یک ماه پیش آیت الله خامنه ای اعلام کرد کسانی که در راه دفاع از فلسطین کشته شوند، مستقیماً به بهشت می روند. پس از آن، ۷۰ هزار جوان شهادت طلب برای مشارکت در درگیری های غزه اعلام آمادگی و ثبت نام کردند.
ولی یک هفته بعد، رهبر انقلاب این موضوع را بدون ارائه هیچ توضیحی ملغی اعلام کرد و گفت هیچ کس نباید در این جنگ مشارکت کند. او گفت: “من از تمامی داوطلبان مؤمن و جوانان دینداری که برای رفتن به غزه اعلام آمادگی کردند تشکر می کنم. ولی باید توجه داشت که در این مورد دست ما کوتاه است.”
چرا ناگهان استراتژی جمهوری اسلامی تا این حد تغییر کرد؟
تهران که اسلحه در اختیار جنبش حماس می گذارد و از آن حمایت مالی می کند، چرا ناگهان به صورت آشکار از حمایت از آن دست می کشد؟ آن هم درست در زمانی که این جنبش بیش از دیگر مواقع به حمایت جمهوری اسلامی نیاز دارد.
دلیل این عقب نشینی کاملاً مشخص است:
از یک طرف، جمهوری اسلامی نمی خواهد در زمانی که مقدمات مذاکره با دولت اوباما در حال مهیا شدن است به عنوان یک قدرت منطقه ای “خشن و متخلف” شناخته شود.
ازطرف دیگر، تهران نمی خواهد در جنگی که امکان شکست حماس در آن وجود دارد دخیل شود و اعتباری که پس از انجام چندین مانور نظامی به دست آورده را از دست بدهد.
البته ایران به حمایت سیاسی خود از حماس ادامه خواهد داد و این جنبش را در ادامه مبارزاتش ترغیب خواهد کرد. ولی پیروزی حماس هر چه قدر هم سمبولیک به نظر برسد، تهران را در موضعی مناسبی در برابر کشورهای عربی که از سوی واشنگتن حمایت می شوند قرار خواهد داد.
البته نباید فراموش کرد که انتخابات جمهوری اسلامی نیز نزدیک است [ماه ژوئن] و سران آن نباید کاری کنند که مسایل از کنترل خارج شود.
منبع: نوول ابزرواتور، ۲۰ ژانویه ۲۰۰۹
مترجم: علی جواهری