یک روز بعد از گزارش گاردین درباره صفحه فیس بوک همجنسگرایان ایرانی و شرح مشکلات آن ها این روزنامه خبر داده قرار است روز سه شنبه در بحرین علیه گسترش خشونت همجنسگرا ترسی در سرتاسر جهان، فشار های بین المللی با توجه خاص به خاورمیانه و آفریقا اعمال شود.
گزارش گاردین نشان می دهد سخت گیری با همجنسگرایان تنها مخصوص ایران نیست.
اما در همین زمان به نوشته گاردین سه حزب سیاسی مهم در انگلستان از یک گروه مستقل به نام کالیدوسکوپ، که بعد از یک سری حملات گسترده به اقلیت های جنسی در کشور های درحال توسعه برای احقاق حقوق همجسگرایان زن و مرد و دگرجنسگرایان تشکیل، حمایت کردند.
در ماه ژانویه یک فعال حقوق همجنسگرایان در اوگاندا، دیوید کاتو، بعد از اینکه تصویرش در روزنامه رولینگ استونز به چاپ رسید در خانه اش با ضربات چماق به قتل رسید. هفته گذشته سه مرد به جرم همجنسگرایی در ایران اعدام شدند.
به گفته کالیدوسکوپ، بیش از یک سوم کشور ها قوانین علیه همجنسگرایی دارند و 38 کشور از 54 کشور عضو کشورهای مشترک المنافع، همجنسگرایی را جرم می دانند.
بیسی الیمی، فعال حقوق همجنسگرایان در نیجریه، بعد از اینکه بعنوان اولین همجنسگرا در تلویزیون دولتی ظاهر شد، تحت فشار شدید مقامات دولتی قرار گرفت.
او می گوید: “در لاگوس، شهر خودم، به من حمله کردند و دست و پایم را بستند. برای اولین بار در زندگی، نه تنها اسلحه می دیدم، بلکه آن را روی سرم احساس کردم. من مجبور شدم کشورم را ترک کنم. رویای من این است که همه کسانی که مثل من هستند، آزاد و شاد بشوند و در کنار خانواده ها و دوستانشان، با عشق زندگی کنند.”
طارق که اهل تونس است، در پاریس زندگی می کند، او می گوید: “به من یاد داده بودند که همجنسگرایان را باید از ساختمان های بلند با پایین پرتاب کرد. به من یاد داده بودند که هر نوع احساس همجنسگرایانه با نماز و روزه در تضاد است و همجنسگرا بودن، دلیل بر رخته شیطان در وجود انسان است.”
با وجود برخی پیشرفت ها در مورد حقوق همجنسگرایان در آمریکا و آمریکای لاتین، کمپین بین المللی حقوق اقلیت های جنسی در سال های اخیر با عقب نشینی هایی روبرو بوده است. از جمله این پیشرفت ها بکار گیری سیاست “ نه بپرس، نه جواب بده” در مورد ازدواج همجنسگرایان در نیویورک و آرژانتین است.
در ماه مه، ناوی پیلای، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل، در مورد بالا رفتن میزان خشونت علیه دگرباشان در سرتاسر جهان، هشدار داد.
فرانسیس اویاگانو، وکیل چند نفر از همجنسگرایان اوگاندایی که تصاویرشان در روزنامه رولینگ استونز چاپ شده بود، معقد است که از بعد مرگ کاتو، تغییر زیادی بوجود نیامده است. خطر همچنان وجود دارد. همه فعلان حقوق هنجنسگرایان که تصاویرشان در روزنامه به چاپ رسیده است، همچنان با خطر مرگ و با تهدید متعصبان مذهبی که علیه همجنسگرایی اعلام جنگ کرده اند، روبرو هستند.اما فشار جهانی می تواند نقش مهمی بازی کند.
ابتکارات جدیدی برای جلوگیری از قوانین مربوط به همجنسگراترسی در سرتاسر جهان و برای کمک به زنان و مردانی که علیه بی عدالتی و تبعیص در کشور های خودشان برخاسته اند، در نظر گرفته شده و با دولت انگلستان و اتحادیه اروپا مطرح شده است.
لنس پرایس، یکی از موسسان کالیدوسکوپ و یکی از مشاوران سابق نخست وزیری انگلستان، می گوید: “کالیدوسکوپ متولد شد زیرا نیاز به ایجاد موسسه ای که بطور بین المللی از حقوق همجنسگرایان دفاع کند، احساس می شد.”
او در ادامه می گوید: “در بخشی از آفریقا، خاورمیانه، کارائیب و سایر نقاط جهان، همجنسگرا بودن، خطرناک است. خطر اعدام وجود دارد. حملات همجنسگراترسان، تجاوز و قتل دائما اتفاق می افتد. برخی از افراد و گروه های شجاع وجود دارند که برای حقوق همجنسگرایان تلاش می کنند. اگر کسی از ما درخواست کمک کند و ما بتوانیم این کمک را در اختیارش بگذاریم، آن موقع است که می توانیم تاثیر بگذاریم.”
با وجود دستآورد های انگلستان، پیتر تچل، یکی از فعالان مشهور حقوق همجنسگرایان در انگلستان می گوید که کسانی که از قوانین ضد همجنسگرایی از کشور خود فراری می شوند، همچنان درخواست پناهندگی شان رد می شود و مثل مجرمین به زندان می افتند. یک مامور مرزی در انگلستان، درخواست پناهندگی یک ایرانی همجنسگرا را با این دلیل که درصورت احتیاط می تواند به زندگی در ایران ادامه بدهد، رد کرد. این درحالی است که همجنسگرایان در ایران اعدام می شوند.
پل کنینگ، فعال حقوق همجنسگرایان پرونده رابرت سگوانی، همجنسگرای اوگاندایی که درخواست پناهندگی اش رد شده است را مطرح می کند.
او می گوید: “سگوانی به امید داشتن امنیت در این کشور، از زندان و شکنجه در کشور خودش فرار کرده است. با وجود اینکه همه همجنسگرا بودن او را تایید می کنند، وزارت کشور همچنان اصرار به بازگرداندن او دارد که نتیجه اش چیزی جز مرگ نیست: ما برای متوقف کردن این حکم یک کمپین بزرگ راه انداخته ایم. افراد زیادی هستند که پرونده ای مشابه رابرت دارند.”
گاردین، 12 سپتامبر
