کارل مائوس
ژان لویی بیانکو، نماینده حزب سوسیالیست در پارلمان فرانسه که اخیراً ریاست کمیسیون مجلس درخصوص ایران را به عهده گرفته در مصاحبه با روزنامه فیگارو به سؤالاتی در مورد پرونده هسته ای این کشور پاسخ داده است.
آیا به نظر شما این کشور به سلاح هسته ای دست خواهد یافت؟
طبق نظر بسیاری از کارشناسان، یک مسأله مسلم است: علی رغم تأکید ایران مبنی بر داشتن برنامه اتمی صلح آمیز، این کشور به دنبال یک برنامه هسته ای با اهداف نظامی است. البته هدف شاید تجهیز واقعی به سلاح هسته ای نباشد و بی شک استفاده از آن نیز نیست، بلکه صرفاً برای نشان دادن قدرت منطقه ای خود است. و این دورنمای بسیار خطرناکی است. در عین حال وضعیت اقتصادی کشور چندان خوب نیست و مردم از آن راضی نیستند.
به نظر شما عکس العمل فرانسه باید چگونه باشد؟
فرانسه باید از ریاست جمهوری باراک اوباما استفاده کند و با کمک دیگر کشورهای اروپایی به ایران پیشنهاد مذاکره در زمینه های مختلف از قبیل: انرژی ، توسعه اقتصادی، افغانستان، عراق، لبنان و غیره بدهد. در این رابطه، تحریم ها می توانند بر اساس پیشرفت هایی که در این زمینه انجام می شود اعمال گردند؛ به عنوان مثال نظارت بر روند غنی سازی اورانیوم. به طوری که بتوان میان اورانیوم با مصارف صلح آمیز و اورانیم با اهداف نظامی تفاوت قائل شد.
دولت ایران تا کجا می تواند به راه خود ادامه دهد؟
دولت ایران از جناح های مختلفی تشکیل شده: رییس جمهور برخاسته از سپاه پاسداران است که درحقیقت برنامه هسته ای را مدیریت می کند. و اگر این نهاد اختیار تصمیمات جمهوری اسلامی را برعهده داشته باشد، باید گفت که هیچ چیز نخواهد توانست برنامه هسته ای ایران را متوقف کند.
در برابر این جناح، جناح های میانه رو مانند رییس جمهور سابق هاشمی رفسنجانی نیز وجود دارند. وی اکنون ریاست مجلس خبرگان را برعهده گرفته که می توان آن را تقریباً مشابه مقامی در مجلس سنای فرانسه دانست. رفسنجانی یک شخصیت مذهبی است و در زمان انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۰۵ درحالی که برنامه ایجاد رابطه دیپلماتیک با واشنگتن را مطرح کرده بود از رقیب انتخاباتی اش شکست خورد.
به هرحال استراتژی مشترک میان دولتمردان جمهوری اسلامی این است که خود را به عنوان تنها قدرتی می دانند که قادر است خلاء امریکا در عراق را پر کند و برای باورپذیر کردن این موضوع نمی خواهند در برنامه هسته ای در برابر جامعه بین المللی شکست بخورند.
منبع: فیگارو، ۱۲ دسامبر
مترجم: علی جواهری