به تازگی شبکه بی بی سی درمیانه نمایش یک برنامه خبری درخصوص برخورد بازنانی که ازمنظر مقامات جمهوری اسلامی پوشش مناسبی ندارد، فیلم کوتاهی پخش کرد که توسط یک موبایل گرفته شده بود. دراین فیلم ماموران با خشونت دختری را داخل ماشین پلیس می کنند درحالی که او به صورت دلخراشی فریاد می زند واز وارد ماشین شدن امتناع می کند. درادامه این فیلم کوتاه، چندین دختر تهرانی به فرانسیس هریسون خبرنگاربی بی سی درایران می گویند که دیگرهیچ امنیتی ندارند. آنها ازهنگامی که صبح خانه را ترک کرده بودند، به دفعات ازمردم شنیده بودند که مواظب حجاب خود باشند.
درادامه، تصاویری ازتظاهرات افرادی دیده می شود که خواستار مبارزه با زنان بدحجاب هستند وهمچنین درجایی گفته می شود کسانی که نمی توانند خود را با پوشش اسلامی تطبیق دهند، کشور را ترک کنند. گزارشگر بی بی سی اشاره می کند که مقامات ایرانی با اینکه اقداماتشان توسط خبر نگاران عکاسی ویا فیلمبرداری شود، به شدت مخالفت می کنند و حتی هنگامی که فیلمبردار این شبکه خواسته از صحنه دستگیری وبرخورد پلیس با زنان فیلمبرداری کند، دستگیر شده است. این موضوع برای عکاسان نیزصادق است. تنها چند روزپیش ازآن محمود احمدی نژاد درمصاحبه با تلویزیون اسپانیا گفته بود، که درکشورآزادی بیان وجود دارد.
تظاهرات اصول گرایانی که ازوضعیت حجاب درجامعه به خشم آمده اند، شباهت بسیاری به دیگر تظاهرات به اصطلاح مردمی دارد. نمونه اخیر آن تظاهرات خشونت آمیزی بود که برای محاکمه ملوانان انگلیسی برگزار شد. تظاهراتی که چند صد تن از افرادی که حتی ازنوع لباس پوشیدنشان می شد فهمید، به کدام بخش ازجامعه ایرانی تعلق دارند، خواستارمحاکمه وحتی اعدام ملوانان انگلیسی شده بودند. دولت بنابه سنتی نخ نماشده، این حرکت هارا، “خودجوش ومردمی” می نامد. این افراد بسیار شبیه همان هایی بودند که وقتی مجلس اصلاحات اقدام به بررسی لایحه اصلاح مطبوعات کرد، کفن پوشان وحیدرحیدر گویان به جلوی مجلس رفتند واعلام کردند اگر چنین لایحه ای تصویب شود، نمایندگان مجلس جان سالم به درنخواهند برد. دربسیاری ازمناسبت های دیگری که دستگاه محافظه کاری درایران می خواهد اراده خود را به نظر مردم پیوند بزند، تظاهرات هایی ازاین دست، درخیابان های تهران ودیگر شهرها به راه می افتد.
اینکه چقدرخواست چنین جماعتی مستقل ازاراده سیاسی است را تنها می توان با ماجرای آزادی پانزده ملوان انگلیسی مقایسه کرد که ازیک سو خواستارمحاکمه وحتی اعدام ملوان ها بودند، اما بعدازنرمش بی سابقه درمقابل آنان که جاسوس خوانده می شدند و بدرقه غیرمتعارف و غیردیپلماتیک رییس جمهوری وکابینه، نه صدایی ازکسی بلند شد ونه رگ های این جمع مسلمانان غیوربرافروخته شد. تا مشخص شود، حداقل بخش عمده ای ازآنچه درخیابان ها درحمایت های سیاست های برخورد با آزادی های اجتماعی انجام می شود، آبشخوری دیگردارد.
ازسوی دیگر، همه آنچه هم اکنون با نام مبارزه با بدحجابی یا طرح افزایش امنیت اجتماعی انجام می شود، درکنارسرکوب روزنامه نگاران، فعالان اجتماعی وبه خصوص برخوردهای بی سابقه با فعالان اجتماعی تصویرکاملی ازنگاه دولت محافظه کار تهران نسبت به مردم ورابطه با کسانی که دردایره بسته وتنگ مدل زندگی کردن واداره کشور توسط جماعتی معدود نمی گنجند را ارائه می کند. تنها هفته پیش بود که نوشین احمدی خراسانی، پروین اردلان، سوسن طهماسبی وهمچنین فریبا داووی مهاجر به همراه تعدادی دیگر ازفعالان اجتماعی به احکام زندان بی سابقه ای متهم شدند، تا مشخص شود، ماجرا ریشه دارترازاین حرفهاست که با چهارتا روسری وبلندشدن مانتوها وکمرنگ ترشدن صورت زنها حل شود.
رفتاردولت با بخش هایی عمده ای ازمردم که رابطه ارتزاقی با بخش های انتصابی وغیر انتصابی حکومت ندارند، عملا درحرف وعمل، در دوجهت مختلف بوده است. واین شکاف هرروز بیش ازپیش نمایان می شود.تزویراصوگرایان درقدرت، تنها با نگاهی به صحبت های محمود احمدی نژاد درایام انتخاباتی به وضوح عیان می شود واین سوال را پیش رو می آورد که چگونه می توان به دولتی که چنین پیراهنی ازریا وتزویر پوشیده است و برای ستاندن رای، به فریب مردم می پردازد، می توان انتظار داشت منافع مردم را درسیاست گذاری های خرد وکلان کشور درنظر داشته باشد؟
محمود احمدی نژاد درست درروزهای انتخابات ریاست جمهوری دریک برنامه تلویزیونی چنین گفت : “ واقعا مشکل مردم ما الان شکل موی بچه های ماست؟ بچه های من وتو دوست دارند موشون رو هرجوری دوست دارند بزنند. به من وتوچه ربطی داره؟ من وتو باید به مسائل اصلی کشور برسیم. یعنی دولت باید بیاید اقتصاد را سامان بدهد، فضای کشور را آرامش ببخشد، امنیت روانی درست کند، پشتیبانی کند ازمردم! مردم سلائق گوناگون دارند، با سنت های مختلف، اقوام مختلف، تیپ های مختلف! دولت خدمتگزارهمه است. چرا مردم رو کوچیک می کنیم؟ یعنی اینقدرمردم رو کوچیک می کنیم که الان مشکل مهم جوان های ما اینه که مدل موشون رو چجوری بزنند ودولت هم نمی زاره؟! یعنی شآن دولت اینه؟ شان مردم اینه؟ این درواقع توهین به مردم ماست.چرا مردم رو دست کم می گیریم؟ مشکل کشورما مثلا این است که فلان دختر ما فلان لباس راپوشید؟ الان مشکل کشور ما اینه؟یعنی مشکل مردم ما اینه؟
درواقع بخشی ازصحبت های رییس جمهوری که می گویند شان مردم این نیست، صحیح است، اما ظاهرا شان دولت همین است که می بینیم. حالا باید همین سوالات را ازرییس جمهوری کم حافظه پرسید واینکه آیا مشکلات کشورفقط این است که زنان چطور لباس می پوشند؟ آیا فقرو تورم ونابسامانی که دراداره کشوروجود دارد مشکل کشور ودراولویت نیست که به صورت ضربتی وبا بسیج همه نیروها به آن رسیدگی شود؟ آیا بیکاری و مواد مخدروفساد گسترده اداری دستگاه های دولتی وسازمان های وابسته مشکل مملکت نیست؟ تهدیدات فرامرزی کشور چطور؟ آیا فقط گزاصفهان شیرین است؟ پشمک کاشان وباقلوای یزد شیرین نیست؟ فقط این زنان هستند که باید به صورت ضربتی به موضوعشان رسیدگی کرد؟
رییس جمهوری کم حافظه ما، خوب است به این سوال جواب دهد، که تصمیم برخورد های مکررآیا واقعا برخوردبا مشکلی واقعی است یا اتفاق دیگری درکشوردرحال وقوع است که تلاش می شود نگاه ها را ازروی آن برداشت وبه سوی دیگر متمرکزکرد؟ آیا اختیار تام دادن به علی لاریجانی توسط رهبرمعظم انقلاب، برای دعوت ازآمریکا به میزمذاکره حتی درصورتی که بخش عمده ای ازآنچه تعلیق غنی سازی نامیده می شود محقق شود، بخشی ازآن چیزی است که درحال رخ دادن است؟