بنا بر گزارشات امنیتی، محمود احمدی نژاد، رئیس جمهور ایران “قصد دارد محدودیت های اعمال شده از سوی جامعه جهانی را به کلی کنار بگذارد و به سوی تولید بمب هسته ای حرکت کند.”
او روز پنج شنبه بار دیگر نمایش سالیانه خود را در سازمان ملل بازی خواهد کرد. احمدی نژاد به خاطر مخالفت های آشکار با غرب در اجلاس سازمان ملل معروفیت دارد، ولی امسال وضعیت فرق می کند. با پیشرفت های هسته ای تهران در سال گذشته، تهدید هسته ای ایران از تهدید فرضی به تهدید بلافصل تبدیل شده است. با فقدان روشی محسوس و روشن برای تشخیص تهدیدهایی از این دست، سازمان ملل، که خود را وقف حفظ صلح در جهان کرده است، موجودیت خود را در خطر می بیند.
در آستانه نشست سالیانه این سازمان، دبیر کل سازمان ملل اعلام کرد که “بطور روزافزونی نگران حرکت ایران به سوی تولید کلاهک های هسته ای است.” در گزارش مورخ 12 سپتامبر، یوکیو آمانو، گفت اعضای آژانس بین المللی انرژی هسته ای اطلاعات “مشروح و جامعی” در خصوص کاربرد نظامی برنامه هسته ای ایران در اختیار این آژانس قرار داده است. جزئیات این اطلاعات ظاهرا در ماه نوامبر منتشر خواهد شد.
در همان حال که کشورها در حال ارائه اطلاعات در زمینه طرح های هسته ای تهران به سازمان ملل هستند، سردرگمی جامعه بین المللی جای خود را هرچه بیشتر به هراس از ایران هسته ای داده است که تهدیدی جدی در ماورای مرز های خود و بخصوص برای دشمنانی که اعلام کرده، یعنی اسرائیل و آمریکا، به شمار می آید.
از زمان آخرین اجلاس سازمان ملل در سال گذشته، جمهوری اسلامی از کشوری با برنامه کمرنگ هسته ای به عضوی از باشگاه هسته ای بدل شده است. علی رغم چهار دوره از تحریم های سازمان ملل علیه این کشور، تهران همچنان به تکمیل نیروگاه هسته ای خود پرداخته و آن را ظاهرا در 3 سپتامبر سال جاری وارد مدار کرده است.
تهران همچنین تاسیسات غنی سازی مدرن تری را به تازگی در تاسیسات نظامی زیر زمینی خود در نزدیکی قم مستقر کرده است. این اقدامات و تهدید های دائمی احمدی نژاد علیه اسرائیل، راه را بر هرگونه خوش بینی نسبت به صلح آمیز بودن برنامه هسته ای تهران بسته است. هم در حرف و هم در عمل، تمام علائم رسیده از جمهوری اسلامی نشان از کاربرد خشونت آمیز انرژی هسته ای این کشور دارد.
بی دلیل نیست که سرنوشت دو آمریکایی کوهنورد که در ایران به جاسوسی متهم شدند نیز در آستانه اجلاس سالانه سازمان ملل در پرده ابهام باقی مانده است. همان بازی همیشگی پلیس خوب و پلیس بد تکرار می شود که در آن رئیس جمهور ایران در حرکتی انساندوستانه آزادی آن ها را اعلام می کند در حالیکه تندرو های مذهبی از امضای حکم طفره می روند.
ظاهرا تا این دو آمریکایی سالم به وطن خود باز نگردند، دیپلمات های آمریکایی باید در مورد مساله هسته ای سکوت کنند.
تاریخچه پنهان کاری ایران در زمینه برنامه هسته ای خود در واقع سازمان ملل را مضحکه کرده و منشور آن را که براساس آن هدف «اقدام جمعی مناسب برای جلوگیری و حذف هرگونه تهدیدی برای صلح جهانی» است،زیر سئوال برده است؛ مگر اینکه کشورهای عضو ناگهان به خود بیایند و به برنامه هسته ای و تهدید های تهران جوابی در خور بدهند.
منبع: واشنگتن تایمز – 19 سپتامبر2011
