارهای دیگر را انجام دادیم، بدون هیچ دلیلی دو روز قبل از اجرا مجوز باطل شد. برای پخش آلبوم هم از طریق Unisef استفاده کرده‌ایم. نمونه کارها را به آن‌ها ارائه کردیم و منتظریم تا جواب درخواست مان را بدهند. البته برای برگزاری کنسرت هنوز در تلاشیم که بتوانیم قانونی و با مجوز این کار را انجام دهیم ولی تا کنون تلاش‌هایمان راه به جایی نبرده‌است.
گفتید برای مخاطبان خودتان کار می‌کنید، مخاطبان شما چه قشری از جامعه هستند؟
از یک فرد عادی تا یک موسیقی‌دان می‌تواند مخاطب ما باشد.
در حالی که نمی‌توانید کارتان را به جامعه ارائه کنید، چطور مخاطبانتان خود را پیدا کرده‌اید و شما را می‌شناسند؟
ما به طور رسمی و قانونی نمی‌توانیم کارهایمان را ارائه دهیم اما به هر حال کسانی هستند که ما را بشناسند و تا زمانی که اجازه ندهند ما هنرمان را به صورت قانونی ارائه کنیم، مجبوریم از مخاطبان خاص خودمان استفاده کنیم. به جز گروه ما خیلی از گروه‌های دیگر موسیقی در ایران هست که به صورت Under Ground یا زیرزمینی فعالیت می‌کنند و این گروه‌ها تماماً با هم در ارتباط هستند و ما هم مجبوریم از طریق همین گروه‌ها خودمان را ارائه کنیم و راه دوم ما برای ارائه کردن خودمان همان Unisef است که پس از انتشار آلبوم در خارج از ایران توزیع شود.
لازم است این را هم عنوان کنم که موسیقی ما هیچ ربطی به سیاست ندارد و دخالتی هم در سیاست نمی‌کند. عقاید شخصی بچه‌های گروه هم برای خودشان است. ما در گروه ساز می‌زنیم و موسیقی ارائه می‌دهیم. این آلبوم را برای دل خودمان می‌سازیم و به طور طبیعی حرف‌هایی هم دارد اما هیچ کدام سیاسی نیست. تصاویری است که ما در جامعه می‌بینیم و سعی می‌کنیم آن را قالب موسیقی پیش چشم مخاطبانمان قرار دهیم.