پاریس با ارائه یک قطعنامه به شورای امنیت سازمان ملل که برخی از موارد آن، به ویژه موارد نظامی، ازسوی روسیه “غیرقابل قبول” خوانده شده اند، به عدم پیشروی دیپلماتیک دامن زده. ازسوی دیگر، واشنگتن به پیشنهاد روسیه دایر بر خنثی سازی تسلیحات اتمی سوریه تمایل نشان داده است.
تلاش روسیه برای قرنطینه کردن تسلیحات شیمیایی سوریه و انهدام آنها، فعلاً مسأله مداخله نظامی آمریکا در سوریه را به تعویق انداخته. بی شک این پیشنهاد روسیه خواست آمریکا را برآورده ساخته. درحقیقت باراک اوباما نمی خواهد به مانند دیوید کامرون که در برابر مجلس عوام بریتانیا روسیاه شد، در مجلس نمایندگان و سنای آمریکا بازنده شود. این نگرانی نتیجه مستقیم فشاری است که شاید چندان نمایان نباشد، ولی بسیار حائزاهمیت است: فشار افکار عمومی جهانیان. در تمامی کشورها، چه ایالات متحده و بریتانیا، چه ایتالیا یا آلمان، اکثریت مردم مخالف مداخله نظامی در سوریه هستند. در فرانسه نیز وضعیت به همین منوال است. تنها تفاوت این است که فرانسوا اولاند به فکر مشاوره با مجلس که مهم ترین نهاد برخاسته از مردم فرانسه است نیفتاده.
رفتار دولت فرانسه به واقع تعجب آور است. سارکوزی و اولاند هر بار که صحبت از سوریه می شود، در خط اول حضور دارند. دیپلماسی فرانسه گویی وقتی مجبور به پذیرش پیشنهاد روسیه شده و دورنمای نقشه های خود را نقش بر آب می بیند. به واقع دولت فرانسه به دنبال چیست؟ آیا به دنبال راه حلی سیاسی مطابق با منفعت مردم سوریه است یا برعکس، قصد دارد با به کار بردن زبان زور، برخی پرونده های خاورمیانه را “رتق و فتق کند”؟
رفتار فرانسه در کنفرانس ژنو
در ژوئن ۲۰۱۲، در اولین کنفرانس ژنو، رؤسای دیپلماسی پنج عضو دائمی شورای امنیت، نمایندگان عراق، کویت، قطر، ترکیه و مسؤولان سازمان ملل و اتحادیه اروپا گردهم آمدند. هیچ نماینده ای از سوریه حاضر نبود. اصل سیاسی برای تأسیس یک دولت موقت می بایست عناصر حکومت و مخالفان را نیز شامل می شد. می توان گفت که فرانسه به هیچ وجه به شکل سازنده عمل نکرد. پاریس با حضور ایران مخالفت کرد و حتی عربستان سعودی را نیز دعوت نکرد. این اشتباه بزرگ سیاسی فرانسه بود که دو عامل مهم پرونده سوریه به لحاظ منطقه ای و بین المللی را در این کنفرانس شرکت نداد. اشتباه دیگر این بود که پاریس قصد داشت به هر قیمت ممکن سرنوشت بشاراسد را خود تعیین کند. فرانسه خود را در خط اول کشورهای تأمین کننده سلاح برای شورشیان قرار داد و خود را بازیچه کسانی کرد که راه حل منازعات سوریه را در مداخله مسلحانه می دیدند. در ماه ژوئن، لوران فابیوس، وزیر خارجه فرانسه، باز هم در مورد ایران و کنفرانس دوم ژنو صحبت کرد: “اگر ایران در میان کشورهای کنفرانس ژنو حضور داشته باشد، ممکن است سران آن بگویند ما می توانیم مشکل سوریه را حل و فصل کنیم، به شرطی که شما هم بگذارید ما به بمب اتمی دست یابیم»”. و این استدلال به خوبی هدف واقعی فرانسه را نشان می دهد.
هدف اصلی، حزب الله و ایران هستند
کاملاً مشخص است که کشورهای غربی درتلاش اند تا محور دمشق-ـ- تهران و متحد منطقه ای آنها، حزب الله لبنان، را ازبین ببرند. فابیوس به بهانه مسأله هسته ای ایران، از مشارکت این کشور در کنفرانس جلوگیری می کند. درواقع پاریس درتلاش است تا با یک تیر سه نشان بزند: با سرنگون کردن حکومت دمشق، راه های ارتباطی در تأمین سلاح برای حزب الله قطع شود، تهران منزوی شود و دیگر هیچ متحد عربی نداشته باشد؛ درنتیجه موقعیتش در صحنه منطقه ای و بین المللی تضعیف خواهد شد. بدین ترتیب خواست ترکیه و قطر برای ایفای نقش اصلی در تحولات ژئوپلیتیک خاورمیانه برآورده خواهد شد. ازسوی دیگر، اسراییل نیز از شر دشمن قسم خورده اش،حزب الله، که در تابستان سال ۲۰۰۶ باعث شکست اسراییل در جنگ گردید رها خواهد شد. بدین ترتیب توان ایران در ایجاد بی ثباتی در منطقه کاهش خواهد یافت یا حتی ازبین خواهد رفت.
منبع: اومانیته، ۱۳ سپتامبر
