جان میکالسین
رم- غر زدن یکی از سخنگو های ایرانی کافی بود. تشر زدن وزارت امور خارجه ایران و اظهار این نکته که در امور داخلی کشور ما دخالت نکنید، کافی بود که معاون وزارت امور خارجه ایتالیا، اوگو اینتینی دستور عقب نشینی را صادر کند. اگر فکر کرده اید وزارت امور خارجه ایتالیا از به دار آویخته شدن 11 نفر در میدان های تهران طی هفته گذشته، یا 16 نفری که قبل از آنها به دار آویخته شدند و یا 120 نفری که در سال گدشته اعدام شدند، کوچکترین ابراز ناراحتی کرده باشد، سخت در اشتباهید: هیچ اتفاقی نیافتاد. دولت ما که پرچمدار نفی اعدام سازمان ملل است، با وظایفش میانه خوشی ندارد. مثل لشکر شکست خورده می ماند که پرچم اش را لگد مال کرده و اصولی که به آن پای بند بود را به فراموشی سپرده و به انتظار روزهای بهتر نشسته است.
بمب خوشه ای از سالن کنفرانس مطبوعاتی وزارت امور خارجه ایران پرتاپ شد، یعنی همان جایی که محمد علی حسینی واکنش های بین المللی را نسبت به اعدام 16 نفر در هفته گذشته و دادن حکم اعدام دو روزنامه نگار کرد، به شدت محکوم کرد. در اینجا بود که وزارت امور خارجه ایتالیا بشدت به اعدام ها انتقاد کرد و خواستار متوقف شدن حکم اعدام دو روزنامه نگار شد. اما دولت ایران از طریق محمد علی حسینی به ایتالیا فهماند که اعتراض های ایتالیا و سایر کشور ها، اعتبار ندارد. وی گفت:« هر کشور مستقلی در مورد مجرمان طبق قوانین خود عمل می کند، و هر دخالت خارجی، دخالت در امور کشور محسوب می شود. حکم صادر شده در مورد روزنامه نگاران هم هیچ ربطی به فعالیت های مطبوعاتی شان ندارد و بنا به جرمی که مرتکب شده اند، صادر شده است».
وزارت امور خارجه هم با شنیدن پاسخ تند ایران، وقت را از دست نداد و شروع به بررسی عوافب ادامه اعتراض کرد. در یک کفه ترازو، اصول مقدس مبارزه با مجازات اعدام قرار داشت و در سوی دیگر، نفت ایران و صادرات فن آوری و محصولات ایتالیایی. حساب کاملا مشخص بود. کشور ما در صدر مبادلات تجاری اش با جمهوری اسلامی باقی می ماند. پس تا زمانی که تهران خرید و فروش می کند، مبارزه با اعدام باید مدتی منتظر بماند.
اوگو اینتینی، که درست در وسط سفرش به مصر بود، اعلام کرد:«دولت ایران بخوبی از مقاصد دولت ایتالیا آگاه است و می داند که ایتالیا همواره در حل مناقشات بین المللی مثل عراق، لبنان و فلسطین از طریق مذاکره، کوشیده است».
درنتیجه باید به ایران گفت که این ما هستیم که شوخی می کنیم و هر چه که می گوییم را نباید توهین تلقی کنید و اگر به نظرتان چنین است، ما از شما عذز می خواهیم و دیگر تکرار نمی شود. آیا این همان ثباتی است که نماینده دولتی که خودش را کاندیدای رهبری مبارزه برای “نفی جهانی مجازات اعدام” کرده است، باید داشته باشد؟ اما معنایی که از کلمه “جهانی” که اینتینی به آن اشاره کرد استنباط می شود، نه به جمهوری اسلامی ربط دارد، نه به کسانی که در میدان های شهر به دار آویخته می شوند. ما بی آنکه احساس حقارت بکنیم یا از خجالت سرخ شویم در برابر مبارزه با “اصول فکری” مان قرار گرفته ایم، نه یک کشور. مبارزه ای که یکی از مشخصه های آن این است که باید از هرگونه مداخله در سیاست داخلی کشور دیگر، بپرهیزی و سعی در مذاکره وگفتگو داشته باشی. تنها اندوهمان از اعدام ها در میدان شهر است. اوگو اینتینی می گوید:«از آنجایی که ایتالیا یکی از کشورهایی است که بیش از بقیه سعی در گفتگو دارد، هرچیزی که باعث تنش می شود و افکار عمومی را آزار می دهد- مقل اعدام های دستجمعی در خیابان، کمکی به این روند نمی کند». در واقع منظور اینتینی این است که هر کاری خواستید می توانید بکنید، اما آن را محافظه کارانه انجام بدهید.
برای اینکه بیشتر متوجه بشویم که سیاست ایتالیا تا چه اندازه اسکیزوفرن است باید به گفته های دانیله کاپتزونه نماینده حزب “گل رز در مشت” در مجلس هم توجه کرد. او که با دولت همسو است ، با این حال هیچ فرصتی را برای گفتن حرف های بی معنی از دست نمی دهد و با تکذیب همه حرف های اینتینی در مورد ایران می گوید:«ایران ثابت کرده است که سردمدار کشورهای شرور دنیاست. این فقط درمورد مسئله مجازات اعدام نیست. مسئله اینجاست که این کشور به شکلی هدفمند، آزادی بیان و دموکراسی را تحت فشار قرار داده است؛ به تروریسم بین الماللی کمک مالی و از آنها حمایت می کند و ثبات دموکراسی در خاورمیانه را از بین برده است».
منبع: ایل جورناله، 6 اوت