فقط کافی است به چهره نگران و مضطرب دوستان تان نگاه کنید، زمانی که به آنها اعلام می گویید راهی ایران هستید.
سران ایرانی در ایجاد این ذهنیت‌های مسموم در نزد مردمان جهان سهم بزرگی داشته و دارند: رفتارهای مبهم درخصوص برنامه اتمی؛ تأسیس یک حکومت دین سالار قرون وسطایی تحت رهبری آیت الله‌های تاریک اندیش با چهره‌هایی نگران‌کننده؛ به سخره گرفتن آزادی های عمومی؛ سانسور،… اینها واقعیت هایی است که غیرقابل بحث اند؛ که البته یک اقتصاد بی رمق را که همچنین متحمل تحریم های بین المللی شده نیز باید به این واقعیات اضافه کرد؛ کشوری بسته که خود را از جامعه بین المللی منزوی کرده.
دیدگاه تاریک یک مسافر خارجی پس از یک ماه طی مسیر در اقصی نقاط این کشور پهناور به تدریج دستخوش تغییر می‌شود. مردمانی را می بینیم که بسیار شاد و سرزنده اند؛ عاشق جشن اند و حس عجیبی در مهمان نوازی و همیاری دارند که برای کشورهای ما کاملاً ناشناخته و ناملموس است.
مردمانی را می بینیم که حتی در کوچک ترین نقطه سرسبزی که می یابند، پیک نیک می کنند و البته ترافیک‌های سنگین در شهرهایی به مراتب بزرگ تر از شهرهای ما با اتومبیل‌هایی که اکثراً فرانسوی‌اند.
و تحریم های غربی؟ ظاهراً این تحریم ها حس داد و ستد کارفرمایان خارجی را تحریک کرده و به ویژه نتایج نامناسب و نگران کننده ای در عرصه داخلی دربر داشته: سود بردن گروه کوچکی از کارگزاران حکومت جمهوری اسلامی؛ فساد مالی گسترده و کاهش سطح زندگی و قدرت خرید طبقه متوسط.
ایران در نگاه مسافر خارجی به صورت کشوری می ماند که مملو از تناقضات نادر و درعین حال برجسته است. کشور بیابان های خشک با مناظری شبیه کره ماه و البته مملو از واحه های کویری و باغ های زیبا. آیا قله سهند در نزدیکی تبریز همان “کوه خداوند” نیست که دربرگیرنده باغ های بهشت بوده؟ ایران کشوری است که دارای سطح عرفان بالایی است: همزیستی مساجد و صومعه های مسیحی در شمال غربی کشور و همچنین آتشکده هایی که قدمت شان به دوران قبل از میلاد مسیح می رسد. کشوری متنوع به لحاظ جمعیت‌شناختی: شهرنشینان متجدد و تحصیلکرده، بادیه‌نشینان، چادرنشینان و همچنین روستاییان غارنشین؛ درعین حال که نفت خام به وفور در آن جریان دارد و گاز طبیعی در روستاهای کوچک آن نیز قابل بهره برداری است.
“این کشور برای تحول به ما نیاز دارد”
ایران به عنوان یک امپراطوری پهناور و فاتح در دوران داریوش، بارها مورد حمله قرار گرفته و تسخیر و غارت شده. ایران کشوری است که علی رغم تمامی این وقایع غم انگیز، روحیه ابتدایی خود را حفظ کرده و به هرگونه آداب و سنتی که از خارج به آن وارد شده، رنگ و لعاب ایرانی بخشیده.
آنتوان دوگوبینو، دیپلمات فرانسوی قرن نوزدهم که بارها در این منطقه منصب هایی را دراختیار داشته، درخصوص این کشور گفته بود: “تلاش برای تحریف سرزمین پارس کار بیهوده ای است؛ می توانید آن را چند دسته کنید و نامش را بگیرید، ولی پارس همان پارس خواهد ماند و ازبین نخواهد رفت.” و این درس خوبی برای همه ماست که نسبت به هویت خود با نگاهی تردیدآمیز می نگریم.
ایران کشوری است که درعین گشایش به سوی خارج، مرموز و پر از اسرار است. این کشور زیبایی خانه ها و باغ های خود را پشت دیوارهای بلند کاهگلی و خاکی محفوظ نگاه داشته؛ ایران کشوری ناشناخته برای ماست و اغلب وجه تمییزی میان اعراب و مردمان آن که همان پارسیان اند، قائل نیستیم. اغلب فراموش می کنیم که پادشاهان مُغ، که بخاطر تولد عیسی مسیح به بیت لحم آمدند و با خود هدایای گرانبهای مشرق زمین، ازجمله زر، عود و کندر همراه داشتند، از سرزمین پارس می آمدند و گبرهای زرتشتی بودند.
این کشور غنی و عرفانی، پر از سایه و نور، در انتظار ماست. ایران برای تحول به ما نیاز دارد تا بتواند جایگاه درست خود را که سزاوار آن است، در میان ملل جهان بازیابد.
منبع: اوست فرانس، ۲۶ ژوئن ۲۰۱۵
