سی سال بعد از انقلاب اسلامی در ایران، این کشور تمایلش را برای شناخته شدن بعنوان قدرت منطقه از دست نداده است.
قبل از انقلاب، شاه، دیکتاتور ظالمی که از سوی آمریکا حمایت می شد با تکیه بر همین حمایت، دلش می خواست که قدرت منطقه باشد. اما ایران بعد از انقلاب دیگر از آمریکا دستور نمی گرفت.
آمریکا که در سقوط دولتی که بشکل دموکراتیک در ایران انتخاب شده بود نقش داشت، نمی توانست برای رهبران ایران، متحد خوبی باشد.
محمد صدق الحسینی، کارشناس مسائل خاورمیانه می گوید:« یکی از شعار های انقلاب “استقلال” بود و ایران به این هدف خود 100 درصد دست پیدا کرد. شاه هم دلش می خواست که با استفاده از حمایت آمریکا، یکی از بزرگان منطقه باشد، اما استقلال امروز ایران، چه خوب باشد چه بد، ساخت ایران است.
آمریکا در دوران حکومت شاه، که یکی از بزرگترین خریداران اسلحه های آمریکایی بود و از این سلاخ ها علیه مردم خودش استفاده می کرد، هزاران سرباز و مشاور در ایران مستقر کرده بود.
اما با انقلاب ایران و قطع روابط دو کشور بدنبال گروگانگیری در سفارت آمریکا، ایران به آمریکا پشت کرد.
سی سال بعد، هنوز شعار “مرگ بر آمریکا” در این کشور رواج دارد، بخصوص بعد از ریاست جمهوری احمدی نژاد در سال 2005.
تلاش های بی شمار روسای جمهور قبلی، اکبر هاشمی رفسنجانی محافظه کار و محمد خاتمی اصلاح طلب، برای عادی سازی روابط با آمریکا بدست فراموشی سپرده شد. بار دیگر تمرکز بسوی آرمان های انقلاب بازگشت.
احمدی نژاد به رئیس جمهور سابق آمریکا، جورج بوش، نامه نوشت و همچنین به رئیس جمهور فعلی، باراک اوباما، تبریک گفت، اما هنوز به نیمه راه نرسیده بود که بار دیگر : امپراطوری آمریکا” را به باد انتقاد گرفت و پیش بینی کرد که بزودی بعنوان یک ابرقدرت سقوط خواهد کرد. او همچنین ضمن انتقاد به اسرائیل، خواستار تک دولت این کشور برای پایان دادن به مناقشه خاورمیانه شد.
انتقاد از اسرائیل، به این معناست که آمریکا که لابی های طرفدار اسرائیل در روابط خارجی این کشور تاثیر زیادی دارند، نمی تواند روابطش را با ایران از سر بگیرد.
با این حال رئیس جمهور ایران معتقد است که می تواند بدون وجود آمریکا هم زنده ماند. یک روزنامه نگار معروف ایرانی، ماشاالله شمس الواعظین، معتقد است:« قدرت سیاسی کنونی ایران، این کشور را منزوی کرده است و نمی گذارد که ایران با کشورهای بزرگ در سطح بین المللی رابطه داشته باشد. در عوض او با کشور هایی مثل ونزوئلا، کوبا، بولیوی و حتی چین و روسیه وارد بازی شده است».
تمایل ایران برای اینکه قدرت منطقه بشود، این کشور را به سمت استفاده از انرژی هسته ای و برنامه موشکی کشانده است و اولین ماهواره ساخت ایران هم به نام امید به فضا پرتاب شد.
تهران همچنین سیاست مداخله در کشور های عرب را در پیش گرفته است. حمایت آشکار از حزب الله لبنان و گروه حماس که در غزه به شکل دموکراتیک انتخاب شده است، نمونه ای از این مداخله است.
الحسینی گفت:« ایران از محبوبت احمدی نژاد در خیابان های بعضی از کشورهای عرب، لذت می برد اما مقامات داخلی نگران تاثیر او هستند».
مسلما، مقامات داخلی این کشورها دیکتاتور های مورد حمایت آمریکا هستند که دلشان نمی خواهد بعنوان همدست اسرائیل که با استفاده از اسلحه و حمایت آمریکا، در قبال فلسطین مرتکب جنایت شده است، ظاهر شوند.
حالا باید دید که آیا آمریکا هم بعد سی دهه، خواستار ایجاد رابطه با ایران است یا نه. اوباما بلافاصله بعد از اینکه رئیس جمهور شد، برای متوقف کردن برنامه های اتمی ایران، دست دوستی بسوی این کشور دراز کرد.
ایران می گوید که برنامه های ااتمی اش صلح آمیز است. از سوی دیگر، اسرائیل تنها کشور خاورمیانه است که سلاح اتمی دارد.
منبع: میدل ایست آنلاین، هفتم فوریه