همه چیز تحت تاثیر بدگمانی به بیگانه

نویسنده

‏‏ کارا باکلی

‏ ‏

در شهر و کشوری که با ظن و گمان شدید به بیگانگان نگریسته می شود و جلب توجه می تواند زندگی فرد را به ‏مخاطره اندازد، محمد هرگز نمی تواند، حتی اگر بخواهد، با این جو هماهنگ شود. محمد 37 ساله علنا ً بیشترین ‏سال های دوران بزرگسالی اش را همجنس باز بوده است. برای او همجنس بازی به معنای بلند کردن مو و خوردن ‏ماهی اوزن برون است. او می گوید، در گذشته این کار خطر چندانی نداشت و این موضوع که مردها در کل ‏خاورمیانه همیشه به طور آشکار ابراز محبت می کردند، صحت دارد. ‏

‏ ‏

اما دست کم تا این اواخر، محمد و بسیاری از دوستان همجنس بازش یک گام جلوتر رفته اند؛ آنها دیروقت و بی ‏سروصدا به خانه های دوستان خود می روند. به گفته آنها، تا زمان هجوم نظامی آمریکا، جامعه عراق حضور آنها ‏را بطور پنهانی پذیرفته بود. اما در عراق امروز، جایی که ظهور افراط گرایی مذهبی باعث شده محمد و دوستان ‏همجنس بازش احساس اهانت کنند، همجنس بازی علنی پذیرفته نیست. ‏

‏ ‏

سازمان ملل در گزارشی که در ماه ژانویه منتشر کرد، شکنجه، آزار و اذیت و کشتار غیرقانونی همجنس بازان ‏عراقی را توصیف کرده است. در سال 2005 نیز آیت الله سیستانی با صدور فتوایی خواستار مجازات شدید ‏همجنس بازان شد. او یک سال بعد فتوای خود را لغو نمود، اما نه لغو این فتوا و نه کاهش اخیر خشونت ها باعث ‏شده است محمد و دوستانش احساس امنیت کنند. ‏

‏ ‏

آنها از وجود یک زندگی مخفی پشت پرده های یک خانه تاریک و امن در جنوب غربی بغداد خبر می دهند. پنج ‏نفر، چهار مرد همجنس باز و یک زن دوجنسیتی، در این آپارتمان زندگی می کنند. آنها می گویند، در طول سه ‏سال گذشته شش بار از محله ای که مورد هجوم جوخه های مرگ شیعیان و سنیان قرار گرفته است، نقل مکان ‏کرده اند. حتی شایعات به ظاهر بی خطر محله هم به قدر کافی می تواند آنها را بترساند. ‏

‏ ‏

محمد می گوید: “ما مشکوک بنظر می رسیم چون شبیه یک گروه تروریستی هستیم. اما ما نمی توانیم به مردم ‏بگوییم واقعا ً چه هستیم. بله یک گروه، ولی یک گروه همجنس باز.” گزارش های دیگر نیز حاکی از آن است که ‏افراط گرایان جلوی مردان موبلند را می گیرند، موهای آنها را از جا می کنند و آنها را مجبور به خوردن آن می ‏کنند. به گزارش گروه حمایت از حقوق همجنس بازان عراق، که توسط فردی بنام علی هیلی که اکنون در لندن ‏زندگی می کند، گردانده می شود، 400 عراقی از سال 2003 به خاطر همجنس بازی کشته شده اند. این رقم در ‏قیاس با هزاران غیرنظامی و سربازی که در جنگ کشته اند، اندک است. اما برای علی هیلی و محمد و دوستانش ‏دردناک است که تا چه اندازه عراق از گذشته سکولارش دور شده است. ‏

‏ ‏

آنها می گویند، از اواسط دهه 1980 تا اوایل دهه 1990، زندگی همجنس بازی شبانه به مدت کوتاهی در عراق ‏رونق یافت. در حالیکه سبک زندگی در ایران پس از انقلاب اسلامی 1979 مخفیانه شد، اما حکومت بغداد پس از ‏پایان جنگ ایران و عراق اجازه برقراری لیبراسیون را داد. دیسکوها در بهترین هتل های شهر به مراکز جذب ‏همجنس بازان تبدیل شدند. مردان جوان با گونه های سرخ و لب های براق در خیابان های منصور، محله مرفه ‏بغداد، رژه می رفتند. ‏

‏ ‏

علی هیلی، که در سال 2000 عراق را ترک کرد، می گوید: “همجنس بازان بسیاری از کویت و عربستان ‏سعودی با آرایش در خیابان ظاهر می شدند. تا سال 1991 که یک دورۀ انقلابی بود، آزادی جنسی وجود داشت.” ‏سپس جنگ خلیج فارس آغاز شد و پس از آن صدام حسین به وجود کلوپ های شبانه خاتمه داد.‏

‏ ‏

محمد می گوید: “ما فکر می کردیم با حضور آمریکایی ها، زندگی بهشت و عراق غربی خواهد شد. اما متأسفانه ‏شرایط حال خیلی بدتر از گذشته است.” رفیع، دانشجوی 25 ساله حقوق و یکی از دوستان محمد، می گوید: “من ‏می خواهم نه فقط از عراق بلکه از خاورمیانه به کشوری بروم که برای حقوق بشر و ما ارزش قائل است.“‏

‏ ‏

منبع: نیویورک تایمز، 18 دسامبر‏