جان آستین
سال 2009 برای ایران که از سوی رییس جمهور سابق ایالات متحده “هسته محور شرارت” لقب گرفت، سال مهمی بود. در همین سال سی امین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی برگزار شد، یادآور همان زمانی که در پی خارج شدن شاه و بازگشت پیروزمندانه آیت الله خمینی از تبعید جمهوری اسلامی پایه گذاری شد. حکومتی مذهبی که علی رغم تصورات نادرست غرب، دولت منتخب مردمی، رییس جمهور و یک رهبر دارد که توسط مجلسی برگزیده می شود.
حالا باراک اوباما رییس جمهور جدید ایالات متحده خواستار بهبود روابط با ایران است. اما آیا ایران برای قبول این پیشنهاد حاضر است مشت گره کرده خود را باز کند؟ عقب نشینی از سیاست های تندروانه داخلی و بین المللی که موجب انزوا و طرد شدن ایران در جهان شده است، چه نفعی برای دولت محافظه کار محمود احمدی نژاد در پی خواهد داشت؟ شاید ارائه تصویری منفی درمورد ایران از سوی غرب بیش از حد باشد، در عین حال ایران کشوری است ناقض حقوق بشر ، حامی تروریسم و تهدیدکننده اتمی.
در شب مراسم تحلیف اوباما، یکی از شعبه های همبرگر سوپر استار در تهران ،به جای پخش آن مراسم؛ مشغول نشان دادن کارتون تام و جری بود. رانندگان تاکسی نیز از طریق رادیو موسیقی پاپ گوش می کردند. تهرانی های ثروتمند در لابی هتلی که در آن اقامت داشتم چای و لیمو مزه مزه می کردند و نوازنده پیانو هم مشغول نواختن قطعه “Love Story” از ترانه های دهه هفتاد بود. اوباما دیگر کیست؟
ایران در خیال آن نیست که مشت خود را برای آمریکا باز کند و یا این که به شعارهای انتخاباتی اوباما رنگ واقعیت بدهد. چرا ایران باید به دشمنی اطمینان کند که کشورهای همسایه –پاکستان، افغانستان، عراق و اسراییل- را به تصرف خود درآورده است؟ علاوه بر این، احمدی نژاد در اواسط سال جاری برای حفظ پست خود مبارزاتی در پیش دارد و ترجیح می دهد ایالات متحده کماکان “دشمن” ایران باقی بماند تا بتواند از جریان روبه رشد نارضایی عمومی از دولتش اندکی بکاهد.
انتخاب مجدد احمدی نژاد حتمی نیست. او از سوی مردم و رسانه ها بر سر مسائلی همچون منزوی ساختن ایران در جامعه جهانی، نقض حقوق بشر و از بین بردن آزادی های دموکراتیک با انتقادات فراوانی روبروست. علی رغم انزوای ایران ، بحران اقتصادی بر این کشور نیز اثر گذاشته است. نرخ تورم سالانه به 25 درصد رسیده ، بیکاری در حال افزایش است و دولت به خاطر هزینه کردن نادرست درآمد ملی نفت و ناتوانی در مدیریت کاهش قیمت نفت مورد انتقاد است.
روزگار سختی برای روزنامه نگاران ایرانی است. آنها باید دائما مراقب دستگاههای ناظر سیاسی و مذهبی باشند که از رسانه ها انتظار دارند به عنوان ابزاری برای کنترل افکارعمومی و الگوسازی اخلاقی برای به کار آیند. اما رسانه ها در هراس از دست دادن مخاطبان عمدتا جوانشان هستند که به علت نبود اخبار و اطلاعات شفاف و مستقل به اینترنت و سایت های جهانی رو آورده اند.
افراد جوان در ایران موظف به رعایت پوششی هستند که موجب تحریک جنس مخالف نشود. به همین دلیل زنان باید همه بدن خود را - به استثنا صورت- در حجاب سیاهی بپوشانند. در پارک های مخصوص بانوان، زنان می توانند حجابشان را که ظاهرا برای حفظ آنان از نگاه شهوت آلود مردان است ، از خود دور کنند.
یک پیاده روی شبانه در خیابان ولی عصر به خوبی نشان می دهد جوانان ایران چقدر تغییر کرده اند. در صف شعبه همبرگر سوپراستار، دختران جوان در حالی که شلوار جین پوشیده اند، آرایش و مدل موی خود را از زیر شال های کوچک به رخ هم می کشند. دختران و پسران جوان از زیر میز دزدکی دست های هم را گرقته اند. در حال حاضر 70 درصد جمعیت دانشجویان دانشگاه های ایران را دختران تشکیل می دهند و آزادانه برای تحصیل و شغل های پردرآمد با پسران رقابت می کنند. جوانان ازدواج خود را به تعویق می اندازند و این امر موجب ناخشنودی رهبران مذهبی شده است که بر این باورند شرایط بدتر می شود و جوانان را متهم می کنند لذت جوئی های دنیوی را به فرامین خدا و انقلاب ترجیح می دهند. چگونه یک رژیم اسلامی محافظه کار با فشار روبه رشد نسلی از جوانان تحصیل کرده کنار بیاید که می خواهند دنیای مدرن را تجربه کنند؟
شب هنگام راننده تاکسی با شال پشمی خود را از سرمای زیر صفر حفظ می کند، خانواده ها فرزندانشان را به یک شب شام در رستوران ها مهمان می کنند، در همان حال گزارشگران رسانه های دولتی در استادیو های خبر مشغول پیش بینی حوادث سیاسی هستند. داخل هتل نوازنده جوان پیانو به آرامی از قطعه “Lara Theme” به ترانه Strangers in the night می رود.
در دورهای دور رییس جمهور جدید ایالات متحده در حال جست و جو برای یافتن راهی است. راهی برای مقابله با دشمن دیرینه کشورش یعنی ایران. آینده روابط این دو کشور جایی بین گرفتن دزدکی دست هم دیگر از زیر میز و یک رابطه عشقی ممنوع نهفته است که می تواند به پایانی غم انگیز منجر شود.
منبع : ای بی سی نیوز، 17 فوریه