قاب/ گزارش تصویری – بهاره خسروی: الجزیره/ یون‌نان، چین: قبیله موسئو در کناره‌های دست‌نخورده‌ی دریاچه لوگو زندگی می‌کند، جایی در میان کوه‌ها و در مرز میان ایالت‌های یون‌نان و سیچوآن در جنوب غربی چین.
در فرهنگ سنتی مادرسالار این مردمان، کودکان برای همیشه در خانه‌ی مادرشان زندگی می‌کنند. مادربزرگ‌ها بزرگ‌خاندان محسوب می‌شوند و نام خانوادگی و میراث از سمت زنان اجرا می‌شود. مهمتر از همه‌ی اینها، کار دستی نیز از سوی زنان انجام می‌شود و مردان تنها مسئولیت شکار و ماهیگیری را برعهده دارند.
“ازدواج قدم‌زنان” یکی از جنبه‌های منحصر به فرد فرهنگ موسئو است. در این رسم، زن‌ها می‌توانند به هر تعداد که می‌خواهند معشوقه داشته باشند. درصورتی که مردی به عنوان شریک انتخاب شد، که معمولا در مراسم “رقص آتش” روی می‌دهد، ــ جایی که اهالی روستا به منظور کارهای جمعی جمع می‌شوند ـ باید شبانگاه زن را در خانه خانواده‌اش ملاقات کند و پیش از طلوع آفتاب به خانه مادرش بازگردد. درصورتی که زن حامله شود، کودک توسط مادر و خانواده‌اش بزرگ خواهد شد.
براساس این رسم و رسوم‌هاست که خانه اهالی موسئو به قلمرو پادشاهی زنان معروف شده است، قبیله‌‌ای در حدود چهل هزار خانوار. آوازه آنها برای “عشق آزاد” در کنار مناظر نفس‌گیر و زیبایش، روز به روز بر تعداد توریست‌ها می‌افزاید، توریست‌هایی که مسیری هفت ساعته را با اتوبوس از لیجیانگ در ایالت یون‌نان طی می‌کنند تا به این روستا برسند.
حضور توریست‌ها تاثیر گسترده‌ای بر زندگی اهالی موسئو گذاشته است، اما با اینهمه آنها به درآمدی که از سوی توریست‌ها روانه‌ی روستایشان می‌شود، خوش‌آمد می‌گویند. موسئو به تازگی از بحران امرار معاش از طریق کشاورزی و شکار نجات یافته است. آنها حالا آی‌پد و وسایل نقلیه ورزشی دارند و بیشتر درآمد آنها از پولی به دست می‌آید که توریست‌ها به عنوان ورودی برای حضور در رقص آتش پرداخت می‌کنند.
باید منتظر ماند و دید که شیوه زندگی اهالی موسئو تا چه حد در برابر کنجکاوی و تاثیر روزافزون جهان بیرون دوام می‌آورد، هرچند اجرای رسوم‌شان برای بازدیدکنندگان، یکی از راه‌های مبارزه برای زنده نگهداشتن فرهنگشان به شمار می‌رود.
آیا سی گنگ ما، زن ۶۹ ساله در کنار نوه ۹ ساله‌اش. اقلیت قومی موسئو جامعه‌ای مادرسالار است که از بودیسم تبتی پیروی می‌کند.
دو ژی ما، زن ۶۸ ساله موسئویی دربرابر پارچه‌های رنگارنگ موسئو.
مردان موسئو یکدیگر را در بازارهای خیابانی ملاقات می‌کنند
یک زن موسئویی هیزم را تکه می‌کند. زنان در موسئو مسئولیت کارهای دستی و خانه را برعهده دارند
یک توریست با یکی از زنان موسئویی در لباس سنتی‌اش عکس می‌گیرد. این منطقه چیزی شبیه انفجار توریستی را تجربه می‌کند.
روستاییان موسئو، رقص آتش را درمقابل توریست‌ها اجرا می‌کنند. طبیعت منحصر به فرد و رسوم موسئویی‌ها، توریست‌های محلی زیادی را به این منطقه کشانده است. در فصل‌های توریستی، هر شب جمعیتی در حدود چهارصد نفر، باید مبلغی معادل پنج دلار بپردازند تا بتوانند در مراسم حاضر شوند. پول به دست آمده، درنهایت درمیان روستاییان تقسیم می‌شود.
