مسیح علی نژاد
احمدرضا درویش، فیلمساز در یک برنامه تلویزیونی پیشنهاد کرد ایران جزیره ای را به عنوان جزیره صلح در اختیار سازمان ملل بگذارد که در آن مقر آسیائی این سازمان تاسیس شود.
این برنامه تلویزیونی که حسین پاکدل اجرای آن را به عهده داشت با عنوان شب های روشن به گفتگو با ایرانیان خارج از کشور اختصاص داشت و از شبکه جام جم اول پخش شد.
در این برنامه پاکدل ابتدا از ایرانیان به عنوان ملتی صلح دوست یاد کرد و سپس از درویش پرسید به نظر شما کدام جنگ به جنگ پایان می دهد که او گفت: فکر نمی‌کنم در طول تاریخ هیچ صلحی با جنگ به دست آمده باشد و به نظرم نتیجه جنگ، نابودی است. در این دوران وضعیت دنیا به گونه‌ای است که همه جهان به نحوی با ادبیات جنگ تهدید می‌شود و متاسفانه مولفه‌های تمام قدرت‌ها، کشورها و سیاستمداران بر مبنای ادبیات خشونت و جنگ شکل گرفته و به نظر می‌رسد جنگ یک‌جور بازرگانی و بازاریابی حاکم بر روابط اقتصادی است و بیزنس در دنیا مبتنی بر کالای جنگی شده است، آن چنان که بر اثر انعکاس این جنگ از طریق رسانه‌ها و خبرگزاری‌ها، مخاطبان جهانی را به وحشت انداخته است.
این کارگردان سینما در ادامه در پاسخ به این پرسش که آمال و ایده‌آل شما برای جهان چیست؟ گفت: دو مولفه معنوی در سرزمین ما ایران وجود دارد، که مولفه ملی و دینی اساس این دو مولفه است.
کارگردان فیلم “دوئل”، ضمن اشاره به وقوع جنگ در ایران، ادامه داد: ملت ایران در انقلاب خود تصمیم گرفت، مسیر دیگری را برای حیات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خود انتخاب کند و مهم‌ترین دغدغه این ملت تحقق عدالت در همه شون زندگی بود که ناگهان داستانی درست شد به نام “جنگ” که حقیقتا بی‌عدالتی محض بود در مقابل ملتی که در همه زمینه‌ها به دنبال عدالت بود. جنگ تحمیل شد و مردم ایران با پرداختن هزینه گزاف ایستادند و امروز به آن دوران مغرور هستند.
کارگردان “متولد ماه مهر” با این تاکید که سازمان ملل متحد به دلیل دغدغه های بعد از جنگ جهانی اول بر اساس خواست همه دولت‌ها و ملت‌ها با یک هم‌پیمانی جهانی و برای جلوگیری از خشونت و نهادینه کردن صلح به وجود آمد، بر اساس منشور صلح و جلوگیری از خشونت، پرسید: “چگونه است که با وجود این که پنجاه سال از تولد سازمان ملل متحد می‌گذرد، بشریت شاهد خشونت و جنگ در نقاط مختلف است؟”
به گفته وی “در عصر دیجیتال و ادعای بشریت مبنی بر در اختیار داشتن سازمان ملل متحد و شعارهای پرطمطراق حقوق بشر قتل عام‌هایی در دنیا صورت می‌گیرد که در طول تاریخ کم نظیر بوده است”.
وی به عنوان فیلمسازی که همواره نگران جنگ بوده است گفت: “متاسفانه در منطقه‌ی آسیا و خاورمیانه فتیله باروت جنگ در آن روشن و گاه نیمه روشن است و این منطقه همواره آبستن حادثه بوده است”.
به گفته وی “از یک‌طرف جوامع توسعه نیافته از لحاظ دموکراتیک و ساختارهای سیاسی و از طرف دیگر انباشت ثروت و انرژی در این منطقه دندان طماعان را تیز کرده است”.
درویش سپس این سوال ها را مطرح کرد که “در این منطقه پرفتنه جایگاه سازمان ملل متحد که ادعای ترویج صلح عادلانه دارد کجاست؟ برای جلوگیری از جنگ و خونریزی و اشاعه صلح مگر می‌شود در آن سوی ناکجاآباد در ویترین سازمان ملل متحد و پشت درب‌های بسته نشست و صرفا باصدوربیانیه از جنگ، خشونت و خونریزی در این جهان پهناور جلوگیری کرد. به چه دلیل سازمان ملل متحد در اروپا مقر دائمی دارد، ولی در آسیا و در خاورمیانه که دارای بالاترین جمعیت و بیشترین نشانه‌های خشونت و جنگ است، مقر دائمی ندارد و این عین بی‌عدالتی است”.
درویش در پایان پیشنهاد کرد: “ما به عنوان کشور صاحب تمدن، یکی از جزایر خود را به عنوان جزیره «صلح» به بشریت اهدا کنیم و سازمان ملل متحد در یکی از جزایر ایران به طور مستقل مقر آسیایی خودش را تاسیس کند. این عین عدالت است، چون سازمان ملل متحد در این منطقه حضور جدی ندارد و اتفاقا حضور این نهاد در این منطقه به نفع صلح جهان و اهداف سازمان ملل متحد است”.