انفجار حسینیه شهدا، وابسته به کانون رهپویان وصال شیراز، هر چند 24 فروردین 1387، 14 کشته و بیش از 200 زخمی به همراه داشت اما با گذشت بیش از دو سال از این انفجار همچنان قربانی می گیرد. انفجاری که همچنان در پرده ای از ابهام قرار دارد و هنوز مقامات امنیتی و قضایی کشور پاسخ نداده اند انفجاری که ابتدا به عنوان حادثه از آن یاد می کردند، چگونه این همه بمب گذار دارد که طی دو سال گذشته 6 نفر را با این اتهام به چوبه دار سپرده اند چه بسا افراد دیگری نیز درآینده با همین اتهام اعدام شوند.
آخرین قربانی این انفجار مهدی اسلامیان بود که هفته گذشته در زندان اوین به دار آویخته شد. محسن اسلامیان برادر کوچکتر او به اتفاق علی اصغر پشتر و روزبه یحیی زاده در 21 بهمن سال گذشته در زندان عادل آباد شیراز به دار آویخته شده بودند.
آرش رحمانی پور و محمد علیزمانی، دو نفر دیگری هستند که دادستان تهران از آنها به عنوان کسانی که در بمب گذاری حسینیه دست داشتند یاد کرده است. این دو نیز به دار آویخته شده اند. مجید راستگو نیز که از او به عنوان عامل اصلی بمب گذاری یاد می شد، گفته شد که در زندان به وسیله سیانور خودکشی کرده است و هیچ وقت مقامات مسئول لازم ندیدند توضیح دهند چگونه در زندان سیانور در اختیار متهمی که اتهام او از لحاظ امنیتی در رده های بالا قرار دارد، بوده است.
از سوی دیگر این اعدام ها در حالی صورت می گیرد که شورای امنیت کشور در بیانیه ای رسمی اعلام کرده بود انفجار هرگونه بمب یا انتقال مواد انفجاری از بیرون توسط عوامل و عناصر معاند اعم از داخلی و خارجی در این حادثه منتفی است.براساس اعلام این شورا انفجار، ناشی از وجود برخی اقلام جنگی در نمایشگاه یادمان شهدا در این حسینیه بوده است.
خبرگزاری فارس هم اعلام کرد، فرمانده پلیس منطقه فارس هرگونه اقدام برای خرابکاری را منتفی دانسته است. عباس محتاج، معاون وزیر کشور هم در گفت وگو با خبرگزاری مهر اعلام کرد، مطمئنا این یک حادثه بوده و علی معیری، فرمانده پلیس استان فارس نیز گفت: “ممکن است این حادثه به خاطر غفلت و وجود مهمات در محل و انفجار ان روی داده باشد.” محمد نبی رودکی، نماینده شیراز نیز اعلام کرد که در انتهای این حسینیه یک نمایشگاه دائمی مربوط به دوران دفاع مقدس قرار داشت که در آن ادوات و مهمات جنگی، خمپاره ۸۱ و مهمات جنگی نگهداری می‌شد.
آیت الله جنتی، خطیب نماز جمعه 30 فروردین 87 نیز این انفجار را “حادثه” اعلام کرد، اما با سفررهبر جمهوری اسلامی و محسنی اژه ای، وزیر اطلاعات به شیراز در 18 اردیبهشت 87 ورق ها برگشت و به یکباره “حادثه”، تبدیل به “بمب گذاری شد” که ”ز سوی کشورهای خارجی هدایت شده و عاملان آن نیز بازداشت شده اند”. وزیر کشور نیز عاملان حادثه را افرادی اعلام کرد که به اسم سلطنت طلبی و به حمایت از کشورهایی دست به این اقدام زده بودند که “داعیه حقوق بشر و دفاع از حقوق ملتها و ضدتروریسم” دارند.
رئیس کل دادگستری استان فارس نیز همین خط را پیش برد و در تاکید بر ارتباط بازداشت شدگان با کشورهای خارجی گفت که جمهوری اسلامی قصد دارد علیه دولت هایی که، به گفته وی، در انفجار حسینیه سیدالشهدا دست داشته اند به مراجع بین المللی شکایت کند.
با توجه به شرحی که رفت چند سئوال بی پاسخ مانده است:
اول اینکه کدام دولت های خارجی در این انفجار دست داشتند و شکایت جمهوری اسلامی از این دولت ها که قرار بود در مراجع بین المللی انجام شود به کجا کشید؟ و اگر در واقع دولتی خارجی در پشت این انفجار بود چرا قضیه در اعدام گاه و بیگاه چند جوان خلاصه می شود؟
دوم اینکه این انفجار در آستانه سفر آیت الله خامنه ای به شیراز انجام گرفت و تا قبل از سفر او به این شهر، “حادثه” عنوان می شد. در سفر رهبر جمهوری اسلامی به شیراز چه اتفاقی رخ داد که نظر مقامات امنیتی کشور تغییر یافت و از این انفجار به عنوان “بمب گذاری” نام بردند؟ مهم تر از همه اینکه چرا مسئولان امنیتی کشور تا مدتها اصرار بر حادثه بودن این انفجار داشتند واز این انفجار چه کسانی سود بردند و سود می برند؟
حسینیه ره پویان وصال شیراز یکی از مهم ترین پایگاههای انجمن حجتیه در ایران به شمار می رود و شایع شده بود که این انفجار از سوی خود حاکمیت و برای ضربه زدن به انجمن حجتیه انجام شده است. اگر این شایعه درست باشد باید گفت تنها مردم بیگناهی که برای عزاداری سید الشهدا در این حسینیه حضور داشتند قربانی این توطئه کثیف شدند و تاوان درگیریهای ایدئولوژیک رهبران جمهوری اسلامی با فرقه هایی چون حجتیه را دادند. و قربانی گرفتن همچنان ادامه دارد.