عماد بهاور، زندانی بند ۳۵۰ اوین در متنی که در سایت کلمه منتشر شده، نوشته است:بدنم درد می کند. منظورم درد کبودی های مچ دست نیست که حاصل دستبند فلزی بود، و نه درد گوش چپ که نتیجه سیلی های محکم بود، و نه درد گردن که به دلیل مشت هایی بود که به سر و کله ام می زدند، و نه درد زخم های زبانم که زیر کتک لای دندانهایم قرار گرفته بود، و نه درد کبودی های پشتم که اثر باتون های پلاستیکی بود، و نه درد کمر و زانو که با لگد ضرب دیده بود.
وی در بخش دیگری از این متن نوشته است:روحانی که آمد گفتیم اگر از درد و رنج مردم کاسته و شرایط بهتر شود، ما نیز چشم بر آنچه بر سرمان رفته است می بندیم. برخی از مادران عزادار نیز گفتند که آماده بخشش اند. حادثه خون بار ۲۸ فروردین اما نشان داد که کینه های دلهای سیاهشان از محبت و بخشش سبزها افزون است. کاش این جمله را نیز در گوش حاج آقا می گفتم: “ما می خواستیم بگذریم، یادتان باشد، خودتان نخواستید…”.