فریبا صراف
در حالیکه خاطرات ملوان زن انگلیسی، تا همین جا برای وی چند ده هزار پوند عایدی داشته است، زنان ایرانی یکی بعد از دیگری به صورت “تلفنی” به دادگاه انقلاب احضار می شوند. یک شیوه احضار غیرقانونی و همراه با تهدید: “اگر نیایید، بازداشت می شوید.”
به دنبال دستگیری چند تن از فعالان زن ایرانی در روز 13فروردین در پارک لاله، به اتهام جمع آوری امضا، به گزارش سایت “کانون زنان ایرانی” تعداد دیگری از فعالان جنبش زنان”در چند روز گذشته به صورت تلفنی به دادگاه انقلاب احضار شدند”. این زنان اعلام کرده اند که چون”این شیوه غیر قانونی است، آنها در دادگاه حاضر نمی شوند.”
زینب پیغمبرزاده که در آخرین روزهای سال 85 درمقابل دادگاه انقلاب دستگیر شد، از جمله این زنان است که چهار شنبه گذشته به صورت تلفنی احضار شده است.
اودرباره شیوه احضارش گفته است: “با تلفن همراهم تماس گرفتند و گفتند از دایره ویژه امنیت زنگ می زنندو من باید صبح یکشنبه به دادگاه بروم.” او از رفتن به دادگاه خودداری کرده اما پس از چند روز دوباره با پدر او تماس گرفته و گفته اند:” اگر صبح دوشنبه در دادگاه حاضر نشود بازداشت خواهد شد”.
ناهید جعفری هم از دیگر فعالان امور زنان است که به صورت تلفنی احضار شده است. در این احضار تلفنی، شخصی که ادعا می کرده “نماینده دادگاه انقلاب” است در برخورد با این سئوال که چرا احضار کتبی نیست، به این بسنده کرده که:“درصورت عدم حضور جلب خواهی شد و از احضاریه کتبی هم خبری نیست.”
فرناز سیفی، دیگر فعال جنبش زنان نیز تجربه مشابهی داشته است: “به من هم گفتند اگر نیایید با حکم جلب به سراغت خواهیم آمد.” سخنانی که در گفت و گوی تلفنی با سارا لقمانی ،جلوه جواهری و ژیلا بنی یعقوب نیز تکرار شده است.
هیچکدام از احضارشدگان در دادگاه حاضر نشده اندT زیرا “احضار تلفنی اشخاص به دادگاه غیر قانونی است” [فریده غیرت، وکیل دادگستری] هر چند خانم غیرت معتقد است: “اما چون در این مرحله دادگاه انقلاب روشی را پیش گرفته که استدلال ما را نمی پذیرد، شاید بد نباشد که احضار شدگان به دادگاه مراجعه وآنجا اعلام کنند که ما برای اثبات حسن نیت خود و تعیین تکلیف پرونده مان به دادگاه آمده ایم.اما می دانیم این شیوه احضارمان غیر قانونی است.”
احضار تلفنی از مدت ها پیش در سیستم قضایی ایران رایج شده است. پرسروصداترین احضارهای تلفنی، مربوط به پرونده سیامک پور زند، روزنامه نگار هفتاد و چند ساله بود که منجر به احضار بیش از صدها نویسنده، روزنامه نگار، فیلمساز، فیلسوف، نقاش …به اداره اماکن نیروی انتظامی شد. محمد علی سفری، روزنامه نگار و وکیل دادگستری، بعد از این احضار ها بر اثر سکته قلبی درگذشت. در آن دوره نیز تعدادی از احضارشدگان با استناد به اینکه احضار تلفنی، عیرقانونی است از حضور در اداره اماکن خودداری ورزیدند و با رسانه ای کردن این موضوع، کار گردانندگان ماجرا را اگر چه متوقف نکردند، اما سخت کردند.
خانم غیرت در همین ارتباط و در پاسخ به این سئوال که در صورت خودداری احضارشدگان از حضور دردادگاه، آیا امکان جلب و زندانی کردنشان وجود دارد،می گوید:“بله می توانند این کار را بکنند.وقتی دو نفر را در سیزده بدر به خاطر جمع آوری امضا جلب می کنند، لابد این کار هارا نیز قادرند انجام دهند…”
راستی اگر روزی زنان ایرانی، و البته همراه با مردان ایرانی، فقط خاطرات این احضار های غیر قانونی را بنویسند، ارزش مالی آن چقدر خواهد بود؟