به اروپا برو

نویسنده

جورج بوش، رئیس جمهور آمریکا، روز یکشنبه در ابوظبی شدیداللحن ترین سخنرانی اش را در طول سفر به ‏خاورمیانه، ایراد کرد. بطور مشخص او طوری صحبت کرد که از یک ماه پیش، یعنی بعد از انتشار گزارش ‏اطلاعات ملی آمریکا، درباره ایران به این تندی صحبت نکرده بود.‏

بوش گفت:« ایران در حال حاضر، بزرگترین حامی تروریسم است، این کشور درحالی که شهروندان خودش با ‏گرانی و مشکلات اقتصادی دست به گریبان هستند، صدها میلیون دلار خرج تندروها در گوشه و کنار جهان می ‏کند. ایران با دادن سلاح و کمک کردن به گروه تروریستی حزب الله لبنان، امید لینانی ها را برای رسیدن به ‏صلح، برباد می دهد. با دادن کمک مالی به گروه های تروریستی دیگری چون حماس و جهاد اسلامی فلسطین، ‏امید به صلح را در گوشه ای دیگر از منطقه، نقش بر آب می کند. این کشور، برای طالبان در افغانستان و ‏نظامیان شیعه در عراق، اسلحه می فرستد».‏

رییس جمهور بوش در ادامه افزود:« حکومت ایران در مقابل سازمان ملل ایستاده است و با شفاف نکردن برنامه ‏های هسته ای اش، ثبات جهانی را برهم زده است. به همین دلیل آمریکا تعهدات طولانی مدت اش را درباره امنیت ‏خود و دوستان اش در خلیج فارس، محکم تر می کند و از متحدانش در سرتاسر دنیا می خواهد تا دیر نشده، با این ‏خطر مقابله کنند».‏

این تصادفی نیست که بوش این سخنان را در خلیج فارس و با هدف اینکه کشورهای عرب را از ایران بترساند ‏ایراد کرده است، اما قابل درک نیست که چرا آمریکا با انتشار گزارش اطلاعاتی، بجای محکوم کردن ایران و ‏تحریم این کشور، نقش خود را با روسیه عوض کرده که همواره در پی آن است که برنامه های اتمی ایران را ‏‏”صلح آمیز” نشان بدهد و نه گامی برای رسیدن به بمب اتمی.‏

ممکن است دولت های منطقه از لحن تازه بوش دلگرم شوند، اما آنها از مدت ها قبل، درس خود را آموخته اند و ‏می دانند که بهتر است به اقدامات آمریکا توجه کنند تا گفته هایش. این کشورها می دانند که بوش تا یک سال دیگر ‏از کاخ سفید می رود و موضوع مهم این است که آیا جلوی ایران برای اینکه تبدیل به کشوری اتمی نشود، گرفته ‏خواهد شد یا نه.‏

همچنین آنها می دانند که مسئله اسرائیل و فلسطین در مقابل مانعی چون مبارزه با اسلامگرایان تندرو در جهان ‏اسلام و کشور خودشان و غرب، هیچ است. این مسئله بر هر یک از سران کشورهایی که بوش در جریان سفرش ‏با آنها ملاقات کرده است و یا خواهد کرد، روشن است که اگر به ایران اجازه داده شود تا به کشوری دارای بمب ‏اتم تبدیل بشود، همه نیروهایی که در تلاشند تا مذاکرات تازه اسرائیل و فلسطین را بر هم بزنند، با هم متحد می ‏شوند و چشم انداز چیزی به نام صلح از بین خواهد رفت.‏

از این رو، دو تکه بزرگ در تلاش دیپلماتیک جدید بوش، مفقود شده است. اولین تکه در سخنرانی عجیبش در ‏ابوظبی از قلم افتاد. درحالی که بوش صراحتا از نیاز به آزادی بیشتر در سرزمین های عرب سخن می گفت، ‏تلاش برای عادی سازی روابط با اسرائیل را چنان که در سخنرانی قبلی به آن پرداخته بود در نظر نیاورد.‏

به عنوان مثال در آناپولیس، بوش گفت:« کشورهای عرب باید روابط خود را با اسرائیل عادی کنند و به همه نشان ‏بدهند که باور دارند که اسرائیل جایی همیشگی در خاورمیانه دارد».‏

یک بار دیگر بوش در آمریکا در سخنانی شجاعت انور سادات را که تلاش هایش منجر به عقد قرارداد صلح بین ‏مصر و اسرائیل شد به رخ کشورهای عرب کشید. اما در جای خودش، زمانی که بوش در همین کشورها ‏سخنرانی می کرد، ترجیح داد در این مورد سکوت کند.‏

برداشتن این بار از روی شانه کشورهای عرب که بخواهند کوچک ترین حرکتی برای اسرائیل انجام دهند، اشتباه ‏بود. اگر کشورهای عرب دیدار هایشان را با مقامات اسرائیلی، چه در اسرائیل، چه در کشور های خودشان، آغاز ‏می کردند، این علامت هشدار دهنده ای برای فلسطینی ها بود که به آنها می گفت که زمان صلح رسیده است. بدون ‏چنین حمایتی از سوی کشورهای عرب، نه پول زیاد و نه حتی فشار مستقیم نمی تواند فلسطین ضعیف را که بدست ‏تندرو ها چندپاره شده است، وادار به همکاری جدی برای رسیدن صلح بکند.‏

دومین تکه مفقود شده، تشویق بیشتر کشورهای اروپا برای تحریم ایران است. بوش بیش از اینکه نیاز داشته باشد ‏به منطقه سفر کند، باید به پایتخت های اروپایی برود و قاطعانه به آنها بگوید:« اگر خواهان صلح در خاورمیانه و ‏جهان هستید، باید برای تحریم ایران به آمریکا بپیوندید».‏

اگر اروپا همین تحریم های اقتصادی و دیپلماتیکی را که آمریکا در مورد ایران بکار گرفته است، انجام بدهد، ‏فشار بر ایران آنقدر وحشتناک خواهد بود که دست یابی ایران به بمب اتمی کاملا منتفی می شد. اما چنین اتفاقی ‏نخواهد افتاد، مگر اینکه بوش شخصا دیپلماسی اش در مورد ایران را تا حد اروپا و به همان اندازه که در روند ‏مذاکرات صلح آناپولیس تلاش کرد، بالا بکشد. هرچه باشد، موفقیت آناپولیس بستگی به شکست دادن ایران دارد، ‏نه چیز دیگری.‏

منبع: جروزالم پست 14 ژانویه ‏

‏ ‏

‏ ‏


‏ ‏

‏ ‏

‏ ‏

‏ ‏


‏ ‏

‏ ‏