پس از ۲۴ سال با آمدن حسین شریعتمداری و یارانش از کیهان ورزشی رانده شدم. کیهان ورزشی جایگاهی بود که زیر دست دکتر صدرالدین الهی، کاظم گیلانپور و زنده یادان مهدی دری و اسداللهی در حدتوان قلمزنی ورزشی آموختم. سپس در رسانه های دیگری چون جامعه، توس و مشارکت تا هنگام توقیف شدن به کار ادامه دادم و آن گاه ترک وطن کردم. شاید به اجبار.
پنج سال از نوشتن محروم بودم و ناگهان رو در رو با یک بیماری مهلک. اما از “روز” صدای آشنای همراهان قدیمی را شنیدم. نوشابه امیری و هوشنگ اسدی از کیهان پیش از انقلاب و ابراهیم نبوی از جامعه و توس. هوشنگ با محبتی که هرگز فراموشش نمی کنم از پاریس به آمستردام آمد و به دیدنم. دیداری که روحیه ای دوباره به من داد و از سال ۱۳۸۴ تا به امروز در این رسانه پرهوادار، ورزش از نگاهی دیگر را قلم زده ام.
“روز” به شمار ۲۰۰۰ رسیده است و افتخار می کنم که سالهای پایانی قلمزنی را در جایی می نویسم که دیگر هیچگاه نگرانی از سانسور برایم نیست. به همه قلمزنان دیروز و امروز این پایگاه رسانه ای شادباش می گویم و خواهان تداوم “روز” بدست نسلهای فردای ایران زمین هستم.