توماس اردبرینک
در حالیکه صدای موزیک بلندی از اتاق نشیمن به گوش می رسید، گروهی از طرفداران مخالفان با نگرانی در آشپزخانه سیگار می کشیدند. یک دانشجو، یک تاجر، یک نویسنده و یک هنرمند قصد داشتند جشن پیروزی بگیرند، اما حالا از شکست افسوس می خوردند.
دختر جوان دانشجو با لباس مشکی و براق، گفت: “همه چیز تمام شد. تنها راه باقیمانده، ترک کشور است.”
پس از آنکه نقشه های فعالان سیاسی ایران برای نمایش قدرت در 22 بهمن، سی و یکمین سالگرد انقلاب اسلامی، در سایه جشن دولتی -امنیتی حکومت نقش بر آب شد، از امید و اشتیاق آنها کاسته شد. آنها در این فکرند که چگونه می توان جنبشی را که بسیاری از مردم امیدوار بودند به یک جامعه بازتر، آزادی های فردی بیشتر و انتخابات عادلانه تر منجر شود، دوباره زنده کنند.
حاضران در این جمع کوچک به بررسی دلایل شکست پرداختند و همگی به دنبال یافتن جوابی برای این سؤال بودند: “حالا چه کار باید کرد؟”برخی می گویند از پیوستن به تظاهرکنندگان ضددولتی در راه پیمائی های سالگرد انقلاب ترسیده بودند. برخی نیز می گویند سعی کرده بودند حضور پیدا کنند اما با هزاران نیروی مسلحی روبرو شدند که خیابان ها را مسدود کرده بودند.
تقریباً همگان موافق این نکته هستند که ناتوانی مخالفان در اثرگذاری بر راهپیمائی های دولتی، به عنوان یک ضربه بزرگ بر جنبش سبز معرفی شده است. این افراد نخواستند هویتشان فاش شود.
درحالیکه رهبران مخالف خواستار “حضور گسترده” مردم شدند، انتظار مخالفان از 22 بهمن بسیار بالا رفت. وب سایت های مخالف دولت برآورد کردند میلیون ها نفر برای محکومیت محمود احمدی نژاد و حامیان صاححب نفوذ وی در میان روحانیون تندرو و سرداران سپاه به خیابان ها خواهند آمد.
اما مسؤولان کشور با محکوم کردن معترضان به اعدام، تعطیلی اینترنت و اختلال در دریافت امواج ماهواره ای، و اعزام هزاران نیروی امنیتی به خیابان ها توانستند مانع از تصاحب بزرگترین تجمع دولتی سال توسط مخالفان شوند. هرچند ممکن است این خط مشی دولت در آینده به خودش صدمه بزند، اما درشرایط فعلی توانست به مقامات کمک کند تا مخالفان را به عنوان شورشیان ضد انقلابی و تحت پشتیبانی خارجی ها معرفی کند.
مطمئناً این فرمول امنیتی در آینده هم استفاده خواهد شد تا تاکتیک مخالفان در تبدیل رویدادهای خیابانی به راهپیمائی های ضد دولتی را بی اثر کند.
دختر دانشجو درحالیکه سعی می کرد آنچه سبب بروز این وضعیت شده را دوباره مرور کند، گفت: “ملحق شدن به سایر معترضان غیرممکن بود. تعداد نیروهای امنیتی خیلی زیاد بود.”
او گفت: “قرار بود همه در میدان محل سخنرانی احمدی نژاد همدیگر را ببینیم. بعد در آنجا روبان های سبز خودمان را به نمایش بگذاریم تا معلوم شود تعدادمان چقدر است.”
در عوض، معترضان در گروه های کوچک و در خیابان های فرعی گیر افتادند و نمی دانستند کجا بروند و چه کار کنند. او گفت: “سرانجام قاطی چند هزار نفری شدیم که از دست نیروهای امنیتی می گریختند. جنبش ما به تاکتیک جدیدی نیاز دارد اما من نمی دانم چه تاکتیکی”.
مقامات ایران اخیراً در تلویزیون دولتی از “ده ها میلیون” نفر از مردمی که با حضور در راهپیمائی های دولت از “ساختار اسلامی” رژیم پشتیبانی کردند، قدردانی کردند.
دیروز یکی از رهبران ارشد مخالفان خواستار برگزاری یک رفراندوم شد تا نظام حاکم از حق محروم ساختن نامزدها ی سیاسی محروم شود؛ حقی که به عنوان یک ابراز قدرتمند برای خاموش کردن صدای آزادی خواهان در انتخابات مختلف مورد استفاده رژیم قرار می گیرد.
کروبی و دیگر نامزد مخالف میر حسین موسوی، اعلام کرده اند دولت در جریان سالگرد انقلاب اسلامی، “چهره ای کاملاً نظامی” به کشور داد. آنها از “ایجاد فضای رعب و وحشت در جای جای کشور” انتقاد کردند.
به گزارش وب سایت مخالفان، سحام نیوز، این دو رهبر عهد کردند مردم را در جریان “شیوه های مختلف مطالبه حقوق خود از طریق صلح جویانه” قراردهند اما به بیان جزئیات بیشتر نپرداختند.
یک وبلاگنویس بانفوذ که عضو یک گروه غیررسمی از فعالان اینترنتی مخالف دولت است، گفت: “امیدوارم آنها استراتژی جدیدی پیدا کنند، هرچند نمی دانم آن استراتژی چه چیزی می تواند باشد.” وی پیشنهاد کرد اولین سالگرد انتخابات بحث انگیز 22 خرداد ماه به روز اعتراض تبدیل شود.
این وبلاگنویس گفت: “البته فکر می کنم دولت باز همان کاری را بکند که همیشه کرده است: هرگونه اعتراضی را غیرقانونی اعلام کند و نیروهای امنیتی خود را به خیابان ها سرازیر کند.”
وی گفت: “دست آخر، خیابان تنها جائی است که ما می توانیم شمار خودمان را نشان بدهیم اما تنها عده کمی حاضرند به زندان بروند و یا آسیب ببینند.”
وی به خاطر می آورد در جریان تظاهرات اخیر ، وقتی از دست پلیس فرار می کرده، دوستانش از خانه و یا محل کارشان به او تلفن می کردند. او می پرسد: “اگر آنها حاضر نیستند از چیزی بگذرند، چرا من باید حاضر باشم؟” وی ادامه داد: “نقشه شخصی من برای خروج از این افتضاح، درخواست ویزا از کانادا است.”
منبع: بوستون گلوب- 23 فوریه
