تابستان، یک روز بعدازظهر

نویسنده

» اولیس

ارسکین کالدول

ترجمه‌ی احمد شاملو

 

داستان خارجی در اولیس  منتشر می‌شود

اشاره:

ترجمه‌های احمد شاملو پیش از آن‌که ترجمه‌های خوبی باشند، انتخاب‌های درست یک شاعر بزرگ را نشان می‌دهند. شاملو در طی دورانی که به عنوان شاعر نوشت و بر حیثیت ادبیات فارسی اضافه کرد، نویسندگان و شاعران بسیاری را نیز به این ادبیات معرفی کرد. یکی از ترجمه‌های خوب به جامانده از او، ترجمه‌ی داستانی از کالدول است که آن را این‌جا می‌خوانید:

کاکا ویک گلوور از زور گرمای کباب‌کنندهٔ بعدازظهر و از هرم آفتاب که صاف تو صورتش می‌زد از خواب بیدار شد.. نیمساعت را، شیرین خوابیده بود. وسط این دنده به آن دنده شدن بود که، همین جوری بی‌خود لای پلک چشم‌هایش را واکرد. و توی همین یک لحظه چشم وا کردن بود که “هیوبرت” را با آن ریش‌های سیاه، دید که پائین پاهایش ایستاده. چشم‌هایش را مالید و تا جائی که می‌توانست، باز نگهشان داشت. کاکا هیوبرت پای مهتابی ایستاده بود. توی حیاط، پای مهتابی ایستاده بود و یک دانه کاج هم گرفته بود توی مشتش، و با اینکه ویک چشم غره به‌اش رفت، جا نزد: کاج را به پوست زبر و سیاه و قاچ‌قاچ کف پای اربابش کشید، و برای پرهیز از لگد او، دوسه قدمی عقب جست.

ویک، همانطور چرتالو، سرش داد زد:

“هیوبرت” گفت:

ویک، حالا دیگر خواب پاک از سرش پریده بود. پا شد روی تشک نشست و مس‌مس کنان به پوشیدن پوتین‌هایش پرداخت… ریگ‌های سفید کف حیاط، مثل آینه برق میزد و نور آفتاب را تو چشم‌های ویک می‌انداخت. با این وضع، دیدن آن‌طرف حیاط هیچ‌جوری امکان نداشت.

هیوبرت، کاج را انداخت تو مهتابی و از جلو “ویک” کنار رفت.

ویک، همانطور که بند پوتین‌هایش را می‌بست، گفت:

هیوبرت به طرف حیاط نگاه کرد و گفت:

“ویک” برای اینکه ببیند زنش “ویلی” کجاست، نگاهش را به اطراف چرخ داد. ویلی، ته مهتابی، روی آخرین پله نشسته بود. درست رودرروی سفیدپوست ناشناس نشسته بود و کوچکترین توجهی هم به “ویک” و “هیوبرت” نداشت.

ویک به هیوبرت گفت:

 تو اینقدر احمقی که نمیدونی وقتی من خوابم نباس بیدارم کنی؟ آخه این وقت روز، موقعیه که آدم بیدار باشه؟ نمیدونی که من، بعضی وقت‌ها حتماً باید یک‌خورده بخوابم؟

هیوبرت گفت: – من هیچ به این فکر نبودم که بیام بیدارت بکنم، ارباب. اما آخه “ویلی” خانم گرفته صاف روبه روی اون سفیده، بالای پله‌ها نشسته. یارو هم یه عالمه وخته اومده و بی‌اینکه لام تا کام حرفی بزنه، یه‌تیکه چوبو گرفته و می‌تراشه… فکر کردم وختی چوبشو تراشید، یه چیزهائی اتفاق می‌افته. بعدشم نگا کردم و دیدم که دیگه از چوبه هیچی باقی نمونده… این بود که اومدم بیدارت کردم ارباب، منظور دیگه‌ئی که نداشتم…

ویک دوباره به طرف ویلی نگاه کرد. بعد برگشت و به طرف مرد ناشناس نگاه کرد که روبه روی ویلی، زیر درخت بلوط نشسته بود. و آنوقت به چوبی که می‌تراشید نگاه کرد، و دید که چوب به نازکی یک ورق کاغذ درآمده.

هیوبرت گفت: – ارباب جون. ما که امروز خیال نداریم با مردم تو جوال بریم و مرافعه راه بندازیم… مگه نه؟

اما ویک بدون اینکه نشان بدهد حرفش را شنیده است، پرسید:

ویک از روی تشک آمد این‌ور، و لب مهتابی نشست. و زیر آفتاب، دانه‌های درشت عرق از روی گردنش سرازیر شد.

هیوبرت گفت: – آقاویک جون! ما که امروز خیال نداریم با کسی تو جوال بریم و مرافعه راه بندازیم. مگه نه؟

هیوبرت تا وسط راه رفت، اما ناگهان ایستاد. و از همانجا گفت:

مرد غریبه هیچی نگفت. حتی اصلا سرش را هم بلند نکرد.

هیوبرت با عجله به طرف ویک برگشت. حالا دیگر سفیدی چشم‌هایش قد یک نعلبکی شده بود.

ویک پرسید: – ها؟ چی گفت؟

هیوبرت گفت: – همونجور مث اول ساکت موند، آقا “ویک”… وانمود می‌کنه که اصلا صدای منو نمیشنفه… راسشو بخوای، بهتره خودت باهاش صحبت کنی واسه این که اصلا به من محل نمیذاره، آقا ویک… به نظرم از اونجائی که نشسته، فقط تو نخ ویلی خانومه که روبه روش بالای پله‌ها جاخوش کرده… اگه به ویلی خانوم بگی بره تو خونه درو ببنده، شاید اونوقت بشه باهاش دوتا کلمه حرف زد.

ویک گفت:

هیوبرت گفت:

هیوبرت رفت ته مهتابی و چوب قپان پنبه‌کشی را آورد گذاشت جلو ویک، و خودش رفت کناری ایستاد و گفت:

-ارباب جون! امروز خیال نداریم با کسی تو جوال بریم و مرافعه راه بندازیم، مگه نه؟

ویک بلند شد که از توی مهتابی به حیاط بجهد، اما همین وقت، مرد که زیر درخت بلوط نشسته بود، چاقوی دیگری به درازی سی‌سانتیمتر از جیبش درآورد که دسته‌اش غلاف چرمی داشت. مرد، با شست دست، دگمهٔ فنری را که ته دسته بود فشار داد، و تیغهٔ پهن براق، با صدای خشکی بیرون جست و زیر آفتاب درخشید. مرد سفیدپوست، با هر دو تا چاقو شروع به بازی کرد: آنها را به هوا می‌انداخت و می‌گرفت.

هیوبرت رفت آن طرف “ویک” ایستاد و گفت:

ویک به‌اش توپید. اما هیوبرت همانطور ادامه داد. گفت:

ویک گفت: “خفه شو!” و چوب قپان را کنار خودش روی تشک گذاشت.

مرد که تا حالا زیر درخت بلوط نشسته بود و چشم از ویلی برنمیداشت، چاقو کوچکه را بست گذاشت تو جیبش. آنوقت، برای آخرین بار چاقو بزرگه را که دستهٔ چرمی داشت به هوا انداخت و با مهارت گرفتش. و با ویلی شروع به حرف زدن کرد:

دوباره چاقو را انداخت هوا و گرفت…

ویلی گفت: – تو خودت اسمت چیه؟

چاقو را از همیشه بالاتر انداخت و گرفت. دوباره انداخت و دوباره گرفت.

ویلی باز به حرف آمد و پرسید:

ویلی لبخند عشوه‌آمیزی زد. فلوید از جاش بلند شد و رفت طرف پلکان. روی پلهٔ اول نشست، دست‌هایش را دور زانوهایش قلاب کرد، نگاه حیزش را دوخت به ویلی، آنوقت گفت:

ویلی با شیطنت گفت:

بعد خندید، دست‌هایش را گذاشت روی زانوهایش، خم شد و به پائین نگاه کرد و چشمک غلیظی زد.

فلوید گفت: – که اینطور… با یه ماچ چطوری؟

فلوید، چاردست‌وپا بالا خزید و یک پله پائین‌تر از ویلی، نشست. یک دستش را روی زانوی او گذاشت، و دست دیگرش را هم دور کمرش حلقه کرد. ویلی هم یک پله پائین‌تر آمد و تنگ‌دل فلوید نشست… آن‌ور حیاط، پای مهتابی، کاکا “هیوبرت” که لب پائینش شروع کرده بود لرزیدن، به اربابش گفت:

ویک چشم‌غره‌ئی به کاکا رفت و هیچی نگفت.

ویلی و فلوید چنان به هم چسبیده بودند که انگار روی دنیا تک و تنها هستند.

ویک گفت:

اصلا هیچ معلوم هس این احمق کله خر بی‌بته کدوم بی‌پدر و مادریه؟ هر کی هس حتماً سرش به تنش زیادی کرده که اومده اینجا دنبال ویلی موس‌موس می‌کنه.

هیوبرت گفت:

ویک زیرچشمی به تیغهٔ سی‌سانتی چاقو – که فلوید، جلو پاش، تو چوب پله فرو کرده بود نگاه کرد. هر شست‌سانتی‌متری درازی تیغه و دسته، روی نوک آن ایستاده بود و انعکاس آفتاب که به تیغهٔ براقش می‌تابید، خط روشنی به روی پاچهٔ شلوار فلوید می‌انداخت.

ویک گفت: – هیوبرت! میری جلو، چاقو رو ورمیداری میاری میدی به من. فهمیدی؟ گمون نمی‌کنم از یه آدم به این ریغماسوئی ترسی داشته باشی.

ویک گه از عصبانیت دیگر روی پا بند نبود، واسرنگ رفت تو دل هیوبرت، به طوری که هیوبرت پس‌پسکی رفت طرف باغچه، و آنجا به فکرش رسید خودش را به پناه چناری بکشد که بین او و بیشهٔ کاج پشت پنبه‌زار بود.

ویک هیوبرت را صدا زد و به‌اش امر کرد برگردد. و هیوبرت، ناچار برگشت. از کنج مهتابی پیچید، با قدم‌های آهسته جلو آمد و چند قدم مانده به تشک – که ویک دوباره رویش نشسته بود – ایستاد. لب‌هاش می‌لرزید و سفیدی چشم‌هاش دم به دم بیشتر و بیشتر می‌شد.

ویک به‌اش اشاره کرد جلوتر بیاید، اما هیوبرت هرچه کرد خودش را راضی کند، یک وجب هم نتوانست جلوتر برود…

فلوید به ویلی گفت: – چند سالته؟

چاقوی تیغه بلند را از توی چوب درآورد و دوباره، با قوت بیشتری همان‌جا فروش کرد.

ویلی گفت: – تو خودت چند سالته؟

فلوید از جایش بلند شد و گفت: – راه بیفت دیگه پس

بعد خم شد و چاقو را از توی چوب بیرون کشید.

ویلی از پله‌ها پائین دوید و از حیاط گذشت. وقتی فلوید دید که ویلی به انتظار او نه‌ایستاد، او هم دنبالش دوید، و چاقوها را که تو جیبش بود، از روی جیب، با دست نگهداشت.

ویلی از جلو و فلوید از عقب، دوان دوان از مزرعهٔ پنبه گذشتند تا به چشمه رسیدند که توی بیشهٔ کاج بود… آن چند قدم آخر، فلوید توانسته بود به ویلی برسد، بازوی او را بگیرد، و پا به پای هم بدوند.

 

آنجا توی حیاط، هیوبرت تو چشم‌های ویک نگاه کرد و گفت:

ویک به‌اش توپید، اما او ککش نگزید و همانجور ادامه داد:

ین را گفت و وقتی دید ویک تو فکر است و جواب نمی‌دهد، همانطور که نگاهش را تو صورت او دوخته بود، یواش یواش شروع کرد به جیم شدن. اما ویک ناگهان سرش داد زد:

کاکا ایستاد و گفت: – مگه چیکار میخوایم بکنیم، آقاویک؟

ویک خودش را شل کرد و از روی مهتابی به پائین سرداد – آمد پائین، رفت طرف درخت بلوط و به جائی که فلوید نشسته بود نگاه کرد. آن وقت روی پله‌ها، جای ویلی را از نظر گذراند.

حرارت آفتاب ظهر، از لای برگ‌های درخت بیرون می‌زد، و ویک احساس می‌کرد هوائی که تنفس می‌کند چنان سوزان است که گلوی او را می‌سوزاند.

ویک برگشت به طرف مهتابی، چوب قپان را برداشت و در حال تفکر چند بار، آن را به لبهٔ مهتابی زد. بعد، آن را دست گرفت و به طرف چشمه نگاه کرد. آن وقت به سرعت چند قدمی به طرف چشمه پیش رفت و ناگهان ایستاد و به صدائی که از آن طرف می‌آمد گوش داد.

صداهائی که از طرف چشمه می‌آمد، صدای فلوید و ویلی بود. اول صدای فلوید آمد، که انگار یک چیزی به ویلی گفت. بعدش صدای ویلی آمد، که مستانه غش غش خندید. چند دقیقه‌ئی سکوت برقرار شد و بعد، دوباره صدای خندهٔ ویلی هوا را برداشت. ویک خواست راه بیفتد و به مهتابی برگردد، که بار دیگر غش‌غش خندهٔ ویلی بلند شد، خنده‌ئی که این بار درست و حسابی به جیغ‌های شهوی و ناله‌های کام‌گیری گربه شباهت داشت. مثل این که در آن واحد هم می‌خندید و هم گریه می‌کرد.

هیوبرت پرسید:

ویک زیر لب گفت:

هیوبرت به صداهائی که از توی بیشه کاج شنیده می‌شد گوش داد و پس از یک لحظه گفت:

ویک گفت:

کاکا، همان جور که شن کف حیاط را با تخت پهن و کلفت کفش‌هاش صاف می‌کرد، دوسه‌بار شانه‌اش را بالا انداخت، و بالاخره گفت:

ویک به‌اش توپید.

“هیوبرت” دوسه بار سرش را بلند کرد و کوشید از بالای بته‌های پنبه، توی بیشهٔ کاج را نگاه کند…

ویک گفت:

هیوبرت گفت: – آق ویک جون! منم منظورم خوشگلیش نبود، رفتارشو میگم.

ویک که خودش از حرف خودش مجاب شده بود، رفت طرف مهتابی. اما هیوبرت همانجا پای درخت کاج ایستاد؛ چون که از آنجا تا حدودی میشد توی بیشهٔ کاج را دید.

ویک رفت روی مهتابی، تشک را پهن کرد و پوتین‌هایش را درآورد.

هیوبرت با خودش گفت: – همون وقت که شروع کرد اون چوبو بتراشه، میدونستم که یه خبری میشه!… این سفیدا، یه تیکه چوب کوچیکو ور میدارن، شروع می‌کنن به تراشیدنش… می‌تراشن، می‌تراشن، می‌تراشن،‌ اونوخت همین که به آخر رسید و دیگه ازش چیزی باقی نموند، بلند میشن و اون کاری رو که نباید بکنن، می‌کنن.

ویک از روی تشک صدا زد: – هیوبرت!

ویک این را گفت و روی تشک دراز شد و برای این که انعکاس شدید نور آفتاب که از شن‌های سفید کف حیاط می‌تابید، آزارش ندهد، ساعد دست راستش را روی چشم‌هایش گذاشت.

هیوبرت سرش را خاراند و به درخت بلوط رو به روی راهکوره‌ئی که به چشمه می‌رفت تکیه داد و منتظر ایستاد. اکنون خرناس ویک را از صداهائی که گاه به گاه از بیشه به گوش می‌آمد، واضح‌تر می‌شنید.

جلو راهکورهٔ چشمه، پای بلوط، توی سایه نشسته بود آوازی به یادش آمد که زیر لب شروع کرد به زمزمه کردنش.

هنوز خیلی مانده بود که آفتاب غروب کند.