ارل اوفاری هاچینسون
باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا دربارۀ کنفرانس ضد نژادپرستی سازمان ملل در ژنو، برداشت های درست و نادرستی داشت. او به درستی از برگزارکنندگان کنفرانس درخواست کرده بود مترادف دانستن صهیونیسم با نژاد پرستی را از پیش نویس قطعنامه خارج کنند.
مسأله اسرائیل دلیل مشابهی برای امتناع جورج بوش از شرکت در کنفرانس پیشین ضد نژادپرستی در سال 2001 در دوربان آفریقای جنوبی بود. برای حضور نماینده ای از آمریکا در اجلاس، تغییر در پیش نویس می توانست کفایت کند.
برای چند لحظه به نظر می رسید همین اقدام کفایت می کند. سخنگوی اوباما به طور علنی از این اقدام ابراز رضایت کرد و گفت دولت نسبت به ایجاد این تغییر بسیار خرسند است. با این حال، به نظر می رسد دولت اوباما به اندازه کافی خرسند نبوده تا در کنفرانس شرکت کند.
اوباما در اینجا اشتباه بزرگی کرده است: نمی توان بدون حضور داشتن در کنفرانس، 20 کشوری را که از همان ابتدا لحن ضد اسرائیلی و نیز برخی نکات جنگ طلبانه درباره آمریکا را وارد متن پیش نویس کردند، به چالش کشید. هنوز موج سنگینی از تنفر و خصومت در گستره بزرگی از دنیا وجود دارد که هیچ ربطی به خاورمیانه و اسرائیل ندارند و آقای اوباما نمی تواند از کنار آنها بی تفاوت عبور کند. ایالات متحده صاحب ثروت، قدرت و ابزار سیاسی کافی برای در دست گرفتن رهبری مبارزه علیه نژادپرستی، سرکوب، نسل کشی، جنگ های قومی تحت حمایت دولت ها و پاکسازی تمام گوشه های این دنیاست. این موضوع، شامل برخی از همین کشورهائی می شود که به اسرائیل به دلیل زیر پا گذاشتن حقوق بشر می تازند.
به نظر می رسد آقای اوباما از فرصت تماس با کشورهای سوء استفاده کننده استقبال می کند. او مکرراً عهد کرده هر وقت و هرکجا که بشود، به سراغ این کشورها خواهد رفت. به نظر می رسد او در مورد کوبا و ایران سر قولش ایستاده است. اما این دو کشور اهداف آسانی هستند، زیرا جامعه بین المللی بر سر این موضوع توافق دارد که آمریکا باید سیاست کهنه و شکست خورده خود در قبال کوبا را کنار بگذارد. سیاستی که در قبال آمریکای لاتین نیز کاربردی ندارد. قضیۀ تغییر رویه آمریکا در قبال ایران نیز به امنیت بین المللی ارتباط پیدا می کند، زیرا ایران یک تهدید هسته ای منطقه ای و بین المللی محسوب می شود.
البته تماس دیپلماتیک با کوبا و ایران چندان به سرکوب طبقاتی در هند، سرکوب کردها در ترکیه و سایر کشورهای خاورمیانه، خشونت نژادپرستان در آلمان و انگلستان و ادامه سرقت زمین های سرخ پوستان در برزیل، مکزیک و گواتمالا، و نیز نسل کشی قومی در دارفور و کنگو مرتبط نمی شود. به اشتباهات تاریخی کانادا و استرالیا در قبال سرخ پوستان و اقوام اولیه نیز مربوط نمی شود. آمریکا باید به سرکوب مخالفان از سوی رژیم های دیکتاتور آسیائی و آفریقائی نیز توجه کند که در قالب سیاست دولتی ترور و ارعاب علیه گروه های مختلف قومی ترتیب داده می شود.
کالین پاول وزیر خارجه آمریکا در سال 2001 به خوبی به این نکته پی برد. او تصمیم برای خروج از کنفرانس دوربان را اشتباه می دانست و فکر می کرد آمریکا می تواند با حضور خود در اجلاس، نقش مؤثرتری ایفا کند. پاول متوجه بود آن کنفرانس برای تنظیم طرح مقابله با نژادپرستی در هرگوشه از دنیاست، هرجا که صورت زشت نژادپرستی ظاهر می شود.
درجائیکه فقط به اسرائیل توجه می شود، خطر عمده این است که نزاع های قومی همچنان در کشورهای مختلف پی گرفته شود.
فراکسیون نمایندگان سیاه پوست کنگره، پشتیبان محکم دولت اوباما هستند. با این حال، اعضای آن نیز تصمیم دولت برای غیبت در کنفرانس را ناامید کننده خواندند. البته این بیش از نا امید کننده است. این فرصت دیگری برای آمریکا جهت مبارزه با نژادپرستی جهانی بود که حالا از دست رفته است.
-ارل اوفاری هاچینسون، نویسنده و تحلیلگر سیاسی است. برنامه هفتگی رادیوئی او به نام «گزارش هاچینسون» در کالیفرنیا پخش می شود.
منبع: 
نیو آمریکا مدیا- 20 آوریل 2009
