ما، سازمان های غیردولتی مدافع حقوق بشر در سراسر جهان و اعضای فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر، حمایت خود را از مدافعان ایرانی حقوق بشر اعلام می داریم و همراه با آنان از دولتمردان جمهوری اسلامی ایران می خواهیم که به سیاست سرکوب روزافزون مدافعان حقوق زن، جنبش های دانشجویی، روزنامه نگاران و اعضای اتحادیه ها پایان دهند.
ما همچنین از مقامات ایرانی درخواست می کنیم که به مجازات های اعدام با انگیزه سیاسی خاتمه دهند و همچنین اعدام محکومان به جرایم جنسی، از جمله سنگسار را متوقف کنند.
- سرکوب جامعه مدنی
در سال جاری سرکوب جنبش های برخاسته از جامعه مدنی در ایران شدت چشمگیری یافته است.
جنبش دفاع از حقوق زنان، به ویژه پس از انتشار فراخوان جمع آوری “یک میلیون امضاء” در اوت 2006، آماج شدیدترین حمله ها قرار گرفت. هدف این فراخوان، آگاهانیدن عموم مردم نسبت به وضعیت حقوق زن و لغو قوانین تبعیض آمیز درباره زنان است. منظور از جمع آوری امضاء، ارائه آن به مجلس قانونگذاری خواهد بود.
تاکنون 40 مدافع حقوق بشر به علت دفاع از حقوق زن مورد تعقیب قرار گرفته اند و 9 تن از آنان به زندان محکوم شده اند. برخی دیگر نیز به مجازات های بدنی [ضربه های شلاق] محکومیت یافته اند. درخواست تجدید نظر آنان هنوز در انتظار نوبت رسیدگی است. به علاوه، دو تن از این مدافعان در زندان اوین زندانی شدند:
آقای امیر یعقوب علی روز 11 ژوئیه 2007 در حال جمع آوری امضاء بازداشت شد. سازمان های ما مراتب نگرانی شدید خود را نسبت به سلامت جسمی و روحی او اعلام داشتند. وی در تاریخ 9 اوت 2007 از زندان آزاد شد.
خانم بهاره هدایت که روز 26 می 2007 به اتهام جمع آوری امضاء به 2 سال حبس تعلیقی محکوم شده بود، در 9 ژوئیه در جریان یک نشست اعتراضی دانشجویان دستگیر و پس از گذراندن یک ماه زندان انفرادی در 19 اوت آزاد شد.
به طور کلی در شمار مدافعان حقوق زن که محکوم شده اند، دختران دانشجو [به ویژه دلارام علی، عالیه اقدام دوست و مریم ضیاء]، گرچه جزو مدافعان دیرین حقوق بشر شمرده نمی شدند، ولی شدیدترین محکومیت ها را دریافت کرده اند. نسیم سرابندی، دانشجوی 20 ساله و فاطمه دهدشتی روز 12 اوت 2007 به اتهام جمع آوری امضاء در مترو، از سوی دادگاه انقلاب تهران به 6 ماه زندان محکوم شدند.
در حقیقت، هدف مسؤولین جمهوری اسلامی از اتخاذ این استراتژی، منصرف کردن جوانان از پیوستن به این گونه جنبش ها یا روی گرداندن از آنهاست.
جنبش دانشجویی همواره هدف حمله های حکومت قرار گرفته و این در حالی است که طی ماه ژوئیه ابعاد این فشارها به شدت افزایش یافت. در این رابطه، به ویژه دو سازمان دانشجویی مورد حمله قرار گرفتند و دست کم 17 نفر از فعالان آنها دستگیر و چندی بعد به قید وثیقه آزاد شدند. از سوی دیگر، سازمان ادوار تحکیم وحدت، برخلاف قوانین ایران و موازین بین المللی مربوط به آزادی در گردهمایی، تعطیل شد. سه تن از دانشجویان دستگیر شده به نام های: احمد قصابان، مجید توکلی و احسان منصوری، به دلیل اعتراض به بازداشت خودسرانه همکاران خود در ماه می 2007 دستگیر شدند و از آن تاریخ تاکنون با تحمل بدرفتاری و شکنجه همچنان در زندان بسر می برند.
روزنامه نگاران
در ایران روزنامه ها و انتشارات اینترنتی همچنان در معرض توقیف هستند. فشار بر روزنامه نگاران شدت گرفته و دستگیری ها و محکومیت ها، به ویژه درباره روزنامه نگاران کرد گسترش یافته است.
1- سهیل آصفی، روزنامه نویس سایت «روز آنلاین» در 4 اوت 2007 در تهران بازداشت شد و اکنون در زندان بسر می برد.
2- آکو کردنسب، روزنامه نویس هفته نامه کرد زبان «کارفتو» [Karfto] از 21 ژوئیه زندانی شد و هیچ گونه خبری از او در دست نیست.
3- عدنان حسن پور در 16 ژوئیه از سوی دادگاه انقلاب مریوان، در کردستان ایران، به اعدام محکوم شد.
4- عبدالواحد [هیوا] بوتیمار همان روز و توسط همان دادگاه به مرگ محکوم شد. عدنان حسن پور و هیوا بوتیمار در حال حاضر در اعتصاب غذا بسر می برند.
5- اجلال قوامی، روزنامه نگار نشریه “پیام مردم کردستان” که در سال 2004 به بوته توقیف کشیده شد، در ماه ژوئن 2007 به اتهام “تحریک مردم به شورش” و “اقدام علیه امنیت کشور”، از سوی دادگاه انقلاب سنندج به سه سال حبس محکوم شد و در 9 ژوئیه به زندان افتاد.
6- محمد صادق کبودوند، مدیر نشریه “پیام مردم کردستان” در اول ژوئیه 2007 بازداشت شد و همچنان در زندان اوین بسر می برد، بدون آنکه اتهام وی مشخص شده باشد.
7- کاوه جوانمرد از هفته نامه “کارفتو” در جریان یک محاکمه غیرعلنی و بدون دخالت وکیل دادگستری به دو سال حبس محکوم و در تاریخ 18 دسامبر 2006 زندانی شد.
8- سعید متین پور از هفته نامه آذری زبان “یارپاق” در تهران در تاریخ 28 می دستگیر شد و همچنان در زندان اوین بسر می برد، بدون آنکه اتهام وی مشخص شده باشد.
9- محمد حسن فلاحیه، روزنامه نگار عرب زبان رادیو تلویزیون در نوامبر 2006 دستگیر و روز 27 آوریل 2007 به اتهام جاسوسی، از سوی دادگاه انقلاب به 3 سال حبس محکوم گردید.
10- علی فرح بخش، روزنامه نگار چندین روزنامه اقتصادی، از جمله نشریه “سرمایه”، روز 27 نوامبر 2006 بازداشت و در تاریخ 29 آوریل 2007 به سه سال زندان محکوم شد. وی در حال حاضر همچنان در زندان اوین بسر می برد.
اتحادیه ها
مدافعان حقوق سندیکایی که در جریان سال 2006 در صحنه سیاسی حضور چشمگیری داشتند، مورد حمله و سرکوب روزافزونی قرار گرفته اند. در این خصوص، به ویژه اعضای سندیکای کارکنان شرکت واحد تهران و حومه آماج اصلی دولتمردان حکومت بوده اند.
منصور اسانلو، رییس این سندیکا که در سال 2006 بیش از 7 ماه در سلول انفرادی زندانی بود و به قید وثیقه آزاد شد، در تاریخ 10 ژوئیه ربوده شد و به شدت مورد ضرب و جرح قرار گرفت. پس از این رویداد خبر رسید که وی در زندان اوین بسر می برد.
- اعدام های سیاسی
در حالی که لغو مجازات اعدام و حداقل عدم اجرای آن در جهان رو به گسترش است و اعدام صدام حسین نیز انزجار همگان را برانگیخت، مجازات اعدام در جمهوری اسلامی ایران همچنان رو به افزایش است. این در حالی است که از ماه ژانویه تاکنون بیش از 150 نفر در ایران اعدام شده اند.
تنها تعداد اعدام ها افزایش نیافته، بلکه از سال 2006 تاکنون، حکم اعدام برای جرایم سیاسی نیز صادر می شود. در فوریه 2006، حجت زمانی وابسته به سازمان مجاهدین خلق به دار آویخته شد و در مارس 2006 پنج ایرانی عرب زبان پس از یک محاکمه از هر نظر غیرمنصفانه، به چوبه های دار سپرده شدند.
عدنان حسن پور و عبدالواحد [هیوا] بوتیمار، دو روزنامه نگار کرد، روز 19 ژوئیه توسط دادگاه انقلاب مریوان به اعدام محکوم شدند. اتهام آنان جاسوسی، اقدام علیه امنیت ملی، فعالیت های جدایی طلبانه و همکاری با احزاب کرد مخالف جمهوری اسلامی عنوان شده است.
بنابر قرائن قطعی، منظور مقامات دولتی از ایراد این اتهامات غیرموجه آن است که هر صدای اعتراضی را در کردستان خاموش سازند.
در 22 ژوئیه 2007، 12 مرد را در زندان اوین به طور دسته جمعی به دار آویختند. آنان همچون صدها شهروند ایرانی در جریان دستگیری های گسترده ای که در ماه می 2007 زیر عنوان «مبارزه با اراذل و اوباش» صورت می گرفت، بازداشت شده بودند. اتهام های آنان: “تجاوزهای جنسی مکرر، لواط، ایراد ضرب و جرح و قاچاق مواد مخدر” اعلام شد. گویا برخی از آنان به “اهانت به مذهب” یا “همجنس گرایی” نیز متهم بوده اند. یکی از اعدام شدگان به نام میثم لطفی از سال 1999 به اتهام عضویت در یک گروه دانشجویی به زندان افتاده بود.
در پی این اعدام ها، دادستان تهران اعلام کرد که برای 17 تن دیگر طی روزهای بعد درخواست اعدام خواهد کرد.
در 5 ژوئیه 2007، جعفر کیانی به اتهام “زنای محصنه” در تاکستان [حوالی قزوین] تا حد مرگ سنگسار شد. جعفر کیانی و مکرمه ابراهیمی مدت 11 سال زندانی بودند و به اتهام “زنای محصنه” به مرگ محکوم شدند. سنگسار مجازاتی است غیرانسانی و اهانت آمیز و در تضاد صریح با ماده 7 میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی که ایران نیز متعاهد آن است. به موجب این ماده، “هیچ کس را نمی توان مورد شکنجه، مجازات یا رفتارهای وحشیانه، غیرانسانی یا اهانت آمیز قرار داد”.
مراجع متعدد سازمان ملل متحد، از جمله کمیته حقوق بشر، کمیته مبارزه با شکنجه سازمان ملل و گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور شکنجه، خواستار لغو مجازات های بدنی شده اند. به علاوه، مطابق با حقوق بین الملل، مجازات اعدام تنها بایستی در جنایات بزرگ اعمال شود و جرایم جنسی هرگز در این مفهوم نمی گنجند. ما از دولتمردان جمهوری اسلامی ایران می خواهیم که به سنگسار خانم مکرمه ابراهیمی دست نیازند.
در 2 اوت 2007، دو مرد دیگر در تهران به دار آویخته شدند. آنان متهم بودند که یک قاضی دادگاه انقلاب را کشته اند. قابل ذکر است که پس از 5 سال، برای نخستین بار به دار آویختن در منظر عمومی صورت گرفت. در 6 اوت نیز سه تن در سیستان [در جنوب شرقی ایران] به اتهام قاچاق مواد مخدر به دار آویخته شدند.
ما، سازمان های امضاء کننده زیر، به طور مؤکد از دولتمردان جمهوری اسلامی می خواهیم که به موج سرکوب کنونی در قبال جامعه مدنی ایران پایان دهند.
ما مصرانه از مسؤولین جمهوری اسلامی می خواهیم که از اجرای احکام اعدام برای جرایم سیاسی یا جنسی خودداری ورزند.
ما در پایان از دولت جمهوری اسلامی ایران می خواهیم به تعهدات خود در زمینه رعایت موازین بین المللی حقوق بشر و پیمان های بین المللی که به امضاء رسانده، پایبند باشد.
امضاء کنندگان:مرکز مطالعات حقوق بشر امان، اردن. مجمع دائمی حقوق بشر بولیوی. جامعه جهانی حقوق بشر پرو جامعه حقوق بشر اسپانیا. جامعه حقوق بشر لبنان. مرکز حقوق بشر بحرین. جامعه حقوق بشر بحرین. انجمن گسترش حقوق بشر کامبوج. جامعه ارتقاء و دفاع از حقوق بشر کامبوج. مرکز توسعه صلح و دموکراسی صربستان. مرکز حقوق بشر نیکاراگوئه. انجمن وکلا “خوزه آلوار رسترپو”، کلمبیا. کمیسیون جهانی حقوق بشر اکوادور. کمیته اقدامات قضایی آرژانتین. کمیته دائمی دفاع از حقوق بشر کلمبیا. کمیته دفاع از آزادی های دموکراسی و حقوق بشر سوریه. مرکز مطالعات حقوق بشر دمشق، سوریه. جامعه حقوق بشر فنلاند. بنیاد مشاوره منطقه ای در زمینه حقوق بشر اکوادور. کمیسیون حقوق بشر پاکستان. بنیاد حقوق بشر ترکیه. انجمن حقوق بشر ترکیه.جامعه دفاع از حقوق بشر ایران. کمیسیون حقوق بشر کنیا. جامعه دفاع از حقوق بشر رومانی. دیده بان حقوق بشر لیبریا. جامعه حقوق بشر هلند. جامعه دفاع از حقوق بشر مکزیک.جنبش حقوق بشر لائوس. سازمان خلق زنان کلمبیا. جامعه حقوق بشر اتریش. ائتلاف طرفداران حقوق بشر فیلیپین. کمیته عمومی مبارزه با شکنجه اسراییل. مرکز مطالعات حقوق بشر رام الله، فلسطین. صدای خلق مالزی. سازمان مبارزه با شکنجه سودان. ائتلاف لغو مجازات مرگ تایوان. اجتماع آزادی های مدنی تایلند. کمیته حقوق بشر ویتنام. جامعه حقوق بشر بلژیک. مرکز مدافع حقوق بشر آذربایجان.جامعه حقوق بشر یونان. جامعه حقوق بشر جمهوری چک. فدراسیون دیده بان شهروند روسیه.
منبع: سایت فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر، اوت 2007
مترجم: علی جواهری